Ergens in 1975 komen twee Amerikaanse hardlooptrainers elkaar op een vliegveld tegen. Ze krijgen het over Steve Prefontaine, de grote ster van het Amerikaanse hardlopen die kort daarvoor is omgekomen bij een auto-ongeluk. Natuurlijk hebben ze het over Pre. Bill Dellinger heeft hem de laatste drie jaar gecoacht en Ron Warhurst is, net als iedere andere hardloopliefhebber, gefascineerd door de eigenzinnige middenafstandsloper. En natuurlijk hebben ze het over training.
Steve Prefontaine
Dellinger vertelde over een van de laatste trainingen die hij Prefontaine had laten doen. Pre moest tijdens die trainingen 1200 meters op de baan op 5 kilometer-tempo afwisselen met 2 tot 3 mijl tempo op een onverhard parcours. Dus keihard op de baan, iets langer en iets minder hard op de nabij gelegen trail. En dat een paar keer.
Die training bleef hangen in het hoofd van Warhurst die was aangeslagen op de combinatie van snelle intervals en tempowerk. Het leek hem een mooie manier om in een training een simulatie van een cross-country-wedstrijd te creëren, eentje van zo’n 8 tot 10 kilometer. Heel hard gaan de eerste paar minuten na de start, een steady ritme vinden, dan nog een keer iemand die het tempo opvoert om te zien wie er mee kan, terug in het steady ritme, nog een keer versnellen om over te blijven met de snelsten, nog een keer consolideren en tenslotte de eindsprint. Het verhaal gaat dat Warhurst de training die The Michigan zou gaan heten in de kroeg uitdokterde en neerpende op zo’n servetje dat Amerikanen onder hun glas plegen te schuiven.
Op een bierviltje
Die uitwerking kwam er zo uit te zien: een warming up van 3,2 kilometer (twee mijl), 1600 meter op 10 km-tempo (na het startschot), 2 kilometer buiten de baan op een tempo dat zo’n 20 tot 30 sec per kilometer lager ligt, 1200 meter op 10 km-tempo (eerste versnelling), weer die 2 km, dan 800 m op 5 km-tempo (tweede versnelling), nog eens 2 km tempo en eindigen met 400 meter (eindsprint). Tussen de baan en het rondje van 2 km steeds een paar honderd meter dribbelen. Voor die laatste 400 meter kregen zijn lopers de aanwijzing A.U.G. mee. All U Got. En dan rustig uitlopen.
Inmiddels kent The Michigan de nodige verschijningsvormen en zijn er de nodige discussies over hoe je ’m nu precies uitvoert. Toen Warhurst laatst werd gefilmd terwijl hij zijn atleten een iets afwijkende versie liet doen, werd hij er door de immer alerte toetsenbordtrainers op hardloopforum letsrun.com onmiddellijk en nadrukkelijk op gewezen dat hij het verkeerd deed. Zijn eigen workout! Warhurst kon er zelf om lachen.
Vervloekt
Vanwege het forse volume – je komt met in- en uitlopen zo aan 15 kilometer – is het wat ons betreft ook een lekkere training voor marathonlopers (of halvemarathonlopers). Dan zou je die 1600, 1200, 800 en 400 eventueel iets langzamer kunnen doen; bijvoorbeeld 1600 en 1200 op halvemarathontempo en 800 en 400 op 10 km-tempo en die 2000s tussendoor op marathontempo. Pittig, maar wel lekker!
Warhurst is op zijn 79e nog steeds actief als trainer. En nog altijd werkt hij op het terrein waar hij The Michigan voor de eerste keer liet uitvoeren, niet meer voor de Michigan University, maar met zijn eigen Very Nice Track Club. Mocht hij er ooit mee stoppen, dan zal hij door lopers wereldwijd nog lang, maar met respect worden vervloekt.
Joos van Haaren
Lijkt op de Finse wisseltempoloop die werd gedaan door Lasse Viren en Vatainen . Die trainden in dezelfde periode als Steve.
Karin Verheijden
Altijd prachtig, dit soort mensen die lopers aanzetten tot nog hogere prestaties. En wat goed dat Warhurst nog steeds werkt. Mooiste aan het verhaal vind ik dat Steve Prefortaine nog steeds een soort van voortleeft.