Stokoude lemen huisjes omringden me massaal. Denkend aan hoeveel generaties in deze sympathieke huisjes hebben gewoond, deden me verdwalen in gedachten. Mijn rijke verbeelding sloeg op hol wanneer ik trachtte aan te voelen wie er gewoond heeft en dan meer bepaald, wat er doorheen de jaren is gebeurd. Een oude waterput is stille getuige van alle taferelen samen die hier afgespeeld hebben. Intussen dient hij tot niets meer, zoals de rest van het volledige dorp het zelfde leven geschoren. Een restant van een luisterrijk verleden. Ik werd wakker uit mijn roes wanneer ik mezelf spiegelde in één van de weinige ramen die het oude dorpje nog telde. Ikzelf uitgedost in ultramoderne fluorescerende loopkledij, op de achtergrond niet meer dan het decor van een middeleeuwse film….
Ik loop hard, waar dan ook!
Stokoude lemen huisjes omringden me massaal. Denkend aan hoeveel generaties in deze sympathieke huisjes hebben gewoond, deden me verdwalen in gedachten
In de verte vloog net een roofvogel weg, de buit in zijn snavel was vermoedelijk die ene grote rat die mij minuten hiervoor de stuipen op het lijf joeg. Dat hoopte ik althans.
Wat was ik hier verdorie graag, genietend van de rust, mijmerend naar wat zich had afgespeeld in de stokoude huisjes rondom mij. Hardlopend genoot ik van elke seconde.
Een kuitenbijtende heuvel deed me beseffen dat ik niet in de onmiddellijke omgeving van mijn eigen woonplaats was en dat bleek ook wanneer ik werd toegeroepen door die ene wereldvreemd-ogende dorpsbewoner. ‘Bonjour!’ riep hij met rochelend keelgeluid.
Een schuchter handgebaartje wuifde hem terug. Daar bleef het bij.
De volgende halte waar ik kon genieten van mijn contrasterend imago kwam stilaan in zicht. Ik wist wat er ging komen, ik was er namelijk eens geweest maar toch, deze plaats was mysterieus spookachtig, beangstigend en intrigerend tegelijk.
Ik passeerde de plek wanneer een vreemd individu net de deur uitging. Gehuld in oranje plunje.
De bedwelmende walm van mystieke wierookstokjes hing overal.
Jawel, ik zat tussen vredelievende en harmonieuze mensen van Hare Krishna gemeenschap!
Ik wist niet wat ik moest doen en zij wisten het duidelijk nog minder. Hadden ze ooit al wel eens een hardloper gezien, wisten ze wat ik aan het doen was, wist ik wel wat zij aan het doen waren, kortom, we bekeken mekaar net als de allereerste mens op aarde die kennismaakt met een koe, om maar iets te zeggen dan.
Ik had er genoeg van, het hoogsensitieve persoontje in mezelf wilde het voor bekeken houden en voorzien van verschillende grensoverschrijdende indrukken maakte ik mij zo snel als mogelijk uit de voeten, terug naar onze sympathieke gezellige chalet, waar ik genoot van een welverdiende douche.
Wat is het heerlijk om hardloper te zijn!
Het leuke aan hardlopen, beste mensen, is doodsimpel het feit dat het gewoon eender waar gebeuren kan.
De meest vreemde plek, is meestal de plek die het langst bijblijft.
Beeld; Shutterstock
