Het is een beeld dat iedere langeafstandsloper herkent: de transformatie die zijn manier van lopen ondergaat in de loop van de wedstrijd. De soepele tred met het ontspannen gezicht van het begin maakt vaak plaats voor een vertrokken gezicht en een aanmerkelijk minder soepele tred.
De laatste jaren hebben wetenschappers steeds meer aandacht besteed aan de biomechanica rond dit fenomeen. Zo onderzocht een recente studie het effect onder de minderheid van de hardlopers, die op de voorvoet landt bij het hardlopen. Deze groep gebruikt de buiging in het enkelgewricht om een deel van de schok bij de landing op te vangen. De wetenschappers stelden zich de vraag of de enkels nog steeds zulke goede schokabsorpers waren wanneer de hardloper vermoeid raakte.
Ze ontdekten dat een groot deel van de groep in de loop van de inspanning steeds meer richting hiel landde en dat ook de gewrichtshoeken een verandering ondergingen. Zo krulden de tenen meer omhoog en waren ook de knieën steeds meer gebogen.
Is dat erg?
In een perfecte wereld zou je altijd op een zelfde manier lopen, maar de realiteit is dat onder invloed van vermoeidheid je manier van lopen altijd verandert. Dit geldt zowel voor voorvoet-, middenvoet- als voor haklanders.
Natuurlijk is het – los van deze discussie – altijd het beste om zoveel trainingskilometers te lopen dat de vermoeidheid het minste vat op je krijgt!
