“De marathon is het leven in het klein,” zei mijn loopmaatje – met wie ik alle trainingen van de Road to Rotterdam heb gedaan en met wie ik de marathon samen wilde uitlopen – tegen me vlak voordat ik uitstapte bij km7 tijdens de NN Marathon Rotterdam afgelopen zondag. In tranen, boos op en teleurgesteld in mezelf, ging ik langs de kant zitten, en daar kwamen al mijn emoties en frustraties eruit. Bezorgde toeschouwers kwamen naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging en of ik wel goed terug zou komen. Een oudere dame met rollator kwam naar me toe om me te zeggen dat ze het voor me had nagevraagd en dat er snel een taxibusje langs zou komen om me op te halen. De reacties van deze bezorgde onbekenden hebben me geraakt, ik vond het ontroerend. Inderdaad: “you never walk alone”.
Na emotionele en betekenisvolle telefoongesprekken met twee goede vrienden van me, heb ik mezelf ‘vermand’ en ben ik in het taxibusje gaan zitten, dat volgeladen werd met andere ‘uitvallers’ en ons terugbracht naar de Coolsingel. Het was nieuw voor mij om de marathon zo van de ‘achterkant’ mee te maken. Het taxibusje reed achter de laatste loopster aan, die begeleid werd door motoren en fanatiek werd aangemoedigd door het publiek én de politie. Erg mooi om te zien! We zagen dat er lopers door de organisatie werden gediskwalificeerd, omdat ze de tijdslimiet overschreden. Pijnlijk… In het taxibusje was de sfeer dubbel; de taxichauffeuses waren gezellig met elkaar aan het kletsen, maar achterin was het vooral erg stil, daar was de teleurstelling voelbaar.
Zoals ik in mijn vorige column schreef, heb ik mijn voorbereiding op de marathon naar wens en met plezier afgesloten. Ondanks wat kleine pijntjes en fysieke onzekerheden had ik er zin én vertrouwen in! Maar, zoals ik ook schreef in mijn verhaal, kreeg mijn vriend een week voor de marathon last van een luchtwegginfectie en daardoor kreeg ik woensdagavond last van een stevige verkoudheid en een voorhoofdholteontsteking, die donderdag doorzette; slechts enkele dagen voor de start van de marathon. Eigenlijk had ik de beslissing moeten nemen om niet te starten, maar omdat ik me vrijdag al wat fitter voelde, wilde ik het toch proberen en kijken hoe het zou gaan. Toen na de eerste kms het zweet van de koorts over mijn voorhoofd parelde, mijn benen zwaar voelden en ik al moe werd van de gedachte dat ik er bij km7 nog 35 zou moeten, ben ik maar gestopt en heb ik mijn loopmaatje heel veel succes gewenst. Hij heeft gelukkig tegen zijn eigen verwachting in zijn PR verbeterd met een tijd van 3:43. Dat hij zijn doel heeft bereikt vind ik fantastisch, we hebben dus zeer zeker niet voor niets samen getraind!
Wat er door je heen gaat als je een paar dagen voor de start ziek wordt, als je merkt dat je weliswaar snel herstelt, maar je je allerminst topfit voelt, als je na het startschot van de NN Marathon Rotterdam begint met lopen en voelt dat je weinig lucht hebt, dat je benen zwaar zijn, je begint met hoesten, het zweet na de eerste kms al over je voorhoofd gutst, is slechts met krachttermen te beschrijven. Je bent zo zorgvuldig met je voorbereiding bezig geweest, je hebt goed getraind, gezond gegeten, goed geslapen, alles wat jezelf kon beïnvloeden heb je naar je beste vermogen gedaan en dan word je ziek, iets wat je niet (helemaal) zelf onder controle hebt, maar wat je wel je marathon kost. Mijn loopmaatje zag al aan me dat het niet ging en heeft nog aan me gevraagd of hij het makkelijker voor me kon maken. Over team spirit gesproken! Toen ik zei dat het geen zin had en ik ging uitstappen, heeft hij me getroost met de woorden dat ik tijdens de trainingen zo sterk was en dat dit echt overmacht was. Hij zei: “Dit is ook de marathon. De marathon is het leven in het klein.” Daarmee bedoelde hij dat je je nog zo goed kunt voorbereiden op wat komen gaat, maar dat externe factoren en de omstandigheden van de dag uiteindelijk alles kunnen bepalen.
Het was goed en verstandig om uit te stappen, om te luisteren naar mijn lichaam, en achteraf had ik beter helemaal niet kunnen starten; ik was gewoon nog niet fit. Ik ben weer een ervaring en levensles rijker. Ik ben in tranen de marathon uitgestapt en eigenlijk ben ik die dag niet meer gestopt met huilen; al mijn emoties en frustraties kwamen eruit. Toen ik thuis kwam ben ik even gaan slapen, daarna heb ik gedoucht en wat gegeten en ik heb het feest van de NN Marathon Rotterdam aan me voorbij laten gaan. Ik was niet in de stemming. Mijn trouwste supporter, mijn vriend, is de hele dag bij me geweest en heeft me gesteund. Dat heeft me heel veel goed gedaan, ook al zou ik normaal gesproken deze teleurstelling het liefst alleen hebben verwerkt.
Wat me heeft verbaasd en ongelooflijk heeft gesteund zijn alle lieve reacties op mijn bericht dat ik was uitgestapt van vrienden, familie en hardloopmaatjes. Men leek het bijna net zo stoer te vinden dat ik naar mijn lichaam heb geluisterd en ben uitgestapt als dat ik de marathon zou hebben uitgelopen. En gegeven mijn karakter en doorzettingsvermogen hebben ze daar een punt, dat voelt ook zo. Ik heb mijn overwinning tijdens de NN Marathon Rotterdam behaald door na een gedegen wedstrijdvoorbereiding, conform mijn trainingsadvies aan iedereen die ik train, naar mijn eigen lichaam te luisteren en vroegtijdig uit te stappen. Door alle bemoedigende reacties van familie, vrienden en bekenden heb ik voor die overwinning een symbolische ‘medaille’ gekregen, die in mijn hoofd en hart geprint staat.
Ook al had ik dit scenario absoluut niet voorzien noch gewild, toch ben ik door de NN Marathon Rotterdam weer een waardevolle levenservaring rijker. Mijn hardloopmaatje had gelijk: “De marathon is het leven in het klein.” Als je tegenslagen als een test kunt zien, die je alleen maar sterker maken, zal je ontdekken dat hoewel de tegenslag onvermijdelijk was, je er niet op had gerekend en die ook niet had verdiend, deze ervaring je heeft geholpen om te groeien, om te leren. Juist die momenten, als dingen niet zo gaan als je had gewild of gepland, blijken de grootste groeimomenten te zijn, die, als je ervoor openstaat, een belangrijke levensles voor je bij zich dragen. Mijn les is dat ik niet alles onder controle heb, dat soms mijn lichaam het beter weet dan ik, en dat ik daarnaar moet luisteren, omdat mijn lichaam (samen met mijn geest) het meest waardevolle instrument is dat ik heb, waar ik zuinig op moet zijn. Ook heb ik geleerd dat ik niemand iets hoef te bewijzen, al helemaal niet ten koste van mijzelf of mijn gezondheid, en dat mijn eigenwaarde niet afhangt van prestaties, zoals de NN Marathon Rotterdam. Met andere woorden, ik heb geleerd om mijn ego los te laten en weer te focussen op dat wat echt belangrijk is, in dit geval mijn plezier in sport.
En nu? Veel mensen vragen me welke marathon ik ga lopen om deze teleurstelling ‘recht te zetten’, begrijpelijk. Maar ik heb besloten deze levensles ter harte te nemen en voor mezelf even de druk van het sporten af te halen, om mijn plezier in sport weer terug te vinden. Om sporten niet langer te zien als een ‘moeten’, maar als een ‘willen’ en om sporten niet meer te zien als een prestatie, maar als een vorm van ontspanning. Want vanuit ontspanning presteert iedereen het best! Mijn eerstvolgende ‘wedstrijd’ is de 5km in Hulst aanstaande zaterdag, waar ik vooral ga genieten van een overzichtelijke afstand, langs een nieuw parcours in een mooie omgeving, van de fijne mensen met wie we daar zijn en van een gezellig en relaxed weekendje weg. Heerlijk!
Ik wil alle mensen die de NN Marathon Rotterdam (of die van Parijs) hebben uitgelopen afgelopen zondag hartelijk feliciteren. Dat is een prestatie waar je enorm trots op mag zijn, welke tijd je ook hebt neergezet. Ook wil ik mijn bewondering uiten voor alle mensen, die niet zijn gestart of later zijn uitgestapt, omdat ze naar hun lichaam hebben geluisterd, terwijl ze goed getraind en voorbereid waren. Dat vereist minstens zoveel moed. Dus voor alle ‘winnaars’ van afgelopen zondag: hulde!
