42 kilometer.
2500 hoogtemeters.
Marathon du Mt. Blanc is niet zomaar een marathon. De afstand komt overeen met de marathons van Amsterdam en Rotterdam maar daarmee houdt de vergelijking met ‘gewone’ marathons wel op.
Je loopt over smalle paadjes met stenen en boomstronken. Je komt op plekken waar in de herfst alleen marmotten en gemzen komen en in de winter een dik pak sneeuw ligt. Alpenkauwen cirkelen boven je hoofd en de hoogtemeters zijn meer geschikt voor steenbokken dan voor hardlopers uit de lage landen.
Toch stond ik zondag 25 juni aan de start in Chamonix. De beste trailrunners van de wereld hadden zich verzameld en Polar stond aan de start met een bonte verzameling lopers uit heel Europa. Chamonix was het decors van de tweede wedstrijd van de Golden Trail World Series. In de stad wonen nog geen 9000 mensen, maar achter de dranghekken stond het op zondagmorgen rijendik om de lopers vanuit het dal moed in te juichen voor ze de bewoonde wereld achter zich lieten en aan de eerste klim naar 2200 meter hoogte begonnen.
Chamonix is zo’n stad waar niet de boulangerie maar het casino de blikvanger is op het plein voor de kerk. Groter dan de meeste Alpenstadjes en dus een langere erehaag binnen de bebouwde kom voor de lopers.
Met zicht op de Mt. Blanc lopen we al vrij snel over smalle paadjes en kiezels maken snel plaats voor keien. Ik heb geluk dat ik mee kan doen: Polar had een startnummer voor me. Er mogen 2500 lopers meedoen en er waren meer dan 13.000 aanvragen.
Het is cadeau om er te lopen.
Remi Bonnet loopt voorop en achter hem 2499 getrainde trailers met een missie: de eindstreep halen.
Vooraf heb ik wat vrees. Een week voor de marathon had ik in de Ardennen mijn enkel verzwikt en op de maandag voor de zwaarste marathon van mijn leven, was mijn enkel zo dik als een tennisbal. Met hulp van trainer/tovenaar/behandelaar Franklin van Doesburg lukte het om met koelen en verhitten mijn enkel tot rust te manen. Ik kon starten.
Op de trail is veel net even anders.
De meeste lopers hebben stokken.
Salomon, Inov, La Sportiva, en Altra zijn de meestvoorkomende merken in plaats van Nike, Asics en Adidas.
Omhoog is zwaar omdat het omhoog gaat en naar beneden is het zwaar omdat je net omhoog hebt gelopen en je op de keien niet zomaar kunt laten vallen.
De zon schijnt en het verplichte Goretex jack met capuchon kan in mijn rugzakje blijven (net als de fluit en reddingsdeken). De waterzak van 1,5 liter vul ik bij een verzorgingspost bij, waar ook tafels met abrikozen, bananen, Tucs, bouillon en chips staan uitgestald.
Na 30 dertig kilometer kom ik in een onvermijdelijke vicieuze cirkel terecht waar iedere loper die lang loopt op een gegeven moment komt. Je wordt moe en het is moeilijker om de focus te houden. Omdat het moeilijker is om de focus te houden, maak je af en toe een misstap. Die misstappen zorgen voor een zere teen (stoten tegen een kei) en een pijnlijke knie (klein glippertje) en de pijntjes zorgen voor meer vermoeidheid waardoor focussen moeilijker én belangrijker wordt.
Vermoeidheid is echter geen vijand van deelnemers aan Marathon du Mt. Blanc.
De oeroude bossen, de vergezichten, de hoogtemeters. Je wordt er als mens constant aan herinnerd dat je een passant bent. Een voorbijtrekkende, kleine gedaante: zowel in tijd als fysiek.
Vermoeidheid sterkt gedachteloosheid en overgave.
Precies deze combinatie van gedachteloosheid en overgave is een geruststelling van de natuur aan de trailers.
Na 42,5 kilometer duiken er mensen op, langs de kant van het parcours. Niet trailers. Op slippers. Met een Swatch in plaats van een Polar. Encore une kilomètre – zegt een jonge vrouw kort voor we het asfalt opdraaien.
Op het asfalt kan de focus opgeborgen. Een ereronde van 900 meter door Chamonix met honderden juichende mensen is een feestje.
Na 7 uur en 3 minuten kom ik over de streep.
Vooraf had ik geen benul hoe lang ik over een onverharde marathon met 2500 hoogtemeters zou doen.
Dik 7 uur dus.
Na de finish blijven lopers en hun supporters lang hangen en op het plein voor de kerk blijft het urenlang opgewonden druk.
Marathon du Mt. Blanc: wat was je prachtig.
Merci!
anke peterson
Wat geweldig als je het gehaald hebt! Hulde voor de deelnemers. Prachtig verslag met veel plezier gelezen.
Koen de Jong
Het was een prachtig evenement Anke, dank voor je aardige reactie.
Marjon Brinkman
Wat een tof verhaal!!!!!!
Koen de Jong
Het was ook een tof evenement Marjon 😉
Femke
Tof verhaal Koen. Ik ga ook in Chamonix wat proberen te lopen.
Koen de Jong
Geniet daar! Het is schitterend rondom Chamonix.
Egon
De Mt Blanc marathon lijkt mij ook geweldig (wil ‘m ook nog doen) maar zo’n berg trailmarathon is heel wat anders dan een vlakke marathon. Bij een “gewone” marathon moet je je krachten al goed verdelen maar tijdens een bergtrail moet je al helemaal opletten om niet al halverwege met compleet verzuurde benen te komen staan. Het is de balans van lopen en onderweg herstellen.
Tijd doet bij een trail niet ter zake en dat is tegelijk ook het mooie van zo’n loop; afzien, genieten en blijven lopen of wandelen en inderdaad “stokken” kunnen daarbij een goed hulpmiddel zijn, zeker op de steile stukken.
Helaas is trainen voor een bergmarathon in Nederland niet zo simpel, zelf wijk ik regelmatig uit naar Zuid Limburg en de Ardennen, hier worden door het hele jaar ook geweldig leuke en pittige trails georganiseerd.
Koen de Jong
Zuid Limburg en de Ardennen zijn ook verrukkelijk lopen. Weet je al wanneer je de marathon Mt Blanc wil gaan doen Egon?
Egon
Ik ben nu eerst met een vriendengroepje aan het trainen voor de Wicklow Ecotrail in Ierland (46 km.)
Vandaag een trail in Stavelot (Extratrail, gratis op een uitstekend uitgezette route van 24 km. met 880 hm. ) gelopen, werkelijk schitterend!
Over 2 weken de trail des Fantomes (niet gratis) in La Roche met diverse afstanden (pittig!).