Wanneer ik wakker word herinner ik mij de belofte dit jaar de New York marathon te lopen. Ik rek mij uit en tegelijkertijd voel ik elk spiertje in mijn lichaam protesteren. Heel langzaam kwam ik overeind, naast mijn bed stond mijn kopje koffie al klaar, ik heb al 22 jaar de liefste partner en op zo’n moment waardeer ik zijn zorgen net iets meer dan anders. Half slapend gaat eerst de cafeïne erin en de helft die wakker is, bedenkt wat ik aan ga trekken en wat er in de sporttas gaat die dag. Immers zou ik na mijn werk gelijk door moeten naar de baan om te intervallen. Als ik later de trap afstommel vertellen mijn buikspieren, lies en benen dat ik dat programma misschien moet omwisselen voor een rustig herstel-loopje.
Een uurtje later zit ik in de auto, zelfs het intrappen van de koppeling is pijnlijk! Eenmaal aangekomen op mijn werk tik ik als eerste in op Google; ‘hardlopen met spierpijn’. Hmm, kan dus echt prima, zolang het maar geen pijn in de pezen is. Ook moet je opletten wat voor soort training de pijn veroorzaakt heeft en rekening houden met het type training die je van plan bent te gaan doen. Okayyy ‘gewoon’ gaan trainen kan dus. Mijn collega’s betichtten mij van aanstellerij en adviseerden te blijven bewegen, weliswaar even geen sprintjes trekken.
WEL TRAINEN? NIET TRAINEN? ANDERS TRAINEN?
Voor de zekerheid ‘app’ ik mijn hardloopmaatje Sergio met de vraag wat Coach German voor ons in petto had die avond en vertel hem over de afschuwelijke spierpijn. ‘Sorry’ app-te hij terug, ‘ik was een beetje fanatiek Dinsdag’. Sergio en ik deden samen de 720 buikspier herhalingen (geen grapje!)en 12 sprintjes tijdens de laatste training. Hij ging steeds harder en ook de man langs de kant die riep ‘laat je niet pakken!’ (?!) maakte dat ik niet op de afgesproken 80% maar bijna voluit liep…. Resultaat; een dag twijfel over wel of niet te trainen en een blog over spierpijn!
Terwijl ik naar huis merkte ik verheugd te zijn toen ik de file in reed. Nu zou ik niet op tijd in Amsterdam kunnen zijn, zo werd er voor mij besloten om niet te kunnen trainen, maar ook dat voelde toch niet bevredigend. Ik begon mij een beetje aan mijzelf te irriteren dat het ‘spierpijn probleem’ mij de hele dag dwars zat en ik niet gewoon zelf kon beslissen wat te doen.
EEN DRUK GEZINSLEVEN BEPAALT
Niet veel later belde Anthony die ’s avonds training geeft en vertelde dat onze zoon graag zijn Biologie toets met mij wilde doornemen. Okayyy, ook dat nog, hoe prop ik dat er tussen?! Maarja, tegen je kind zeggen dat daar geen tijd voor is omdat jij half kreupel perse je rondjes wil rennen gaat mij wat al te ver.
Om 19.00 was ik dan eindelijk in Amstelveen en lagen de schoolboeken klaar op de keukentafel. Terwijl ik de left-overs van die avond snel weg hapte namen we de stof door. Vluchtig las ik de hoofdstukken waar ik vragen over moest stellen … reducenten, consumenten van de eerste orde, schakels van de voedselketens en iets over een optimumkromme van een Guppy. WTF!? Erg veel leuker is leren er niet op geworden, wat een droge materie. Het arme kind! Met een schuin oog op de klok gingen we er doorheen. De grafiek (correctie, Optimumkromme) was duidelijk, Guppy’s hebben het liefst seks bij 22°C en beneden -5°C en boven 38°C graden gaan ze dood. Het is maar dat je het weet!
Inmiddels was het 20.00 uur en de training was allang begonnen…wat nu?? Pingggg! Een app-je kwam binnen. Een leuke foto van Gabriëlla met de boodschap “Kom op Joan, Evy en ik zijn fier op u” Hahaha erg lief en inspirerend! Ik besloot mij niet meer om te kleden en lekker naar de baan te fietsen. Een uurtje ‘los fietsen’ de beslissing was eindelijk gemaakt!
SOCIAL RUNNING
Eenmaal aangekomen was de training natuurlijk al op zijn eind en bleek er ook een ‘Beer-Mile’ gehouden te zijn. De jongens en meiden van de Halfcrazyrunnerscrew en de Running Junkies waren gezamenlijk in de avondzon de laatste biertjes aan het wegtikken. Er hing een mooie en vooral gezellige sfeer, Zo is hardlopen ook bedoeld! Vroeger liet ik mij door de atletieksterren inspireren, tegenwoordig is vooral gezelligheid en de connectie mijn drijfveer. Na wat geklets gingen wij maar ‘gewoon’ aan de thee en niet veel later zat ik weer op de fiets, terug naar huis om mijn benen nog wat nodige beweging te geven
❤Joanie
Lee ook haar blog op Flo-Joan
