Ik houd van mijn sporthorloge. Haast onafscheidelijk verslinden we kilometer na kilometer en op het einde van de rit weet hij (ik weet dat hier taalkundig ‘het’ moet staan, maar dat is iets te onpersoonlijk voor een attribuut waarmee ik wekelijks lichamelijk contact heb) me precies te vertellen hoe ver en snel ik liep, hoe mijn hartslag zich gedroeg en hoeveel calorieën ik verbruikte. Af en toe beloont hij me met een complimentje waar mijn sympathieke wederhelft niet aan kan tippen. Ik citeer: ‘Gefeliciteerd, je fitnessleeftijd is geweldig! Je bent fitter dan de gemiddelde vrouw van 20 jaar.’ Of ‘Grote klasse! Met dit tempo behoor je tot de beste 16 % van de vrouwen van jouw leeftijd.’ Kijk, daar wordt een mens gelukkig van.
En toch… de jaarlijkse zomervakantie is in aantocht en totaal relaxen staat voor mij gelijk aan afkicken van voortdurend leven volgens de klok. Dag in, dag uit haasten we ons van de ene naar de andere afspraak en checken we gemiddeld 7 keer per uur hoe laat het is. Zinnen als ‘sorry, geen tijd’ en ‘druk, druk, druk’ staan als standaardantwoord in onze mobieltjes geprogrammeerd. Tot die eerste vrije dag waarbij je ’s morgens geen alarm zet, je ontbijt vlotjes naar een brunch evolueert en de verhalen bij een fles (of meerdere flessen) wijn tot de nachtelijke uurtjes mogen duren. En in die zorgeloze mood past een horlogevrij loopje. Gewoon zonder vooropgesteld doel, zonder afgesproken schema lekker hollen. Hoelang? Maakt niet uit… Zin om even te wandelen? Niet twijfelen, gewoon doen… Even een sprintje tussendoor? Ga je gang! Ik kan oprecht genieten van dergelijke runs in vakantiemodus.
Maar na een tijdje begint het weer te kriebelen. Want dan wil je stiekem toch weten of je digitale vriend nog lofbetuigingen voor je in petto heeft. Als een perfecte minnaar weet hij als geen ander op exact het juiste moment je opnieuw te verleiden met een gouden medaille voor een toptempo, een schitterende VO2max of een beker omdat je je maximale afstand overschreden hebt. Opnieuw ben je verkocht en voelt dat bandje om je pols alsof het nooit weg geweest is.
Voor de aandachtige lezer is het vast duidelijk: ik heb een haat-liefdeverhouding met mijn loophorloge.
Ik houd van hem omdat hij aangeeft wanneer ik mijn hartslag ongezond de hoogte injaag.
Ik haat hem om net dezelfde reden (want soms wil ik er gewoon even los over gaan).
Ik vind hem fantastisch omdat hij trilt als ik moet versnellen.
Ik vervloek hem als hij trilt (en ik nog niet gerecupereerd ben).
Ik geniet ervan als hij me motiveert om nog 66 minuten in mijn hartslagzone te trainen om vooruitgang te boeken.
Ik baal ervan als ik uitgeteld in de zetel lig en dergelijke boodschap na mijn training te lezen krijg.
Soms zou ik hem van de hoogste klif naar beneden willen smijten om dan toch naar beneden te spurten om hem onderaan op te vangen, want eigenlijk kan ik niet zonder hem…
Twijfel je om er eentje aan te kopen? Zeker doen, maar weet dat je nog altijd zelf beslist wanneer je hem draagt en dat het helemaal ok is om soms zonder hem op stap te gaan…
