Ken jij de ‘Bezemloper’?

Ben je laatste loper bij de Rotterdam Marathon dan wacht joe een enorm ontvangst. Begeleiding door politie, bezemwagens in colonne achter je, bloemen, felicitaties van de burgemeester en je haalt de landelijke pers. Hartstikke leuk. Hoe anders is dat op de trails. Een single track (smal paadje) leent zich niet nou eenmaal niet voor al die toeters en bellen.

Maak kennis met de bezemloper. Ben je laatste loper op het parcours dan weer je dat jouw tijd er op zit als je wordt ingehaald door de bezemloper. Wat er ook gebeurt: zorg dat je die bezemloper voor blijft! Overigens komt de bezemloper in verschillende gedaantes. Het kan een loper zijn (m/v), een MTB-er of een ruiter te paard. De functie van de bezemloper is, zoals de naam al doet vermoeden, om het parcours schoon te vegen. Er mogen geen lopers of lintjes & pijltjes achter blijven op het parcours.

Het is mijn lot op de trails dat ik regelmatig in gezelschap verkeer van de bezemloper. Of ik daar blij mee ben? Dat hangt er vanaf. Soms is het een hele geruststelling als je ergens moederziel in het donker door sneeuw loopt te zwoegen in een verlaten bos (X-trails Vogezen) dat er nog een bekende ergens achter je loopt. Mocht er wat onheilspellends met mij gebeuren dan is het een prettige gedachte dat ik dan in ieder geval gevonden word. Maar liever ga ik de bezemloper uit de weg.

Mijn eerste kennismaking met de ‘sweapers’ (bezemlopers zijn ook een internationaal fenomeen) was bij de Sallandtrail. 3 MBT-ers hadden de achtervolging in gezet. Helaas voor hen ben ik niet zo snel. Met piepende remmen kwamen zij tot stilstand. Heel attent vroegen ze mij of ik last van hen had. Eerlijk is eerlijk: ik moest er wel aan wennen. In het begin voelde ik me wat opgejaagd. Op de fiets waren ze sowieso sneller dan ik en kreeg ik een beetje de zenuwen van die piepende remmen. Uiteindelijk werden we vrienden. Als ik even stopte om wat te eten, dan kwamen hun boterhammen van de heren ook tevoorschijn en stonden we gezamenlijk te peuzelen in het bos.

“Hé Ingrid” schalde het door het Limburgse Heuvelland. Ik slaakte een innerlijke zucht. De bezemloopster kwam er aan. Overigens een goede bekende van mij en een gezellige meid. Maar nu negeerde ik haar. Ik wilde er niet aan, niet opgeveegd worden. Het lukte me om haar gedurende enkele kilometers  voor te blijven totdat het onvermijdelijke moment daar was. Ze moest lachen toen ik bekende dat ik haar wel had gehoord maar verkoos haar te negeren. Tegen beter weten in hopend dat ik daardoor niet gezien zou worden. Gelukkig kwamen we na een tijdje een deelnemer tegen die er veel slechter aan toe was dan ik en kon ik de gezellige bezemloopster weer

afschudden. 

Soms ben ik mentaal niet opgewassen tegen de aanwezigheid van een bezemloper. Ik deed mee aan de ultra van de Mad’trail (62 km in Frankrijk, genoemd naar de Col de la Madeleine). De start was voor zonsopkomst en in het donker ging het omhoog. Op het pad een kudde koeien met lichtgevende ogen. Het zag er vreselijk eng uit maar de dames waren reuze vriendelijk. Klimmen is niet mijn sterkte kant en eenmaal boven, de zon was inmiddels op, hoorde ik een paar stemmen achter me. De bezemlopers! In het Frans werd  me gevraagd of ik me er van bewust was dat er een limiet was. Oui, dat was mij bekend ja. Ik had op de top bovendien 45 minuten over op de limiet. 45 minuten!! Ik word alweer wat boos nu ik hier aan terug denk. Ik gaf gas op het graatje en stortte me de berg af. Hier won ik tijd mee, maar de bezemlopers waren even hardnekkig als vliegen op stront. Ik raakte niet van ze verlost. 

De bezemlopers probeerden mij een hart onder de riem te steken door mij in het Frans op te beuren. Dat hadden ze nou net niet moeten doen. Mijn kennis van de Franse taal is beperkt en het kostte mij te veel denkvermogen, en daarmee energie, om in prachtige volzinnen te kunnen antwoorden. De Franse spraakwaterval was helaas niet te stoppen. Complimenten kreeg ik nog wel voor mijn looptechniek, maar daar was ik nou net niet voor naar Frankrijk gekomen. In Valmorel stapte ik uit na 19 km met 75 minuten voorsprong op de limiet. Ik was murw. 

Meestal begin ik hoopvol en positief gestemd aan een georganiseerde trailrun. Wetende dat ik van het kaliber ‘snailtrailer’ ben, kies ik trailruns uit met een voor mij vriendelijke limiet. Als desondanks de bezemloper opdoemt aan de horizon weet ik vaak niet of ik nu moet lachen of huilen. Soms geeft het me net dat beetje extra energie waardoor ik het gas opentrek en tempo weet te maken. Soms is het net de druppel die de emmer doet overlopen en gooi ik de handdoek in de ring. Niet zelden wordt de bezemloper mijn beste maatje. Zoals bij de Trans Alpine Run (zie foto) waar loopmaatje Liesbeth en ik uren hebben door gebracht met de bezemlopers. Uiteindelijk gingen we zingend in canon de bergen over!

Een groot compliment aan alle bezemlopers. Zij hebben een belangrijke taak. Het opvegen van onwillige trailrunners gaat je niet in de koude kleren zitten. Daarnaast verzamelen ze alles wat overgebleven is in het bos: lintjes, pijltje en weggegooide/verloren verpakkingen. Ze zijn last but zeker not least op de trails!