‘Ik ben een loopster met fietsbenen’

Sinds haar 11e is Erika verslingerd aan de wielersport. Het is lange tijd haar lust en leven. Tot 3 jaar geleden strijdt ze mee met de elitevrouwen. Een geweldig leuke periode om op terug te kijken, vindt ze. Haar grote liefde Peter, ook een fervent wielrenner, leert ze in die tijd kennen. Aan hem kan ze zich optrekken en het stel traint veel samen. Dat is die extra boost die ze zo goed kan gebruiken. 

Fietsen in de categorie elitevrouwen betekent hard werken, ploeteren en vaak behoorlijk afzien. Vliegen om op tijd thuis te zijn,  snel eten en dan nog een paar uur trainen. Dag in dag uit. Voor ze het weet, is ze bijna fulltime met de wielersport bezig. Naast haar reguliere drukke baan. Dat eist zijn tol. ‘Ik was goed maar geen topper’, blikt ze terug. ‘Zaten Peter en ik elk weekend in de auto op weg naar een wedstrijd. Vaak reden we vanuit Groningen naar het zuiden van het land voor 3 uurtjes fietsen. Daar moest ik concurreren met professionele toppers als Marianne Vos en de dames van de Rabobank.’ 

Ondertussen waagt de Groningse zich aan het hardlopen. In de winter ligt het fietsen even stil, dus rent Erika af en toe een paar rondjes. Als ze meedoet aan een 10 km wedstrijdje merkt ze dat ze er plezier in begint te krijgen. Helaas raakt ze een paar keer geblesseerd en pakt het fietsen toch weer op. Echt tevreden over haar prestaties is ze niet. Het duurt eeuwen voordat ze dat is, maar ineens, hop, komt het eruit. In haar laatste jaar nota bene. ‘Het was mijn beste seizoen. Ik behaalde tien keer een top 10 notering en won een paar regionale wedstrijden. Zo fijn om eindelijk de puntjes op de i te zetten’, vertelt ze trots. 

Stoppen op je hoogtepunt, zo redeneert Erika. De blondine verruilt definitief haar racefiets voor een paar hardloopschoenen. Na 18 jaar wielrennen moet ze aanvankelijk wennen aan de overstap naar een nieuwe sport. Zelf noemt ze zich een loper met fietsbenen. Net als met wielrennen gaat Erika met hardlopen het liefst plankgas vooruit. Dat doet ze behoorlijk goed. ‘In het begin maakte ik de klassieke fout om als een gek van start te gaan’, geeft ze toe. ‘Zodra het startschot klonk, zoefde ik weg. Nu leer ik om alles rustiger op te bouwen. Dit is het eerste jaar dat alles lekker loopt. Ik merk de laatste maanden echt een flinke progressie.’ 

Ze loopt nu alsof het er altijd was: 20.33 (5 km), 42.58 (10 km) en 1 uur 38 (halve). Hoewel de loopster rappe tijden neerzet, loopt het nog lang niet altijd zoals ze graag wil. ‘Als je ergens te fanatiek op focust dan gaat het vaak mis’, weet ze uit ervaring. ‘Je wilt sneller en sneller, maar het gaat niet altijd zo hard als je zelf wilt. Hardlopen kent echt zware momenten. Dan tel ik de kilometers. Het is als een tijdrit op de fiets. Voor mij is het een race tegen de klok. Even een half uurtje afzien.’ 

Haar twee geliefde sporten zijn totaal verschillend, dat is appels met peren vergeleken. Op de fiets sjeesde ze gewoon achter de andere dames in het peloton aan. ‘Als ik een slechte dag had profiteerde ik daarvan’, zegt ze. ‘Bij hardlopen heb je niks om op terug te vallen. In een wedstrijd moet je alles zelf doen. Er is ook geen moment van herstel. Je moet gewoon door, anders verlies je snelheid. Dat was in het begin wel even slikken.’ 

Spijt van haar overstap naar de loopsport heeft ze niet. Voor het eerst in haar leven voelt ze rust. Als ze haar renschoenen aantrekt, weet ze dat het goed zit. Niet alleen kost het rennen haar minder tijd, maar ze geniet ook van de sfeer rondom de wedstrijden. Bij fietsen is er volgens haar meer strijd tussen de vrouwen onderling. ‘Hardlopen vind ik juist een sociale sport, aldus de renster. ‘Niemand is onbenaderbaar. Iedereen maakt een praatje met elkaar. Het voelt als één familie.’