Het moment van de harde waarheid was deze week weer daar; Ik voldoe niet aan het ideale ‘schoonheidsbeeld’ van de hardlopende dames zoals ik die vaak op de cover van de hardloopbladen zie en in de voorbij-gaande selfies op Instagram! Ik ben bijna 46 jaar, heb 2 kinderen op de wereld gezet, hou van lekker eten en lijk mijn strijd met overgewicht te verliezen.
Ik zal eerlijk zijn; Al meer dan 30 jaar is 1 van de redenen dat ik aan atletiek/hardlopen doe het trainen voor een fit en mooi lichaam. Natuurlijk heb ik een sporthart en heel veel liefde voor atletiek (wat echt iets anders is dan hardlopen) maar het werken aan een zichtbaar sterk en gezond lichaam is altijd heel belangrijk geweest voor mij. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn eerste blog, was Florence Griffith Joyner vroeger mijn idool. Ook een soort Barbie maar dan op de atletiekbaan, sterker nog, er is ooit een barbiepop van haar gemaakt! Ik vond Flo-Jo prachtig met haar ‘track-booty’ en mooie wapperende haren. Net als veel jonge meisjes wilde ik deze ‘Running-Barbie’ wel zijn .
Jammer eigenlijk dat, net als ik, veel mensen aan een perfect beeld willen voldoen. Alsof zoiets bestaat? Zelfs wanneer we sporten staan we er vaak bij stil hoe we er op dat moment uit zien. Ik in ieder geval wel. Barbie, de TV reclames, de covers op de magazines en de etalagepoppen, ze helpen er allemaal aan mee. Ik heb jarenlang mijn uiterste best gedaan om sneller en fitter te worden met in mijn achterhoofd Flo-Jo als ideaal beeld. En ‘hard work pays off’, na 10 jaar bloed zweet en tranen op de atletiekbaan heb ik een lange tijd een ‘track-booty’ mogen dragen. Misschien vraag je je af wat dat is…nou ja, de naam zegt het al en de baan atleten onder ons weten precies waar ik het nu over heb. Samen met gespierde bovenbenen het kenmerk van een sprinter of baan-atleet!
Slank ben ik door al dat rennen echt nooit geworden, ook niet toen ik na mijn atletiek periode bleef trainen voor 10km loopjes en halve marathons. Misschien moet ik dat nu maar eens accepteren, ik blijf gewoon …uhhh… stevig! En daar is eigenlijk helemaal niets mis mee. Overigens vind ik de mooiste lichamen op de atletiekbaan die van de meerkamp(st)ers . Zij trainen elk onderdeel en dus zijn vaak alle spieren in evenwicht. Atletisch in elk opzicht! Niet voor niets ben ik nu al bijna 25 jaar samen met een (inmiddels oud) 10-kamper! Haha!
Tijdens de pauze op mijn werk ging ik van de week hardlopen met mijn collega Naomi. Naomi is van origine sprintster en net als ik ‘meerkamp vrouw’. We lachen hier wel eens om, omdat we vaak door het leven gaan als ‘de vriendin van’. Een soort voetbal-vrouw…maar dan anders! Naomi is n.l. de vriendin van nederlands beste, de hierboven afgebeelde, 10-kamper. Overigens is het lopen met een 20 jaar jongere ex-sprintster geen goed idee. Met een tempo alsof we een 400meter-tje op de baan draaiden liep ik hijgend naast deze mooie blondine (met track booty) in het bos. Tijdens het rennen hadden we het over die typische vrouwen hardloop- dingetjes. Zo bekende ik dat ik het bloedheet had nu het warmer wordt omdat ik vaak een compressie tight onder mn gewone tight draag. Niet vanwege de doorbloeding maar omdat mijn benen en billen dan minder schudden. Ook flink irritant is dat mijn borsten een cup-maat zijn afgenomen nu ik voor een marathon train. Het vinden van een goede sport beha is dus heel belangrijk. Naomi vertelde dat zij gevraagd was door een magazine om sport-beha’s te testen (natuurlijk!) en welke haar favoriet is.
Tijdens het lopen hoorde ik ineens een heftige snuit, ik kijk naast me en zie Naomi, die toch een beetje lijkt op de blonde variant van mijn hardloop Barbie, een vinger aan 1 zijde van haar neus leggen en daarmee de andere leeg snuiten. Ik lachte mij rot, het was zo komisch dat zij dat deed. Met haar grote ogen keek ze mij aan en zei ze ‘Wat? Ik moet het toch ook kwijt!’. Het was wel even fijn om te merken dat ook super mooie hardloop-vrouwen dezelfde ‘problemen’ of eigenaardigheden kunnen hebben als ik.
Ook had ik deze week een pittige interval training op de atletiekbaan. Coach German is altijd erg blij met mij als het om techniek gaat maar conditioneel kom ik nog ernstig te kort. Mijn loopstijl, die bij tempo’s meer naar dat van een sprinter/ middel lange afstand loper gaat, kan zelfs nadelig zijn als ik straks mijn langere marathon trainingen ga doen en dus moet ik mijn loopstijl aanpassen! ‘Bah’ zei ik, klagend over het feit dat wanneer je veel lange duurlopen doet, je spieren minder krachtig worden en dus niet in overeenkomst met mijn schoonheidsideaal.
German lacht mij uit “Why is it always about the looks with you?” vraagt hij lachend. Tja dat deed mij inderdaad bekennen dat zo nu en dan dit nog steeds ‘een dingetje’ is voor mij. Als alles behalve een perfect lachende schone loopster kwam ik die avond weer een aantal keer puffend en kreunend de finish over. Heerlijk! Weer een stapje dichterbij de marathon van New York.
Misschien komt het doordat ik langzaam toch ouder en wijzer aan het worden ben en steeds meer tevreden over wat maar vooral wie ik ben. Misschien ook omdat ik mij realiseer dat mijn lichaam echt niet meer geschikt is voor de magazine covers en selfie poses. Desondanks ben ik trots op mijzelf en blij dat ik nog heerlijk kan en mag sporten. En ook al voldoe ik niet aan dat schoonheids ideaal, als ik op de atletiekbaan heel even mijn ogen dicht doe, ben ik stiekem toch Flo-Jo!
❤ Joanie
