Afvallen: De invloed van intensiteit op de eetlust, deel 2

Uit deel één bleek, dat acute inspanning, bij voorkeur van hoge intensiteit, de eetlust zodanig beïnvloedt, dat er minder gegeten wordt. Voeg dat bij het feit, dat na een training van hoge intensiteit het energieverbruik zeker een dag verhoogd is en je hebt de mogelijkheid, dat je afvalt. De vraag is of een matig-intensieve belasting (rond 70% VO2max) van lange duur (>60 min) hetzelfde effect heeft. Tevens moeten we ons afvragen of de trainingsfrequentie mogelijk een rol speelt. Ofwel valt iedereen die 3 maal per week of minder loopt daadwerkelijk af. Laten we maar eens zien, wat recent onderzoek ons daarover kan vertellen.

King en medewerkers (1) waren zo ongeveer de eersten, die onderzochten hoe lang het eetlust remmende effect van zware inspanning aanhoudt. Zij onderzochten jonge mannen (gemiddelde leeftijd 22 jaar), allen spelsporters, maar met een zéér goede aerobe conditie (gemiddelde VO2max 60.6 ml/kg/min). 

Alle sporters werden 2x 2 dagen onderzocht. In één van die sessies liepen zij 90 minuten op een tredmolen met een intensiteit van 70% VO2max. De andere sessie van 2 dagen diende als controle. Hierin werd dus niet gelopen. Alle maaltijden werden gestandaardiseerd en op gecontroleerde tijden verstrekt. Tijdens de tweede dag werd er veelvuldig bloed afgenomen, waarin o.a. ghreline en lepten ( zie voor uitleg deel 1) werden bepaald. Het bleek, dat daags na de zware looptest (die geen invloed had op het honger- en verzadigingsgevoel) de ghreline spiegels in het bloed enigszins gedaald waren. Daarentegen waren de leptine spiegels significant (-20%) verlaagd. Dit zou op het eerste gezicht kunnen betekenen, dat er van verminderde eetlust geen sprake is (immers dan zou de leptine spiegel juist moeten zijn toegenomen). Echter een normale aanpassing aan veranderde hormoonspiegels is, dat cellen gevoeliger worden voor dat specifieke hormoon. Je hebt er dus minder van nodig om hetzelfde effect te krijgen. 

In het hierboven beschreven onderzoek van King (1) was dus sprake van een zuiver aerobe belasting. In deel 1 werd beschreven, dat een zéér zware anaerobe belasting wel van invloed is op het hongergevoel en eetlust. Dit zou kunnen betekenen, dat training met dit soort intensiteit wel invloed heeft op die processen. Sim en medewerkers (2) onderzochten dit in navolging van hun eerdere bevindingen (zie deel 1). Zij onderzochten dit bij 30 mannen (gemiddeld 31 jaar) met overgewicht, die drie maal per week gedurende 12 weken trainden. De groep werd verdeeld in drieën: Een groep trainde 30 minuten intervallen met hoge intensiteit (15 seconden 170% VO2max, gevolgd door 60 seconden 32%). De tweede groep trainde 30 minuten op 60% VO2max, terwijl de derde (controle) groep niet trainde. Vóór en na de trainingsperiode kregen de proefpersonen een maximaal test op de fietsergometer. Bovendien kregen zij vóór en na de test een vloeibare maaltijd van verschillende samenstelling (meer of minder calorieën), maar dezelfde smaak. Zeventig minuten na de test mochten zij in 20 minuten zoveel als zij wilden eten. Tevens werd d.m.v. een voedingsanamnese de voeding tijdens de hele trainingsperiode berekend en gekwantificeerd.

Het bleek, dat de hoge intensiteit intervaltraining eetlust verminderend werkte op de testdag, een effect dat niet werd gezien na de aerobe training. 

Alhoewel zowel de duur- als de intervaltraining tot verbetering van het aerobe vermogen leidde, was het bloed leptine gehalte alleen na de intervaltraining verlaagd, bij de andere hormonen werden geen veranderingen gezien. Tezamen met de  verminderde voedingsopname op de testdag na intervaltraining duidt dit op een verbeterde regulatie van de eetlust. Echter, dit kwam (nog) niet tot uiting in significante verschillen in de lichaamssamenstelling, i.c. het vetpercentage tussen de aerobe en intervaltraining.

Interessant was, dat het plezier in de training tussen beide trainingsvormen niet verschilde. 

De invloed van training op onze eetlust is uiterst complex. Zeker is, dat alleen matig-intensieve tot vooral zéér intensieve belastingen een belangrijke bijdrage leveren aan vermindering van onze eetlust en op de langere duur tot vermindering van het percentage lichaamsvet. Ik ben ervan overtuigd, dat om dit laatste te bereiken de trainingsfrequentie boven de 3x per week moet liggen. Een frequentie van 5-6x per week lijkt ideaal. Bij deze frequentie kun je om de dag trainingen met matig-intensieve tot zéér hoge intensiteit wisselen met lage intensiteit. Dit heeft als groot voordeel, dat het energieverbruik in rust blijvend verhoogd zal zijn. Op zijn beurt betekent dit, dat de vetverbranding in rust continu verhoogd is, wat weer regulerend werkt op de eetlust.