Het is aardedonker. Veel donkerder dan ik vooraf had gedacht. Via de nog in slaap verkerende wijk waarin mijn vriendin woont, rennen we over een stukje heide het bos in. Onze ogen zoeken naar hertjes die op dit vroege uur wellicht te zien zijn, maar de intense duisternis verbergt hun mogelijke aanwezigheid.
Het is ons allereerste rondje van 6,7 kilometer. Vanaf 5:00 uur die ochtend mochten we vertrekken, of beter: moésten we vertrekken.
Volgens de regels van roemruchte Gary ‘Lazarus Lake’ Cantrell, ‘Laz’, organisator van de beruchte Barkley Marathons, zullen we vandaag klokslag ieder uur hetzelfde rondje van 6,7 kilometer hardlopen totdat de Nederlandse avondklok ingaat. We kunnen dus maximaal 17 rondjes van 6,7 kilometer lopen. Die 6,7 kilometer werd gebaseerd op de wandeling die Laz dagelijks met zijn hond Big Dog maakte. Het doet er niet heel erg toe hoe snel je bent, als je het rondje maar binnen een uur voltooid. Zo niet, dan ben je af.
De hele dag door denk ik aan Bibian Mentel.
Joke en ik zien de oranje gloed die de verder zwarte hemel een kleurtje geeft. We lopen in de kou met handschoenen, jasjes en lampjes. Onze route voert via ‘Het Heksenweitje’ en het Vivaldipark de hei over. Dan volgt een vals plat fietspad richting de bosrand en duiken we het Spanderswoud in om via de Doodweg ons beginpunt opnieuw te bereiken. Hoewel op geen enkele wijze te vergelijken met the Barkley marathons; deze namen passen perfect.
In België en Nederland doen samen zo’n 200 deelnemers mee aan deze uitdaging die ‘One More Loop’ heet. Allen op een zelfbedacht parcours. Iedere ronde kan men besluiten dat het genoeg is geweest. Of je wordt door de klok gedwongen te stoppen.
Zo niet Joke en ik. Rondje na rondje gaan we door, ondanks buikkrampen bij mijn metgezel en een soms-protesterende knie mijnerzijds. Dat hoort er ook een beetje bij. We houden aan het eind van elke ‘loop’ telkens een pauze van ongeveer drieëntwintig minuten ‘over’, waarin we eten, drinken, droge shirts aantrekken en de w.c. bezoeken. De eerste tien loops gaan gesmeerd.
De donkere ochtend zien we langzaam overgaan in licht waarbij we een mager zonnetje kado krijgen. Deze laat zich de rest van de dag niet meer zien, wel worden we vergezeld door wind.
De hele dag door denk ik aan Bibian Mentel. Zij, van bijna dezelfde leeftijd, wordt vandaag op slechts een paar kilometer afstand gecremeerd. Zij die ook zo van sporten hield en van geen ophouden wist totdat haar ziekte anders bepaalde, wij rennend alsof onze levens er vanaf hangen. Het kan oneerlijk lopen. Denken aan haar maakt deze uitdaging eenvoudiger. Kom maar op met die Loops.
Omdat ik nog geen maand geleden voor het eerst 100+ km liep, vraag ik me af hoe ver ik vandaag ga komen. Ben ik al voldoende hersteld van die eerdere ultra? Daarnaast vormt het telkens verplicht moeten pauzeren een groot vraagteken: wat doet dat met je lichaam?
Joke maakt wekelijks veel trainingskilometers, maar haar langste afstand tot dan toe is 45 km; wat is haalbaar bij dit dwaze evenement?
Zonder veel woorden vuil te maken aan de toekomst van deze dag, blijven we lopen. ‘One Loop at a time’. Rondje 14, 15, 16… en dan, toch nog ineens, breekt de laatste aan.
Klokslag 21:00 uur beginnen we, inmiddels stram en daardoor met wat meer moeite, aan de finale loop. Begeleid door Jokes zoon op zijn fiets maken we een ererondje van 6,7 kilometer. Voor een laatste keer die dag zie ik, opnieuw in het pikkedonker, het Heksenweitje, het Vivaldipark, de heide en het Spanderswoud. Via de Doodweg gaan we onze glorie tegemoet.
115 kilometer en bijna 17 uur later. Wat een ervaring, wat een avontuur. Wat een enorm kado dit mee te mogen maken.
We volgden onbewust Bibians advies: ‘Verzamel herinneringen, geen geld of bezittingen’.
Monique Gerritsen
Onwijs knap! En wat een bijzondere herinnering hebben jullie gemaakt samen! #leef
Hedwig van Bree
Er kwamen een paar heel bijzondere ‘dingen’ samen die dag, prachtig als dat ontstaat… Dank je wel Monique!
Monique
Onwijs knap! En wat een bijzondere herinnering hebben jullie gemaakt samen! #leef
Sonja Schaart
Wat een prachtige loop Hedwig en weer zo mooi beschreven. Een super knappe prestatie en dat op de dag dat Bibian gecremeerd werd. Kan me goed voorstellen dat je denkend aan haar een extra stimulans krijgt om goed te presteren.
Hedwig van Bree
Het is nu al een bijzondere herinnering, heel gaaf om weer een heel nieuwe ‘manier’ van lopen ontdekt te hebben!
Karin Verheijden
Top gedaan!
Hedwig van Bree
Dank je wel Karin, het was te gek: in september is weer een editie dus als het je leuk lijkt….