Houd je lijf heel!
Rob geeft zijn startbewijs voor de Amsterdam Marathon weg
Wat is het belangrijkste motto voor de hardloper? Precies: ‘Houd de boel heel’. Ik leerde het van een goede vriend en collega-loper, die zelf inmiddels een heel jaar – letterlijk – uit de running is met een dwarse hamstring.
Nu had ik me zelf ingeschreven voor de Amsterdam Marathon, na eerder dit jaar die in Rotterdam gelopen te hebben. Een mens moet een doel hebben, nietwaar? Maar de voorbereidingen gaan niet echt lekker: mijn linker knie zit dwars. Na een duurloop van 25 kilometer loop ik drie dagen mank, en ik besluit: die marathon, volgende maand, dat doen we dus maar niet. Veiligheid voor alles, houd de boel heel.
Om mezelf te troosten koop ik nieuwe schoenen, en zie: opeens zweef ik over de weg. Wat een verschil! Waren die oude schoenen dan zo slecht? Ik kijk mijn bankafschriften na, sla aan het rekenen. ‘Ik loop zoveel kilometer gemiddeld per week, de oude schoenen kocht ik – jeetje – zo lang geleden alweer, even de rekenmachine erbij en holy fok: blijk ik dus ruim 2500 kilometer op die ouwe sloffen te hebben gelopen. Geen wonder dat de training de laatste maanden niet zo lekker ging: de demping van mijn schoenen zal gezakt zijn tot het niveau ‘betonnen plaat’.
Dus dan toch maar aan de marathon beginnen? Zou kunnen, maar samen met de nieuwe schoenen krijg ik bij Run2Day ook hun gratis magazine. Met daarin een artikel van Bram Bakker. Bram Bakker – mijn held en grote voorbeeld! De man die marathons loopt in – voor mij droomtijden. Op een ontbijt van een simpele kaascroissant. En die dus inmiddels al maanden met een blessure kampt. Die daar stik-chagrijnig van wordt, die maar is gaan fietsen hoewel de lol daarvan hem ontgaat (I hear you, homie). Die inmiddels een lichaamsgewicht heeft dat hoger is dan ooit (‘Een buikje ligt op de loer’) en die zich zelfs afvraagt of hij ooit nog zal kunnen hardlopen. Caramba…
Ik besluit tot een, echt, heus aller- allerlaatste duurloop op te kijken of ik misschien toch klaar zou kunnen zijn voor Amsterdam. Ik plan 25 kilometer, maar na 18 houd ik het voor gezien. Ik heb geen pijn, maar het lopen kost duidelijk veel teveel moeite: dit ga ik geen 42 kilometer volhouden. Zeker niet zonder blijvende schade. En de boel moet wel heel blijven.
Geen marathon dus, en dat geeft ook weer tijd voor andere dingen. Ik kan nu echt eens serieus werk gaan maken van crosstraining: wat vaker de sportschool in, en dan ook de benen-machines meepakken. Of die pilates-voor-hardlopers-video’s op YouTube eens goed nadoen. Ja. Nou. Joepie hoor.
Ok, ik moet het enthousiasme nog een beetje te pakken krijgen. Maar om van het ja/nee/misschien-gezeur in mijn hoofd af te zijn (en ook om me tegen mezelf te beschermen) geef ik hierbij mijn startbewijs voor de Amsterdam Marathon (laatste startvak) weg. De nieuwprijs was 70 euro, de eerste die me een mailtje stuurt, mag hem hebben. Er is slechts één voorwaarde:
Houd de boel heel.
Redactie: Rob heeft het kaartje ondertussen al weggegeven
Rob
