In de ban van de Barkley Marathons

Rob over zijn dagdromen tijdens zijn duurloop door het aangeharkte recreatie gebied in Utrecht

Rob haalt de eindstreep – in gedachten

Ik loop deze weken regelmatig door de donkere bossen van Tennessee, rond het Frozen Head State Park. Ik ben dan altijd bijna bij de finish van de legendarische Barkley Marathons. En ik ben zwaar aan het hallucineren na zo’n 160 kilometer te hebben gelopen over de beboste steile hellingen.

Tenminste, in gedachten. In werkelijkheid loop ik gewoon door een keurig aangeharkt recreatiegebied bij Utrecht, maar dagdromen is helemaal gratis en tijdens het lopen heb je er nog alle tijd voor ook.

Want ja, in ben in de ban van ‘de Barkley’, zoals deze trainrun (‘ultratrail’, in vaktermen) heet. Een half jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord, maar toen zag ik de documentaire ‘The Barkley Marathons: The Race That Eats Is Young’ op Netflix, en ik was verkocht.

De Barkley is een van de zwaarste en meest bizarre ultratrails ter wereld. De inschrijving is geheim, er worden maximaal 40 deelnemers toegelaten, het parcours is niet gemarkeerd – je moet een behoorlijke spoorzoeker zijn – en er haalt meestal maar één deelnemer de eindstreep – of helemaal niemand.

Ook dit jaar, begin april, haalde slechts één deelnemer de finish. Of liever gezegd: twee deelnemers, maar de tweede was op het allerlaatst de weg kwijt geraakt. Hij benaderde de finish vanaf de verkeerde kant en bovendien 6 seconden te laat om de tijdslimiet van 60 uur te halen. Yep: 6 seconden boven de 60 uur.

En dan ziet je finish er dus zó uit (waarschuwing: deze beelden kunnen door sommigen als hartverscheurend worden ervaren. Door mij in elk geval wel).
 

 Wie heeft er na het zien van deze beelden nog zin in de Barkley? Nou, ik wel. Hoewel dat natuurlik nooit lukt. Ik heb wat halve marathons en twee hele onder mijn riem, maar allemaal keurig over het asfalt. Met trailrunning heb ik nul ervaring. Mijn enige ervaring met de wildernis is als ik, om de stabiliteit van mijn knieën wat te trainen, het fietspad verlaat om een stukje over het gras te lopen. Ja, ik leef wild en gevaarlijk.

Ervaring met heuvels en bergen? Ook nul (dit is Nederland, dùh) En verder weet ik niet hoe ik me zou moeten inschrijven (want de procedure is dus geheim) en zijn er honderden of misschien wel duizenden aanmeldingen voor de 40 plaatsen. Kortom: kansloos.

Maar mijn interesse in trailrunning is in elk geval gewekt. Ik besluit bij deze om maar eens, heul voorzichtig, wat ervaring op te gaan doen. Er loopt een trail van Driebergen naar Rhenen, met voldoende gelegenheid om onderweg af te haken. Misschien is dat een mooi beginnetje? En ach, dan kan ik onderweg, in gedachten, toch gewoon een paar keer de Barkley winnen.

PS: Zijn er eigenlijk trailrunners hier? Tips over trails en schoenen (heb je speciale schoenen nodig) welkom in de comments.

PPS: Heb je Netflix? Haal dan wat te knabbelen en te drinken (bietensap of bier) en kijk vanavond nog de documentaire over de Barkley Marathons. Ja, dat is verplicht. Ook leuk voor níet-hardlopers, trouwens!

De beste looptips en inspirerende artikelen elk vrijdag in je mailbox?

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en mis niets!

Ha loper, graag even je aandacht. Op ProRun doen we dagelijks ons best om je te informeren, motiveren en inspireren. We bieden je handige tools, zoals de hardloopkalender, runlog en calculator.

Dit vraagt tijd en geld. Trakteer ons op een kop koffie en € 2,50. Iets meer mag natuurlijk ook.

Dan schrijven en bouwen (en lopen) wij verder.

Alvast bedankt!

Meer uit Columns & meer