Eind 2011, begin 2012 verbleef ik drie maanden als patiënt in een psychiatrische inrichting. Ik was daar vanwege mijn verslaving aan alcohol en cocaïne. Nu zul je misschien denken ‘kun je daarvoor niet beter naar een afkickkliniek gaan?’, maar ik was daar wel degelijk op de juiste plek, want verslaving wordt gekwalificeerd als een psychiatrische aandoening. En inmiddels kan ik je dan ook uit eigen ervaring vertellen dat de fysieke zucht naar bepaalde middelen het minste probleem van de verslaafde is. Ik was zo gelukkig dat ik de psychische hulp kreeg die ik nodig had en dat gun ik ook anderen van harte. Daarom doe ik op maandag mee met de MIND Blue Monday Run.
Feeling blue
Maandag 15 januari is het Blue Monday, de dag die de meest deprimerende van het jaar zou zijn. De feestdagen zijn voorbij, het is grauw en koud, het is weer gewoon maandag en er is even helemaal niks feestelijks om naar uit te kijken. Poeh. Wetenschappelijk rammelt het nogal of er zo’n droevigste dag is aan te wijzen en Blue Monday wordt volop commercieel aangegrepen om dingen te verkopen, maar het bestaan van een Blue Monday kan ook positief worden ingezet! Namelijk als een steun in de rug voor mensen met depressieve klachten.
Ik ontdekte in die kliniek – naast heel veel nuttigs over hoe ik zelf in elkaar zit – mijn liefde voor het hardlopen. Naast al het praten en andere vormen van therapie, vond ik het heerlijk om een stukje te gaan hardlopen. Even fysiek bezig zijn, even niet omringd te zijn door mijn medepatiënten. Hardlopen is een simpele bezigheid. Je hebt er geen apparatuur voor nodig, geen medespelers of scheidsrechter en je hoeft er geen speciale vaardigheden voor te hebben. Dus ging ik rennen. En wat bleek? Ik ging me niet alleen lichamelijk sterker voelen, het deed ook mentaal iets met me. Ik kreeg weer wat meer zelfvertrouwen. Dat lijf deed het nog best goed en ik bleek een afspraak met mezelf – om dag gaan hardlopen – wél te kunnen nakomen.
Van het donker naar het licht
Waar ik in mijn verslaving het liefst wegkroop in het donker, deed ik nu de gordijnen open. Waar ik mezelf met iedere slok alcohol, elke snuif coke en iedere sigaret fysiek vertelde dat ik dát waard was, liet ik mezelf met iedere stap die ik hardlopend zette, het tegenovergestelde weten. Tegen mijn somberte in, bleek het strikken van mijn hardloopschoenen bij uitstek een daad van optimisme.
Wat ik hier absoluut niet wil beweren, is dat iedereen met depressieve of andere psychische klachten maar gewoon een eindje moet gaan rennen. Dat het dan wel goed komt. Was het maar zo simpel. Medicatie, specialistische zorg, aandacht en liefde van naasten; het kan allemaal nodig zijn. Ook voor mij was hardlopen ‘slechts’ één van de dingen die me hebben geholpen los te komen van mijn drank- en drugsgebruik en geestelijk beter in balans te raken. Wel een belangrijke. Het lopen heeft me veel gebracht en daarom vind ik het zo mooi om me lopend in te zetten voor MIND.
Help je mee?
Waarom je zou doneren? MIND stelt het zo: “Donaties en inzet om psychische gezondheid bespreekbaar te maken zijn heel erg welkom en nodig, zeker nu. MIND wil dat iedereen die nu of in de toekomst te maken heeft met psychisch leed kan rekenen op begrip, ondersteuning en goede zorg.” Hier lees je wat MIND met die donaties doet.
Dai Carter, Robin Imthorn, Koen de Jong en ik gaan op 15 januari lekker een eind lopen en rond die datum proberen jou en vele anderen zover te krijgen om te doneren. Dat kan via de actiepagina. Help je een handje mee? Leuk trouwens als jij op Blue Monday ook leuk een stukkie hardloopt!
