Johns terugkeer naar het lopen: uit het gips

Stampend en zwoegend schakel ik terug naar mijn 27. Rechts van me passeer ik het monument van Tommy Simpson. Juist! De Mont Ventoux. Het is donderdag 2 mei. Het is nu 2 maanden geleden dat ik tijdens een snowboardongeval mijn enkel brak. Ineens stond alles letterlijk stil. Geen Rotterdam, geen Utrecht. Geen looptrainingen meer. Hoe zit het met Berlijn? Een hele zure appel kan ik je vertellen. Zeker met een sub3 doel in het gedachten. Alles valt dan in duigen. En toch, een mooi lichtpuntje: vanavond, in mijn eigen tuin, beklim ik de laatste meters van de Kale Berg! Voor mij een belangrijk toetsmoment over hoe mijn herstel ervoor staat. Morgen mag ik me melden in het ziekenhuis voor een statusupdate in de vorm van röntgenfoto’s en een gesprek met de trauma-arts.

Zes weken gips

Zes weken lang zat mijn enkel in het gips. Al die weken niet kunnen trainen. Niet te doen, als je normaal gezien 5 dagen per week traint en gemiddeld zo 70 tot 80 kilometer traint. En… ben je dan direct weer in staat om te trainen als het gips er af mag? Dat viel behoorlijk tegen! Nadat mijn röntgenfoto’s uitwezen dat het bot goed genas, mocht ik mijn eerste stapjes doen. Doodeng! De eerste 50 meter lopen, in het ziekenhuis, voelden als een bevrijding. Maar toen ik even stilstond om te wachten voor een draaideur, kreeg ik last van kramp. De spieren moesten blijkbaar toch weer even wennen aan belasting.

Yasso op krukken

Ze staan nu alweer ruim een week in de hoek in de gang. Mijn krukken. 6 weken lang had ik ze nodig om me überhaupt te kunnen verplaatsen. De eerste weken had ik een enorme spierpijn. Geleidelijk kreeg ik er best lol in en kon ik na die paar weken ineens een rondje ‘krukken’. Bijna 800 meter.

Koen de Jong grapte dat dit bijna een Yasso was. Dit zijn trainingen, vernoemt naar trainer Bart Yasso die stelde dat jouw eindtijd op de marathon gelijk zou moeten staan op de tijd waarin je 800 meter kunt afleggen. Bijvoorbeeld 3:10 op de marathon, zou 3 minuten en 10 seconden op de 800 moeten zijn.

Vanaf dat moment rekende ik mijn afstanden in Yasso’s. Tijdens een poging om 6 van die Yasso’s te lopen, op krukken, zorgde een regenbui voor een extra uitdaging. Je wordt op zo’n moment flink met de feiten op de neus gedrukt omdat je niet ‘even snel’ naar huis kunt rennen.

Your critical power has been updated

Een lege ‘calendar’ in Stryd. Dat heb ik nog nooit gehad, sinds dat ik deze vermogensmeter gebruik. Voor het ongeluk was mijn Critical Power (CP) 318 Watt. Tijdens het herstel heb ik nu al meerdere meldingen ontvangen dat mijn CP was veranderd. Meestal zorgt dit voor een glimlach, omdat de waarde is toegenomen. Gek genoeg gebeurde dit ook nu weer, ondanks dat de waarde was afgenomen. Op de één of andere manier vond ik het namelijk wel fijn dat mijn beide Stryd Pods af en toe wat van zich lieten horen. Een mooi vooruitzicht ook om straks, als de boel het weer een beetje doet, die CP weer op te krikken en met vermogen aan de slag te gaan.

Alternatieve training

Als je bijna dagelijks traint, dan is het best even schakelen wanneer alles stil staat. Zeker als je loopt op vermogen en enorme hoeveelheden data verzamelt, dan wordt het des te zichtbaarder dat je even ‘niks’ doet. Toch kon ik vrij snel alweer beginnen met alternatieve trainingen. Een week voordat ik uit het gips ging, mocht ik de boel ‘licht’ belasten. Met mijn behoefte aan het verzamelen van data én het trainen op vermogen, kwam ik op het idee om een SmartTrainer aan te schaffen. Een apparaat waar je een fiets op kunt schroeven, waar normaal je achterwiel zit. Met een tv-scherm voor je neus, fiets je dan virtueel over allerlei routes. Dat begon met relatief lichte routes door Nederland die ik steeds verder uitbouwde met wat lichte klimmetjes. In overleg met de fysio pasten we steeds wat meer belasting toe. Die belasting is namelijk belangrijk om het herstel van het bot te stimuleren. Daarbij mag je geen pijn voelen. Een mooie graadmeter om de grens op te zoeken.

Blijven oefenen

Vanaf het moment dat het gips van mijn been werd gehaald, gingen fysio Maarten Hindriks en ik werken aan het herstelplan. De komende 3 weken mocht ik starten met 4 oefeningen die ik uiteindelijk uitbouwde naar een training van ongeveer 40 minuten per dag. Deze oefeningen bestonden uit een set van het ‘schrijven’ van het alfabet met de voet. Hierbij oefen je de rondgaande bewegingen van de enkel.

De eerste dagen was er nauwelijks verschil tussen de letter A en de letter Z en alles wat daartussen zat. Dat gaat nu vele malen beter. 3 sets van Dorsaalflexie en plantairflexie oefeningen. Dit zijn oefeningen waarbij je beurtelings met een gestrekt been de voet naar je toe trekt, of juist van je af duwt. Dan nog een keer 3 sets calf raises, waarbij je op de bal van de voet staat en langzaam naar beneden zakt. Voor de balans én versterking van de enkelbanden doe ik een oefening waarbij ik sta op één been, met 3 sets van 20 seconden. Deze oefening heb ik een week later uitgebreid met het strekken van de hamstrings en extra calf raises. In de afgelopen week werden daar push ups en strekoefeningen aan toe gevoegd om zodoende nog meer flex in de enkel te krijgen.

Daarnaast word ik tijdens de wekelijkse fysiobezoeken behandeld met een laser. Dit bevordert het herstel omdat het aanmaken van bot nog meer wordt gestimuleerd. Ook worden diverse pezen gemasseerd om zo de doorbloeding te optimaliseren. Ik merk dat ik daardoor steeds gemakkelijker loop.

Het uur van de waarheid

Ondanks dat het allemaal goed voelt en ik in staat ben om weer aardig te lopen, is het toch spannend, zo’n ziekenhuisbezoek. De trauma-arts kijkt allereerst hoe ik nu loop. Met name de manier van afwikkelen is belangrijk. Dit blijkt er goed uit te zien. Vervolgens wordt de hardheid van het bot getest. Hierbij wordt op verschillende plaatsen druk uitgeoefend en gekeken of er weke plekken zijn. De arts is erg tevreden over de voortgang. Met de hand wordt er nog eens op en langs de breuk gevoeld. Ook hier geen bijzonderheden. De röntgenfoto toont aan dat de botaanmaak voorspoedig verloopt. In de afgelopen weken is het mooi aangegroeid. De breuk is bijna in zijn geheel dicht. Op basis van deze informatie besluit Maarten dat we vandaag nog geen loopoefeningen gaan doen. Beter wat meer tijd nemen voor het herstel, dan onnodig risico nemen. Dat is fijn om te horen, het geeft ook rust.

Op naar de volgende

Met een paar nieuwe oefeningen rijker en het nieuws dat het botherstel voorspoedig verloopt, kunnen we door met het herstelprogramma. Maar hoe je het ook wendt of keert, met nog geen meter hardlopen, voelt het nog heel erg onwerkelijk om te kunnen starten met de trainingen voor Berlijn, in juni. Dat betekent dan ook dat we eerst het überhaupt kunnen lopen gaan aanpakken. En op basis van pijn en herstel het programma steeds wat aanpassen. Met zo’n gestructureerde aanpak kijk ik met vertrouwen naar de komende weken. Moedig voorwaarts!