Terwijl ik training geef, hoor ik 1 van mijn loopsters zeggen: ‘ja maar dan worden mijn schoenen vies!’
Mijn schoenen zijn dan allang vies en doorweekt. Blij loop ik door de plassen te stampen. Het is eindelijk een keer droog na heel veel buien. En dat is toch best prettig trainen.
Eerlijk is eerlijk: een kleine ergernis maakt zich van mij meester na haar opmerking. Ik hou een zucht binnen. We rennen lekker buiten, door de natuur. En dan maak je je zorgen over schoenen die vies worden? Daar zijn ze toch juist voor? Hoewel ik het ook wel begrijp. Ik was net zo toen ik begon met trailrunnen. Uiteraard zat er een fotograaf bij een modderpoel. Het is genadeloos vastgelegd hoe moeilijk ik keek en hoe moeilijk ik deed om maar om die modder heen te lopen. Alles om te voorkomen dat mijn schoenen vies zouden worden 😉.
Laarzenpad
Inmiddels heb ik als trainer wel een aardige reputatie opgebouwd als het gaat om het vinden van bijzondere paadjes. Dat wordt overigens niet altijd zo gewaardeerd. Tijdens een training van de plaatselijke atletiekvereniging zag ik weer zo’n een leuk paadje. Laarzenpad stond er bij. Het was al dagen droog geweest, dus hoe erg kon het zijn?
Nou best erg eigenlijk. Tot groot plezier van de meesten die er de lol wel van in zagen. Maar een tweetal lopers maakte rechtsomkeert. Hier begonnen ze niet aan. Het zou alleen maar blaren opleveren. Overigens liepen deze twee gerust in de stromende regen hun rondjes over de baan. Nat is nat, toch? Ach, met de overgebleven lopers hadden we de grootste lol. We gingen rennend en springend over de grootste plassen. Wist je trouwens dat springen een hele goede oefening is om een sterkere loper te worden? En dat zomaar gratis in de natuur.
Boontje komt om haar loontje
Net na de start van een trailrun ligt midden op het pad een modderpoel. Tot mijn verbazing en vermaak gaan de meeste lopers er om heen. Ik niet. Lichtvoetig als ik ben stamp ik dwars door de modderpoel heen. Tot ergernis van sommige lopers waarschijnlijk, want de modderspatten vliegen door de lucht. Maar boontje komt om haar loontje. Dit gaat natuurlijk wel eens mis. Je ziet namelijk soms niet hoe diep zo’n plas is. Laat ik het zo zeggen: ik bleef lachen toen ik door mijn bravoure eens tot mijn middel in de prut zakte. Niks aan hand hoor, er valt hier niks te zien, loop maar door!
Vuilniszakken
Jaren later. Een trailrun in de Belgische Ardennen. Bij een waterpassage (rivieroversteek) trekken trailrunners hun schoenen en sokken uit en lopen er mee in de hand naar de overkant. Stiekem hoop ik dat ze struikelen. Dat is natuurlijk niet echt aardig maar geen groter vermaak dan leedvermaak.
Het kan echter nog bonter.
Een aantal trailrunners had iets anders bedacht: vuilniszakken! Echt, ik verzin dit niet. Hup, vuilniszakken om de voeten en gaan door die rivier. Zo kom je ook met droge voeten over. Later in de race lach ik in mijn vuistje. Je had die paadjes eens moeten zien; één en al waterplassen en modder. Van de regen in de drup dus.
Rotte eieren & bloemetjes
Je hebt de lucht van rotte eieren vast wel eens geroken wanneer je langs een stilstaand slootje rende. Nou, zo ruikt mijn huis regelmatig als mijn schoenen in het halletje achter de voordeur staan te drogen. Zeker in dit jaargetijde. Omdat dit niet zo’n hartelijk welkom is voor onze gasten gooi ik tegenwoordig mijn schoenen even kort in de wasmachine. Dan ruiken ze tenminste weer naar bloemetjes. Een tip: niet op 1400 toeren centrifugeren! Verder is het een vrij zinloze bezigheid. Na een volgende trailrun stinken de schoenen weer. Want het is veel te leuk om door die modderpoelen te blijven stampen!
Toch?
