Het was de eerste keer dat ik hardliep. Of de eerste keer… wie heeft er nou nog nooit in zijn leven gerend? Dat is ook het mooie van de sport, dat het iets is wat de mens van nature al doet. En alle goede adviezen en techniektips op blogs zoals deze ten spijt, soms kun je ook een prima hardloper worden door alles puur op gevoel en intuïtie te doen. Want de mens is van nature al in staat om zich goed en snel op twee benen te verplaatsen. Maar goed, waar was ik gebleven. Ik liep een kakelverse ochtend in, de frisheid van de nieuwe dag katapulteerde mijn gemoed omhoog en voor ik het wist, liep ik hard. Met lange passen en dan weer afgewisseld met korte nette pasjes, het maakte niet uit, ik voelde me uitstekend.
Toen ik klaar was, ging ik zitten en keek uit over een weiland, mijn hoofd leeg. Hoe hard ik gelopen had, wist ik niet, hoever ook niet. Was ook niet nodig, het voelde volmaakt.
Fast forward een jaar. Al na een week ontdekte ik Strava. Bijhouden hoe ik presteerde. Via in eerste instantie onhandige banden om mijn bovenarm met daar mijn iPhone in gepropt (die ik prompt bijzonder onhandig kon bedienen) kwam ik uiteindelijk uit bij een TomTom Spark sporthorloge. Een klein horloge om je pols is wel een enorme verbetering ten opzichte van je telefoon om je arm. Nu kan ik tenminste ongestoord rennen en toch alles weten over mijn prestatie en inspanning. Waarom? Omdat het goed is om eh… nou, om te weten wat je gedaan hebt, toch? Meten is weten he. En kijken wat anderen doen. En dan vergelijken. Is toch veel leuker? Socialer! Ja, socialer! En op die manier stimuleren de inspanningen van anderen mij weer om ook vaker te gaan. Harder te gaan. Beter te presteren. Wauw, wát een uitvinding!
Zijn sportapps altijd een verbetering van je leven? Er zijn er talloze, veel mensen gebruiken weer RunKeeper. Ik dus Strava en ik moet zeggen, het heeft zijn voors en zijn tegens. Via dit verslagje van mijn meest wonderlijke ervaringen met Strava mag je zelf je mening vormen of het wat voor je is. Vijf anecdotes:
Nieuwe vriendin?
Toen ik nog geen sporthorloge had, rende ik altijd met een iPhone om mijn arm en Strava aan. Dat gaf nog weleens het probleem dat de telefoon leeg was voordat ik klaar was met hardlopen. Daarnaast had ik destijds net een nieuwe vriendin, die erg van hardlopen hield. Logischerwijs rende ik veel bij haar, in de polder, een mooi natuurgebied in een andere regio. Mijn vrienden, die nog niet wisten van mijn nieuwe liefde, zagen al snel via Strava hoe laat het was. Elke week rondjes rennen op een plek waar ik voorheen nooit kwam, was verdacht. Daar ging mijn poging om dit prille geluk geheim te houden…
Zwemmen of seks?
Een sporthorloge vind ik een prima uitvinding. Na even getwijfeld te hebben over de Apple Watch, ging ik toch voor een gespecialiseerd horloge. De eerste keer dat ik mijn TomTom Spark om deed, snapte ik nog niet helemaal hoe hij werkte. Het mooie van dit klokje, is namelijk dat hij gebruik maakt van een soort e-inkt. Net als e-readers gaat dit horloge daarom lang mee en hoef je hem niet, zoals bij andere merken, elke dag op te laden. Toen ik een keer ’s nachts op het klokje wilde kijken hoe laat het was, beging ik echter een stommiteit. Het enige wat je hoeft te doen om het schermpje op te laten lichten, is er je handpalm op te leggen. Daar ik dit toen nog niet wist, liep ik te frunniken aan de knop en zette ik per ongeluk de activiteit zwemmen aan. Een andere reden dat ik niet zo mijn hoofd erbij had, was dat ik op dat moment met een mooie meid lag te rollebollen. Deze meid wist echter niet van ophouden en na een zeven uur durende vrijpartij, ploften we eindelijk uitgeput neer en pakten nog een paar uurtjes slaap voordat de ochtend alweer aan was gebroken. De volgende ochtend kreeg ik op Strava van vrienden commentaar op mijn nachtelijke zwempartij (die automatisch was gesynchroniseerd). Of ik in de nacht naar Dover was gezwommen…
Valpartij mooi terug te zien op Strava
In augustus had ik me helemaal verheugd op een weekje fietsen in de bergen. Ik ben een goede klimmer, dus mijn maat had al weken van te voren getraind om me bij te kunnen houden. De eerste dag ging ik direct op pad om even mijn materiaal te fietsen. Bij die paar kilometer is het helaas gebleven, want een dronken, telefonerende en spookrijdende franse automobilist reed op me in tijdens de afdaling en ik vloog over de kop van mijn fiets af. Alles was kapot, mijn enkels, elleboog, polsen, huid en ook mijn fiets. Alleen mijn TomTom Spark had het wonderwel overleefd, er zat geen krasje op het scherm. Het bandje was wel gekrast, maar die zijn eenvoudig te vervangen. Toen ik thuis zat, helemaal ingepakt in verband, vroeg mij maat of ik de TomTom aan had gehad. Ik antwoordde bevestigend en nieuwsgierig synchroniseerden we de sportwatch met Strava. En ja hoor, de val was prachtig te zien, een enorme snelheidspiek vanwege de afdaling en vervolgens een abrupte stop. Nu was Strava niet alleen interessant vanwege de nieuwswaarde maar ook vanwege de bijval en het medeleven van mijn vrienden.
Fietsen om vals te spelen
Een kennis van mij was steeds maar bezig om zijn records te breken op Strava. Uiteindelijk kon hij niet meer harder, begon tegen blessures aan te zitten en gaf soms bijna over tijdens het rennen. Ik besloot hem niet verder uit te dagen en voortaan alleen te rennen, zodat hij op zijn eigen tempo verder kon. Wie schetste mijn verbazing toen hij de weken erna steeds sneller bleek te gaan. Een andere volger van hem was in zijn statistieken gedoken en had gezien dat hij op een bepaald punt altijd wel erg snel ging. Te snel. Niet veel later kwam uit dat hij dat deel steevast op de fiets aflegde. Steeds iets meer. We hebben hem geadviseerd om triathlons te gaan doen.
Altijd maar sneller moeten
Het voordeel van Strava is tegelijk ook het nadeel. Altijd maar sneller willen. Of moeten. Sneller dan de concurrentie, sneller dan je vrienden, sneller dan jezelf. Bij mij zat het hem vooral in dat laatste. Ik ben niet zo bezig hoe ik presteer ten opzichte van anderen, want ik ken hun omstandigheden toch niet. Het kan zomaar dat iemand zich volledig richt op en specialiseert in één sport, terwijl ik er verschillende doe. Of dat iemand pauzes neemt en dan Strava pauzeert. Of beter materiaal heeft of al veel langer bezig is. Wat ik wél heel interessant vind, ik vergelijken met mezelf. Dat is appels met appels vergelijken, dus kun je je focussen op hoe je je kunt verbeteren. Alleen… echt ontspannen is het niet, altijd maar jezelf moeten verbeteren. Ik heb runs gemaakt waarbij ik extra gas ging geven terwijl mijn lichaam om rust vroeg. Bijna overgeven, last van gewrichten… Alleen maar om mijn tijd te verbeteren. Behalve als je topsporter bent, is er ook niet echt een noodzaak daarvoor. Je kunt alleen maar geblesseerd raken of gestrest, terwijl sporten juist ook bedoeld is om te ontspannen. Zeker hardlopen, in de natuur.
Hopelijk heb je zo een beeld gekregen van of Strava wat voor je is. En ik? Ik blijf het gebruiken, maar sport toch ook af en toe even off the meter, puur vanwege de vrijheid en het grotere gevoel van ontspanning dat ik daarvan krijg. Lekker bewegen in de natuur, zonder ook maar ergens aan te hoeven denken. Ook mooi.
