Project 3.59.59, deel 9: Mijn eigen schuld: een flinke blessure

Rob heeft een blessure opgelopen tijdens zijn voorbereiding op de marathon van Amsterdam. En dat zo vlak voor de wedstrijd.

Rob wil dit najaar de marathon van Amsterdam lopen in minder dan 4 uur tijd. Hij hoopt dat te bereiken met de methode van de Marathon Revolutie (‘Sportrusten’). Hij schrijft hier over zijn ervaringen. 

Uiteraard was het mijn eigen stomme schuld. Ik ben aan het Sportrusten-schema begonnen omdat je met dit schema minder kans loopt op blessures. Je traint korter en intensiever, in plaats van dat je je elke week half kapot loopt met duurlopen van 22 tot 32 kilometer. Tot nu toe werkt dat prima.

Maar dan zie ik in de zomervakantie op Facebook een aanbieding voorbij komen om je hardloopstijl te laten analyseren, met een video-opname er bij. Ik druk meteen op ‘Ja, doen’ en vraag me pas later af of dit verstandig is. Moet je twee maanden voor een marathon nog aan je loopstijl gaan sleutelen? Nee dus, want als je op een iets andere manier gaat lopen, gebruik je je spieren op een iets andere manier. Dat moet je langzaam opbouwen, en dat gaat niet als je volop aan het trainen bent voor een marathon.

Nou ja, houd ik mezelf voor de gek, dan laat ik m’n loopstijl analyseren, maar ga ik de tips pas ná de marathon toepassen. Kansloos uiteraard, want als je ziet dat je beter en efficiënter kunt lopen, wil je dat meteen gaan doen en niet pas over twee maanden. Dus vooruit dan maar.

Nu merkte ik dat die nieuwe loopstijl minder belastend is voor mijn hielen, maar dat mijn linker hamstring en linkerbil een beetje protesteren. Een beetje veel zelfs. Maar op een zondagochtend is de pijn bijna weg, en ik besluit ik een herstel-loopje te houden. We kennen als lopers immers allemaal het fenomeen dat je ergens een pijntje hebt, maar dat dit pijntje na een rondje lopen als sneeuw voor de zon is verdwenen. Een herstel-loopje, ja: dat zal het worden.

Tijdens het lopen merk ik al dat mijn hamstring en bil flink protesteren. Ik ga er dwars doorheen: herstellen zúl je, kreng! Het blijkt niet mijn beste idee van dit jaar te zijn, want tijdens de cooling down voelt mijn linkerbeen alsof er een kudde olifanten op heeft staan dansen. Een kwartier later kan ik nauwelijks meer lopen en weet ik: dit is foute boel. Alle trainingen van de komende week kan ik in elk geval schrappen, en wellicht de hele marathon.

Dus wat doe je dan, als ervaren, positief ingestelde loper die zich niet uit het veld laat slaan? Je smijt je schoenen in een hoek, snauwt je vrouw en kinderen af en je geeft de kat een schop. Nou hebben we geen kat, dus die heeft mazzel, maar vrouw en kinderen krijgen de volle laag.

Daarna knal ik er meteen de super-pijnstiller dyclofenac in, die ik nog in grootverpakking heb liggen van al die jaren chronische rugpijn (wat destijds de reden was om met hardlopen te beginnen: wie weet zou het helpen. En dat deed het). Uit ervaring weet ik dat één tabletje geen zoden aan de dijk zet, dus ik neem er vier tegelijk.

Na een uurtje kan ik echter nog steeds nauwelijks van de tafel naar de keuken strompelen. En dat terwijl ik op maandag vol aan de bak moet, met mijn werk. Ik besluit dat ik een loopkruk moet hebben – en wel nu. Waar haal je die vandaan, op zondagochtend? Van Marktplaats natuurlijk, en een uurtje later ben ik de trotse eigenaar van een blauwe loopkruk in vrijwel nieuwstaat: waarschijnlijk van een oud vrouwtje geweest die er alleen op zondag mee naar de kerk liep. Ik doe haar dat op dit moment niet na.

Goed: hoe moest dat ook al weer, met een kruk lopen? Mijn linkerbeen zit in de knoei dus ik moet de kruk aan mijn rechterkant houden, weet ik nog uit een ver verleden toen ik mijn Zündapp-bromfiets in een Yamaha parkeerde. De Yamaha verloor, maar mijn onderbeen ook. Met wat oefenen heb ik het lopen met een kruk weer snel te pakken, en kan ik me in elk geval voortbewegen

Daarna schuif ik mijn Facebook-app naar de achtersta pagina van mijn mobiele telefoon. Ja jongens (m/v), ik weet best dat jullie vandaag de Dam tot Dam lopen, dat het geweldig leuk was, dat jullie allemaal PR’s hebben gehaald. En echt, ik gun het jullie van harte. Normaal lees ik die berichten met veel plezier en schrijf ik ze zelf ook, maar Nu. Even. Niet.
Sorry.

Een week later is de pijn nog steeds niet weg. En als je stevig geblesseerd bent, merk je pas hoe lastig het eigenlijk is als je je dagelijkse dingen niet kunt doen. Als je bijvoorbeeld de kliko niet naar de straat kunt rijden zonder tussendoor te moeten stoppen om de pijn te verbijten. Ja, door een blessure ga je de gewone dagelijkse dingen weer extra waarderen. Zo bezien is een blessure op z’n tijd eigenlijk wel positief, toch?

Het is maar goed dat we geen kat hebben.

Eerder verschenen in project 3:59:59:

De beste looptips en inspirerende artikelen elk vrijdag in je mailbox?

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en mis niets!

Ha loper, graag even je aandacht. Op ProRun doen we dagelijks ons best om je te informeren, motiveren en inspireren. We bieden je handige tools, zoals de hardloopkalender, runlog en calculator.

Dit vraagt tijd en geld. Trakteer ons op een kop koffie en € 2,50. Iets meer mag natuurlijk ook.

Dan schrijven en bouwen (en lopen) wij verder.

Alvast bedankt!

Meer uit Columns & meer