Streep door Rotterdam: geblesseerd en dan?

Onze razende Stryd-reporter John Eising was volop in training voor de NN Marathon Rotterdam – en lekker bezig bovendien! Tijdens zijn wintersportvakantie in Oostenrijk ging het mis en brak hij zijn enkel. Hij houdt ons de komende tijd op de hoogte van zijn revalidatie en terugkeer naar het hardlopen.

“Nee, es geht nicht”, zeg ik tegen de dame, terwijl ik op mijn rug in de sneeuw lig, voor het bomvolle terras van het Motorrad Museum in Hochgurgl. Zojuist heb ik de laatste 500 meter naar beneden afgelegd. Met mijn linkerbeen in de binding van mijn snowboard. Omdat ik met rechts normaal voorsta, betekent dit dat ik achterstevoren ben afgedaald. Voor een ervaren snowboarder op zich niet zo spannend, wel als je even daarvoor met een rotklap je enkel hebt gebroken.

Van 328 Watt naar 17197.03 Newton

Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling om überhaupt dit jaar mijn zo geliefde plank mee te nemen. Ik wilde voornamelijk mijn looptrainingen voortzetten ter voorbereiding van de Marathon van Rotterdam. Daarvoor had Klaas een paar aangepaste trainingen voorgesteld, om zo te kunnen profiteren van de hoogte, en van de rust om tussentijds te herstellen. Na twee dagen trainen over de fantastische trails, besloot ik toch een dagje te gaan boarden met mijn zoon en dochter. Toen ik aan het einde van de dag wilde terugkeren naar onze verzamelplek, ging het mis. Twee skiërs stonden stil, onderaan de afdaling en hadden blijkbaar niet in de gaten dat ik daar net aankwam. Zonder op of om te kijken, kwamen ze plotseling in beweging. Om een botsing te voorkomen, week ik uit naar links en kwam daardoor buiten de piste terecht. Mijn board hapte zich vast in iets onder de sneeuw en ik stond binnen 1 meter ongeveer stil. Met een een snelheid van 74,8 op de GPS, een gewicht van 79 kilo, een lengte van 183 centimeter en een afgelegde afstand van ongeveer een meter, komt er dan best wat kracht op je binding te staan. Ongeveer 17197.03 Newton, om precies te zijn. In nagenoeg alle gevallen ruim voldoende om je enkel te doen breken.

Rotterdam gaat gewoon door

Trainen met de Stryd Next Gen Duo. 450 kilometer. 9 weken lang iedere dag om 5.45 opstaan. Trainen! 328 Watt aan Critical Power, een prognose van 3 uur en 16 minuten. In één keer lijk je niks meer te hebben aan die data. Er schiet van alles door me heen als ik in het Hospital Sankt Vincent in Zams een gesprek heb met de chirurg. De vraag is niet zo zeer óf de boel gebroken is, maar of ze me direct gaan opereren of niet. Uiteindelijk wordt er in overleg besloten om de boel voorlopig te spalken en in Nederland de breuk over een week te beoordelen. Als ik op de gipstafel lig, vertel ik dat ik over 5 weken de Marathon van Rotterdam wil lopen. De gipsmeester begint daarop te lachen en zegt: “Der Marathon geht glei weiter, hörsch! Aber dann aufm Fernseher.”

Alles operieren

Ondanks deze onverwachte blessure, genieten we van een paar heerlijke week in de zon. Mooi in de bergen op zo’n 2.300 meter, strakblauwe lucht. Gezonde berglucht is goed voor de genezing! Inmiddels maak ik de eerste vorderingen op krukken en maak er het beste van. In Nederland teruggekomen, mag ik direct door naar de chirurg. Ondanks dat het nu twee weken geleden is, ben ik ervan overtuigd dat ik straks zonder gips weer buiten sta. “Kan ik mooi voorzichtig aan weer starten met trainen”, zeg ik tegen mijn partner. Dat daarmee een enorme mentale dreun niet te voorkomen is, realiseer ik me als ik even later te horen krijg dat de breuk duidelijk zichtbaar is. Nu pas dringt het tot me door dat ik Rotterdam écht niet zal kunnen gaan lopen. De situatie is een stukje erger dan ik had verwacht. Maar toch is er een meevaller. De chirurg is wat terughoudender met betrekking tot een operatie. De breuk ziet er namelijk ‘mooi’ uit en alles zit goed op z’n plek. Een natuurlijk herstel met nu nog 4 weken gips is het advies. Precies 2 dagen voor de start van Rotterdam.

Revalidatieplan

Hoe je het ook wendt of keert, naast het fysieke, breekt er mentaal ook wat als je zo hard werkt naar een sub-3 tijd op de marathon. Het voelt zo dichtbij, en wat in de afgelopen jaren is opgebouwd, staat binnen een paar seconden helemaal stil. In een telefoongesprek met Klaas, haalt hij een prachtige uitspraak van hardloopcoach Jack Daniels aan. Een blessure kan juist een zegen zijn. Het lichaam volledig tot herstel laten komen, daar komt het op neer. De steunbetuigingen vanuit Team KBoom, vrienden en uiteraard mijn familie, zorgen voor optimisme en vertrouwen. De komende weken staan in het teken van herstel en revalidatie. Daarbij zal vermogen ook zeker een rol gaan spelen. De eerste trainingen zullen voornamelijk op de Tacx gaan zijn. Gaandeweg zal ik samen met Klaas de schema’s weer gaan oppakken met als doel: Berlijn!