De kracht van het woord ‘kanker’
“Gezonde mensen hebben 1000 wensen, zieke (of geblesseerde) mensen maar 1.”
Gezonde mensen hebben 1000 wensen, zieke (of geblesseerde) mensen maar 1.
De diagnose
In april van dit jaar bezocht ik de huisarts vanwege een moedervlekje dat van kleur en vorm veranderd was. Zij stuurde mij meteen door naar de dermatoloog, die op haar beurt meteen een afspraak maakte bij de plastisch chirurg om het plekje te laten verwijderen én onderzoeken.
Het bleek foute boel: het was een ‘maligne melanoom’. De chirurg vertelde me, dat dit type huidkanker vaak wordt veroorzaakt door veelvuldig verbranden in je kindertijd. Met een lichte huid, blonde haren, groene ogen en sproetjes voldoe ik aan alle vereisten voor een zogenaamd type 1/2 huid, dat extra risico heeft op huidkanker.
De operaties
Tijdens de eerste operatie was mijn tumor van 0,4 mm reeds volledig verwijderd. Schijnbaar wordt dit type kanker pas echt gevaarlijk bij een grootte van 1,5mm. Omdat het weggehaalde plekje kanker bleek te zijn, werd volgens protocol nog een tweede operatie uitgevoerd rondom de tumor om er zeker van te zijn dat echt álles weg was. Ook mijn lymfeklieren werden onderzocht en gelukkig bleken die schoon te zijn.
Onder controle
Ook al is voor mij het risico op uitzaaiingen erg klein, toch blijf ik voor alle zekerheid conform protocol 10 jaar onder controle. Gelukkig neemt men huidkanker in Nederland erg serieus; dat is voor mij nog steeds een geruststellende gedachte.
De kracht van het woord ‘kanker’
Wat de diagnose kanker met je doet is moeilijk uit te leggen. Het is de ziekte waar mijn moeder aan overleed toen zij 53 en ikzelf 22 was. Tegelijkertijd was het maar een klein plekje, had ik gelukkig geen uizaaiingen en was alles meteen verwijderd. Dus ik was weer ‘gezond’.
Aan de deuk in mijn heup en het – vergeleken met het moedervlekje dat verwijderd was – grote litteken moest ik natuurlijk wel even wennen, maar uiteindelijk hoort het nu bij mij en zie ik het als bewijs dat ik de kanker (voorlopig) heb overleefd en dat ik een nieuwe kans heb gekregen, waarvoor ik zeer dankbaar ben.
De blessures
Mijn chirurg drukte me op de operatietafel al op het hart dat ik een paar weken moest wachten met sporten, zodat de wond goed kon genezen. Als trainster voor mijn eigen bedrijf koos ik ervoor om een paar dagen later alweer een training te verzorgen, waarin ikzelf ook meeliep. Dat vond ik erg spannend, omdat ik niks kapot wilde maken, het herstelproces niet wilde verstoren en zuinig wilde zijn op mijn lichaam.
Als fanatiek hardloopster kostte het me veel moeite om het trainen niet meteen op te pakken. Hiermee heb ik echter gewacht tot de hechtingen eruit waren. Daarna ben ik voorzichtig begonnen met trainen en dat ging hartstikke goed. Mijn snelheden waren als vanouds, ik liep fanatiek mee met de Running Teams van AV Sprint in Breda, dus ik had er niks van geleden – dacht ik.
Een paar weken voor de Tilburg Ten Miles, die traditioneel plaatsvindt op de eerste zondag van september, kreeg ik echter een blessure aan mijn linkerknie als direct gevolg van een verandering in mijn loophouding door de operatie aan mijn rechterheup. En, omdat mijn lichaam deze pijn compenseerde, resulteerde dit in een blessure in mijn rechterheup en onderrug. Ik kon niet eens rechtop lopen. Toen die pijn na een paar weken weg was, probeerde ik voorzichtig een stukje hard te lopen. Op 2,5km schoot de pijn er weer in en was ik nóg verder van huis. Daarvan ben ik zo geschrokken dat ik daarna een paar maanden rust heb gehouden.
Het leven, het vertrouwen in mijn lichaam en het sporten weer opbouwen
In de tijd dat ik geblesseerd was, wilde ik natuurlijk wel blijven sporten, ook al kon ik niet hardlopen. Dus ik nam een abonnement bij de sportschool en begon met de crosstrainer, de fiets en zwemmen om mijn conditie op peil te houden en experimenteerde met gewichten, fitnessapparaten en TRX voor mijn core en krachttraining.
Wat merk je dan, als het even niet kan, hoezeer je een hardloper bent en hoezeer je alles daaraan mist: het buiten zijn, door alle soorten weer, het één zijn met de natuur, hoe lekker de douche na afloop voelt en hoe heerlijk het gevoel na de training is. Zelfs de dingen die ik aan hardlopen haat, miste ik en ik voelde een gezonde ‘afgunst’ voor mensen die ik buiten lekker zag hardlopen.
Na een paar maanden probeerde ik op de loopband op de sportschool voorzichtig of ik weer kon hardlopen, op een héél rustig tempo. Ik voelde het overal, maar tot mijn grote verbazing bleef de blessure weg. Wat voelde ik me ongelooflijk dankbaar! Ik had er namelijk oprecht rekening mee gehouden dat ik mijn favoriete sport en passie wellicht nooit meer kon uitoefenen.
Inmiddels kan ik buiten weer 15km hardlopen, maar mijn snelheid, die ik eerst had, is nog steeds ver te zoeken. Volgende week ga ik weer voor het eerst meetrainen op de baan, om voorzichtig weer aan mijn snelheid te werken.
Het belang van rustig trainen
Rustig trainen is een uitdaging op zich voor mij – ook mentaal – maar voelt minstens zo gezond. Misschien is een les die ik heb geleerd wel, dat genieten van wat ik doe voor mij het allerbelangrijkst is. Niet de snelheid, niet het moeten presteren, niet het vechten, maar lekker buiten hardlopen voor de ontspanning en om gezond, fit en sterk te zijn en blijven, zowel lichamelijk als psychisch.
Wie weet herstel ik volledig en krijg ik ook mijn snelheid ooit weer terug. Daarvoor schijnt trainen op een rustig tempo vreemd genoeg juist zeer effectief te zijn. Maar wat ik veel belangrijker vind, is dat ik kan blijven hardlopen, ook als ik ouder word. Natuurlijk mits dat voor mij is weggelegd. Want als ik door mijn ziekte iets opnieuw geleerd heb, is dat gezond én fit ouder worden allerminst vanzelfsprekend is.
Van (meer dan) 1000 wensen naar 1
Mijn oom, voormalig betaald voetbaltrainer en executive coach, zei me ooit: “Gezonde mensen hebben 1000 wensen, zieke (of geblesseerde) mensen maar 1; namelijk weer gezond worden.” Dit heb ik nu zelf ervaren. Ik had voor mijn diagnose wellicht zelfs meer dan 1000 wensen. Ik wilde altijd meer en sneller lopen en nieuwe wedstrijden uitproberen.
Door mijn ziekte heb ik geleerd dat het leven zomaar over had kunnen zijn en dat ook hardlopen niet meer vanzelfsprekend was. Daarvan heb ik geleerd nóg dankbaarder te zijn voor het leven en voor het feit dat ik inmiddels weer buiten kan hardlopen. Het belangrijkste dat ik geleerd heb is echter het volgende: “I’m a runner first before anything else.” (Haile Gebrselassie)
Ha loper, graag even je aandacht. Op ProRun doen we dagelijks ons best om je te informeren, motiveren en inspireren. We bieden je handige tools, zoals de hardloopkalender, runlog en calculator.
Dit vraagt tijd en geld. Trakteer ons op een kop koffie en doneer eenmalig € 2,50. Iets meer mag natuurlijk ook.
Dan schrijven en bouwen (en lopen) wij verder.
Alvast bedankt!