Nick Willis versus De Tijd: 20-0

Niet vaak zal een negende plaats zo hartstochtelijk zijn toegejuicht als die van Nick Willis vorige week in New York. Tijdens de Millrose Games slaagde de 38-jarige Nieuw-Zeelander er voor het 20e jaar op rij in om een mijl onder de vier minuten te lopen. De tweevoudig olympisch medaillewinnaar doet al jaren niet meer mee om de podiumplaatsen, maar het lopen – het keihard lopen – blijft hij doen zolang het lijf het toelaat.

Olympisch succes

Willis won zilver op de 1500 meter tijdens de Spelen in Beijing in 2008 en brons op diezelfde afstand tijdens de Olympiade in Rio in 2016. Hij kwam in 2003 naar de Verenigde Staten waar hij een beurs had gekregen om te studeren aan, maar vooral als atleet uit te komen voor Michigan University. Daar kreeg hij te maken met de legendarische coach Ron Warhurst. Als je een Amerikaanse sportcoach zou moeten tekenen, teken je Warhurst; een voormalig marinier die voor iedere situatie een oneliner paraat heeft, altijd een honkbalpet draagt en opstaat en naar bed gaat in zijn trainingspak. Mooie vent. Warhurst is allang met pensioen als coach van Michigan, maar staat nog iedere dag op de baan om een aantal professionele lopers te trainen.

Willis is ook al met pensioen als professioneel loper, hij werkt fulltime voor het hardloopmerk Tracksmith, maar blijft lekker bij zijn oude coach Warhurst trainen. Die kan hem goed gebruiken om zijn jonge toplopers scherp te houden en de kneepjes van het vak te leren.

Jonge hond

Een van die jonge trainingsmaatjes van Willis is het Amerikaanse talent Hobbs Kessler. Hobbs is 18, hij moest dus nog geboren worden toen zijn Nieuw-Zeelandse teamgenoot begon aan zijn indrukwekkende reeks toptijden op de mijl. De jonge Kessler eindigde vorige week net voor Willis als achtste. Na de race liet de 38-jarige weten dat hij het niet had gered als hij zich niet had kunnen vastbijten in de rug van zijn nog maar net volwassen teamgenoot.

De four minute mile blijft een tot de verbeelding sprekende prestatie. Zelfs bijna 70 jaar nadat de Brit Roger Bannister het in 1954 voor het eerst flikte. ‘The Everest of Running’ werd het toen genoemd. Het zou menselijk onmogelijk zijn, levensgevaarlijk om minutenlang zo hard te lopen. Nadat de Fin Paavo Nurmi in 1923 met 4:10.4 het idee had doen leven dat het misschien mogelijk was, was de progressie op de mijl in 1945 blijven steken op 4:01.3. Tot die dag in mei van 1954 dat Bannister gehaasd door teamgenoten op een sintelbaan in Oxford de atletiekwereld op de grondvesten deed schudden. Een paar weken later werd het prompt nog een keer gedaan door de Australier John Landy en nog een paar maanden daarna liepen beide mannen in een race tegen elkaar onder de vier minuten. Het Bannister-effect.

Loop maar eens rondje op de baan in 60 seconden en bedenk dan dat je het nog drie keer moet doen. Onafgebroken. Dat is niet misselijk. Willis vroeg zich tijdens die laatste mijl dan ook weer af ‘why am I still doing this to myself?.

Winning streak

Nick Willis brak in zijn carrière maar liefst 63 keer de magische 4-minutenbarrière. Ook in jaren dat hij kampte met blessures en zelfs geopereerd moest worden, lukte het hem toch nog er een sub 4 uit te persen. Dat het er niet makkelijker op wordt, is nogal een understatement. Hij probeerde het dit jaar al eerder, vlak na de jaarwisseling tijdens de Midnight Mile, ook in New York. Als het was gelukt had hij ‘m alvast weer op zak voor 2022, maar hij bleef toen steken op een frustrerende 4:00.22.

Willis loopt niet meer tegen menselijke tegenstanders, maar tegen de tijd. Die heeft hij ook dit jaar weer weten te verslaan en de taaie Nieuw-Zeelander blijft trainen om zijn winning streak nog een jaar voort te zetten.