Mijn droom werd werkelijkheid…

Wereldkampioene en ProRun columniste Nicole Weijling-Dissel vertelt hoe haar droom werkelijkheid werd. Over terugvechten en de gouden 800 meter race.

In de zomer van 2012 kreeg ik van mijn toenmalige coach-trainer Bob Boverman het boek ‘De kunst van het winnen’ van Olympisch kampioene Ellen van Langen (Barcelona 1992).Met heel veel bewondering en grote interesse heb ik dit boek toen gelezen. Belevenissen en gevoel waren voor mij deels sterk herkenbaar. De woorden van Ellen hadden mij geïnspireerd en geraakt. Na het lezen van dit boek had ik een droom. Ik wilde WERELDKAMPIOEN worden (in mijn leeftijdscategorie) op de 800 meter.

Mijn trainingen waren inmiddels niet meer in de buurt. 2x per week reed ik met de auto naar Amsterdam voor mijn baantrainingen. Met grote regelmaat naar Almere of Hilversum voor een Bob techniek training en mijn wedstrijden waren door het hele land en zelfs enkele in België.

Verjaardagen en andere feestjes kon ik niet allemaal meer combineren met mijn sport. Omdat ik zo van mijn sport genoot was dit voor mij geen enkel probleem. Voor anderen was en is mijn sport soms niet te begrijpen. Helaas heb ik hierdoor enkele vrienden verloren. Maar gelukkig ook heel veel (sport)vrienden erbij gekregen. Waaronder enkele heel bijzondere!

Mijn eerste wereldkampioenschap was in Brazilië. Bob had mij hiervoor intensief en erg goed voorbereid. Ik was klaar voor de grote wedstrijd. Door de lange vertraagde reis (36 uur) ging mijn weerstand sterk achteruit en liep ik een fikse verkoudheid op met vreselijke hoestbuien waardoor slecht slapen en koorts. Hierdoor had ik in de finale niet de kracht om deze wedstrijd te winnen.In een heel spannende race werd ik vlak voor de finish ingehaald en werd ik toen 2’de op de 800 meter. Zilver.

En ondanks een voedselvergiftiging (lees complete leegloop) 24 uur voor mijn 1.500 meter finale werd ik op deze afstand door een heel tactische race te lopen wel wereldkampioen.

Maar mijn droom bleef…

Vrijwel direct na mijn WK 2013 liep ik een lange vervelende blessure op. Een stressfractuur die niet gelijk zichtbaar was zorgde ervoor dat ik ruim een half jaar niet heb kunnen lopen. Na maanden gips, een braze en revalidatie periode heb ik daarnamijn trainingen weer rustig opgebouwd. Mijn sport focus hield ik. Met alternatieve trainingen, aandacht voor andere sport aspecten zoals mentale training en doordat ik mijn plezier in het lopen nog altijd goed kon herinneren, ben ik deze periode goed doorgekomen.

In augustus 2014 ben ik mee gaan trainen bij coach-trainer van Frans Thuijs. (de coach-trainer van Ellen van Langen). In dit ‘TeamThuijs’ kon ik trainingen meedraaien (sparren met andere sterke jonge atleten) specifiek gericht op mijn doelstelling voor een sterke 800m wedstrijd. Trainingen gericht op de 800m, zoals 200 metertjes of 150 + 50 vond ik heerlijk. Mijn lichaam genoot, ik genoot. Iedere training was voor mij feest.

Bob begeleide mij nog en ik trainde bij Frans. Op zich ging dat prima want Bob en Frans ‘bijten’ elkaar gelukkig niet. Maar optimaal was dit niet. Daarom hebben we in januari 2015 in heel goed overlegbesloten dat ik voor 100% zal overstappen naar coach-trainer Frans Thuijs. Vanaf dat moment maakte Frans ook mijn schema’s specifiek gericht op mijn persoonlijke situatie en mijn doelstellingen. Met Bob had en heb ik nog altijd wel erg goed contact.

Mijn leven stond nu in het teken van mijn sport. En wat genoot ik van iedere dag.Iedere training, ieder moment.Iedere training voelde nog altijd als feest. En ook de voorbereidingen, kracht, herstel en alle andere factoren die hierbij horen deed ik altijd met heel veel plezier.

Het wereldkampioenschap voor masters werd in 2015 gehouden in Lyon van 4 t/m 16 augustus. Op 3 augustus ben ik naar Lyon gevlogen en mijn man A3 zou later met de auto komen. Langzaam voelde ik toch wel spanning. Maar op een lichte voetblessure na voelde ik me sterk.

Mijn doel was nog altijd helder. Ik ging voor goud. En nu winnen op de 800 meter was voor mij het allerbelangrijkste.

Mijn eerste race was een kwalificatie serie wedstrijd voor de 800 meter. Alleen de winnaar uit iedere serie ging direct door naar de finale. Verder werd het deelnemersveld aangevuld met tijd snelste. Boemelen was risico op uitschakeling en dat dat wilde ik zeker niet. Ik zou daarom lopen zoals ik vooraf met Frans uitgebreid besproken had. In mijn eigen tempo… volgens zijn instructies…

Het was een warme dag. De zon scheen volop en de temperatuur steeg boven de 40° uit. In het stadion en zeker in de call-room nog vele graden hoger. De call-room wordt niet voor niets vaak het zenuwcentrum genoemd. Atleten wachten in spanning en stilte af tot ze naar de baan worden geleid. Maar hier ging het duidelijk anders dan ik gewend was van een call-room bij een grote belangrijke wedstrijd. Een kleine ruimte van ongeveer 6 bij 7m. Rondom een paar bankjes waar enkele atleten even konden zitten. Verder stond iedereen, zoekende naar een plekje. Een overvolle ruimte alsof het een kroeg was. Een enorm gekakel van zo’n 100 vrouwen in een veel te kleine ruimte. Blijdschap en grote enthousiasme van weerzien van atleten uit alle landen over de wereld. De wedstrijd liep uit. Categorie 35+ 40+ 45+ en 50+ atleten (ongeveer 40 atleten per cat.) allemaal in- en rondom deze te kleine en snik hete ruimte, wachtende tot we opgeroepen werden.

Ik zat in serie 3 van mijn cat. 45+. Er waren nog 8 series voor mij. Met water probeerde ik me enigszins zo koel mogelijk te houden. En vooral rustig te blijven. Dit lukte mij aardig ondanks de temperatuur van daar bijna 50°. Mijn serie werd opgeroepen. Achter de man aan en direct naar de startlijn. Ze probeerden tijd in te halen want zelfs 1x een kort oploopje was niet toegestaan. Direct naar de start.. en pang…

Weg was ik… direct nam ik afstand van de anderen. Na 80 meter lag ik 15 meter voor en na 200 meter hoorde ik een man roepen waar ik vooraf mee gesproken had… “20m”. Voor mijn gevoel liep ik gewoon lekker door. Niet te gek. Dit is een serie. Deze wedstrijd moet ik gewoon winnen waarbij de tijd ondergeschikt is.  A3 stond op het 300 meter punt. En ook van hem hoorde ik dat mijn tempo hard genoeg was.

Tijdens een wedstrijd ben ik nooit met het weer bezig. Het is… zoals het is… De extreme warmte deed mij dan ook niets. Mijn lichaam en spieren vonden dit prima zo. Na mijn korte WU was ik nu zeker niet afgekoeld. Ik zag de warmte dus als groot voordeel. Mijn afstand met mijn concurrenten werd beetje bij beetje groter. En met een erg goed gevoel bereikte ik met ruime voorsprong op nr. 2 als eerste de finish in een tijd van 2:19.(2’de dame was de Italiaane Simona Prunea in een tijd van 2:26). Opluchting en blijdschap. Dit liep lekker! En ik ben door naar de finale.

De finale werd gehouden in het hoofdstadion. Samen met mijn coach-trainer Frans had ik ’s morgens in onze hotelkamer de hele race incl. alle scenario’s uitvoerig en goed doorgesproken. Niets werd aan het toeval overgelaten. Vandaag moest mijn dag worden. Vandaag wilde ik deze WK race 800m winnen.

Gespannen en vol adrenaline zat ik nu in een warme call-room tent. Gelukkig liep de wedstrijd vandaag niet heel veel uit. We werden opgeroepen en achter elkaar aan liepen we naar de baan. Zoals altijd bij grote kampioenschappen is de controle streng en werden we allemaal nog een paar keer gecheckt en gecontroleerd.Vandaag mochten we zelfs 2x een oploopje maken. Dit vond ik heerlijk. Hierdoor kon ik enige spanning laten gaan. Als winnaar en tijd snelste van alle series kreeg ik hier nu een mooie positie in baan 5 en alleen. Andere waren ingedeeld met 2 atleten in een baan.

De finale

Naar de start… en pang… daar ging ik weer…. mijn tempo nu zo dat ik nog 2 tot 3 ’tandjes’ over had. Precies zoals vooraf met Frans besproken. Andere uitputten en dan gaan… Wel andere in de gate houden door in de bocht even achterom te kijken wie en hoe ver concurrenten mij konden volgen. Ik voelde macht. Mijn lopen voelde goed. Duidelijk had ik nog veel meer ‘power’ in de benen maar ik wilde nu geen enkel risico nemen. In de bocht keek ik om. Ik zag de sterke Duitse Tanja Nehme achter me lopen. Ook zag ik dat zij het duidelijk zwaarder had dan mij. Ook hoorde ik haar met steeds meer geluid… en dacht toen… dit gaat goed. Nog even… Na 400m in de bocht keek ik weer om. En zag haar nog steeds. Duidelijk met nog meer moeite lopen. Ik besloot om voorbij de bocht mijn tempo nog even te verhogen. Gewoon 1 tandje erbij. Nog steeds met een tandje over want je weet nooit wie op het laatste stuk voor verrassingen gaat zorgen. En dan moet ik nog wel de kracht hebben voor een eindsprint. Ik liep nu langzaam weg van de andere. En voor een bomvol stadion liep ik duidelijk als eerste over de finish in een tijd van 2:18. Wat voelde ik me toen enorm BLIJ. Opgelucht. En dacht. Wow… het is me gelukt. Goud op de 800 meter. Mijn droom is werkelijkheid. Nu ben ik wereldkampioen op de 800 meter.

Blijdschap, emotie en enorme dankbaarheid overviel me. Met een brede lach maar ook met een dikke traan van groot geluk zocht ik mijn coach Frans en man A3. Winnen op de 800 meter was nu gelukt maar winnen heb ik niet alleen gedaan. Frans Thuijs als top-coach trainer geloofde in mij. Ik geloofde in mezelf. Mijn man A3 heeft altijd achter me gestaan. Ik moest het alleen zelf nog ‘even ‘ doen. Mijn lichaam en benen deden het. Wat heb ik genoten. Van deze wedstrijd maar ook zó veel van de hele weg naar dit moment toe.

Dankbaar en blij… winnen deed ik niet alleen. Zoveel mensen hebben mij geweldig geholpen en bijgestaan. Grote dankbaarheid aan Team Thuijs en mijn familie.

Mijn sponsors ben ik dankbaar; de reclame op mijn auto van Leoprinting brengt mij naar iedere training en wedstrijd. RunnersWorld Haarlem laat mij lopen op goede schoenen en in mooie kleding. Dorssport biedt mij ruimte en materialen voor mijn krachttraining. MedivoetHeiloo verzorgt mijn voeten en dankzij Herzog blijven mijn benen heel en herstel ik keer op keer uitstekend. SMA Guido Vroemen mijn sportarts staat mij medisch erg goed bij met raad en daad. Fysio Vennenwater biedt mij goede fysio behandelingen en meer. Bob Boverman staat nog altijd vierkant achter me en kan ik altijd mijn sportbelevenis mee delen. Mijn fans… vele… dank jullie wel allemaal voor support en lieve woorden. En zeker ben ik nu veel mensen vergeten. Iedereen zoveel dank. Mijn droom is uitgekomen.

De 800 meter. De afstand waarvan gezegd wordt dat hier het meeste in zit. Een spel van snelheid, slimheid, kracht, vermogen en meer. En daardoor ook de meest lastige wedstrijd is om te winnen. Maar dat is mij in deze WK finale 800 meter w45 gelukt. Wereldkampioen op de 800 meter. Mijn droom is uitgekomen.

PS: Enkele dagen hierna behaalde ik ook winst op de 1.500 meter en werd ik ook op deze afstand wereldkampioen.

🙂 Nicole