Nederland: hardlopen in een land vol vrijheden

Eén ding is me bijgebleven nadat ik een boek las over hardlopen: wat leven wij, ondanks alle beperkingen van dit moment, in een zo ongelofelijk vrij land. Zo vrij, dat ik in alle vrijheid onlangs een officiële marathon kon lopen.

Ik werkte geheel coronaproof – Do It Yourself, zonder verzorgingsposten, slechts met mijn vriendin als supporter, een spaarzame andere hardloper met hetzelfde doel als ik, ergens verdwaald op de dijken, onderweg naar Zaltbommel – de Two Rivers Marathon af.

Het kon weer: een echte wedstrijd, ook al was er verder niks behalve ik, een op straat getekende startstreep die ook diende als finishlijn en een parcours dat ik had ingevoerd in mijn sporthorloge. Het kon weer. Ik mocht een echte marathon lopen.

Het voelde als ultieme vrijheid, daar te lopen over kilometerslange dijken.

Ik stelde me onlangs de vraag: Wat is leven in vrijheid als het soms lijkt dat we meer beperkingen dan ooit opgelegd krijgen? Een avondklok, gesloten winkels, beperkte bezoeken. Waar is onze vrijheid?

Het antwoord: Onze vrijheid is nog altijd groots, immens en daar mogen we dankbaar voor zijn. Ik ben dankbaar voor alles wat ik kan en mag doen. Waarom? Omdat onze beperkingen geen moer voorstellen bij wat ik las in de ‘De geur van vrijheid’, een roman gebaseerd op het ware verhaal van Samia Yusuf Omar, een hardloopster uit Somalië, die nooit stopte met dromen en op de Olympische Spelen mocht hardlopen.

Ze won niet, maar er leek wel een grootse toekomst voor haar weggelegd. Ze besloot nog meer te gaan trainen, nog harder haar best te doen. Maar toen werden haar vrijheden aan banden gelegd.

Een paar citaten om je uit de droom te helpen dat wij het in de lockdown door corona zo slecht hebben, dat wij redenen tot klagen hebben, dat wij mogen zeiken, zeuren en moeilijk mogen doen over wat eigenlijk niet:

“Wanneer het staakt-het-vuren inging was ik zodra ik de kans kreeg de deur uit om door de straten te rennen.”

“Met de boerka over mijn hoofd, en daaronder de badstoffen hoofdband, die kletsnat werd van het zweet.”

“Het was niet te doen om in die omstandigheden te rennen. Ik struikelde voortdurend over de lange rok, en viel bijna flauw van de hitte onder dat zwarte gevaarte.”

“Te veel plotselinge vrijheid doet pijn en past niet bij mensen, dacht ik die ochtend bij dageraad…”

Samia Yusuf Omar kwam om het leven toen ze had ontdekt dat ultieme vrijheid in Somalië onvindbaar bleek. Om daadwerkelijk mee te kunnen doen om de prijzen op de Olympische Spelen was meer nodig dan trainen in een land vol onvrijheden. Ze besloot om de oversteek naar Europa te wagen. Geld voor een vliegtuig had ze niet en de juiste papieren bij elkaar krijgen, was ook onmogelijk. Er was maar één laatste kans: net als die andere vluchtelingen de eindeloze woestijn doorkruisen en dan de Middellandse Zee oversteken op een gammel overbeladen bootje.

Haar zoektocht naar ultieme vrijheid om dromen te kunnen verwezenlijken, werd haar fataal tijdens de oversteek van Afrika naar Europa.

Wat zijn wij dan vrij en wat kunnen wij dan veel. Lopen maar.