12 Mentale tips voor hardlopers

Hardlopen is naast een fysieke, met name een mentale training. Voor elk rondje dat je gaat lopen, moet je jezelf motiveren. Voor de een is dat eenvoudiger dan voor de ander. Sommige lopers hebben gewoonweg altijd zin, voor anderen is het iedere keer weer een uitdaging om de hardloopschoenen aan te trekken en op pad te gaan. Nu denk je misschien: geldt dit niet voor alle sporten? Deels wel, maar omdat hardlopen een overwegend individuele sport is, heb je niet de groepsdruk of -motivatie die je over de streep trekt, zoals bij een teamsport, als je niet zoveel zin hebt om te gaan. Je zult de motivatie echt uit jezelf moeten halen. En áls je jezelf dan eenmaal aan het lopen hebt gekregen, blijft het mentale aspect een rol spelen.

Tijdens je ‘gewone’ blokje om, maar zeker tijdens intensieve trainingen of tijdens een wedstrijd.

In Ik háát hardlopen!… dacht ik gaf ik deze mentale strijd een gezicht via ‘de saboteur’; het stemmetje in je hoofd dat zegt dat je ook kan stoppen wanneer het moeilijk wordt. Inmiddels ben ik zelf zover dat ik eigenlijk altijd uitkijk naar mijn trainingen: het gaan lopen vormt nooit meer een probleem. Dit is gelukt door van het hardlopen een vaste routine te maken. Daarnaast probeer ik mijn loopjes ‘stressvrij’ te plannen: ik wil tijd hebben om te lopen zonder me druk te maken over verplichtingen of andere zaken waardoor ik me opgejaagd voel. Omdat ik vrijwel altijd een plan heb (een wedstrijd of uitdaging die ik zelf bedenk) loop ik met een doel. Dit helpt bij de voorpret en motiveert enorm. Afspreken met anderen kan ten slotte een manier zijn om jezelf in je eigen looproutine te krijgen.

Dan de mentale aspecten tijdens het hardlopen… Daarmee doel ik op het willen stoppen tijdens een normale training omdat het te zwaar voelt of tijdens een wedstrijd overwegen om op een lager tempo te gaan lopen of zelfs af te haken. Ik heb dit inmiddels talloze malen ervaren. Mijn saboteur praat tegen me, eerst nog met grote onderbrekingen, maar al gauw steeds regelmatiger en op almaar luidere toon. Hij schrééuwt dat ophouden ook een optie is en probeert mij weg te krijgen bij het doel dat ik eigenlijk voor ogen had. De saboteur is een echte pain in the ass!

Gelukkig blijk ik met iedere training, iedere kilometer en door de tijd heen niet alleen mijn spieren en uithoudingsvermogen sterker te hebben gemaakt; mijn best ontwikkelde spier blijkt mijn denkspier te zijn. Ik heb de kunst van het beheersen van de saboteur steeds beter onder controle. Hij duikt nog altijd op, maar ik kan hem hebben! Hoe dit lukt? Zo:

• Ik leid hem af door naar muziek te luisteren die me een goed gevoel geeft
• Ik deel mijn training (of wedstrijd) in, in brokjes, ik denk dus niet: ‘OMG ik moet nog 10 kilometer!’ In plaats daarvan denk ik bijvoorbeeld in kilometers. Ik streep ze een voor een af
• Ik focus niet op het lopen zelf, maar op mijn omgeving. Ik geniet van de natuur, een nieuwe omgeving, de sfeer of het publiek.
• Als een tempo zwaar voelt, loop ik expres een stukje nóg harder waardoor het beoogde tempo daarna helemaal niet meer zo moeilijk voelt
• Ik focus me op mijn grotere doel, dus als ik bijvoorbeeld een marathon loop en het wordt zwaar bij 35 kilometer dan visualiseer ik mijn finish. Ik denk eraan hoe fijn het straks zal voelen als ik mijn doel behaald heb en dat langzamer lopen alleen maar zorgt voor een langere lijdensweg
• Ik doe een ‘Eliudje’: ik loop zoveel mogelijk met een lach op mijn gezicht
• Ik weet inmiddels dat pijn verdwijnt. Je kan soms een paar kilometer diep gaan om vervolgens zonder problemen je weg te vervolgen en je af te vragen wat er daarvoor nou aan de hand was
• Tijdens zware trainingen, denk ik er letterlijk aan dat het in een race nooit zo zwaar zal worden als in die training (en dat het nu dus waard is om door te bijten zodat een race ‘makkelijker’ is) Tijdens de race denk ik aan zo’n zware training en dat deze race dus eigenlijk enorm meevalt

Succes! En zoals altijd: mocht je aanvullingen hebben? Deel ze dan graag zodat ik en andere ProRunners kunnen leren van jou!

Thanks!