De ‘Mattoni Ústi nad Labem Half Marathon’: het is een hele mond vol, maar ik heb hem volbracht. Op uitnodiging van de organisatie mochten wij, ProRun, vrijdag richting Praag vliegen om vervolgens door te reizen naar industriestad Ústi nad Labem. Om op zaterdag dus mee te doen aan de halve marathon die deel uitmaakt van het RunCzech circuit.
Dat betekent dus toplopers aan de start, maar daarover later meer. Ik neem je eerst mee terug naar vrijdag. In de vroege ochtend vloog ik naar Praag en eenmaal op het vliegveld aangekomen, stond de organisatie me al op te wachten. Samen met een Duitse journalist werden we meteen doorgereden naar Ústi nad Labem. Een rit waarbij we soms hobbelend en stuiterend over binnenwegen reden, maar voornamelijk met 150 kilometer per uur over de snelweg scheurden. Je kunt je voorstellen dat ik na een kilometer of 80 blij was dat we veilig in het hotel aankwamen.
Een keurig hotel, ik kan niet anders zeggen. Het mag eigenlijk een wonder heten dat dit hotel in dit stadje (nou ja, stad: ruim 100.000 inwoners) staat. Ústi nad Labem doet vervallen aan, echt Oost-Europees en de bevolking bestaat voornamelijk uit immigranten. Het is heel anders dan wij in Nederland gewend zijn, maar het heeft zijn charme. Ondanks dat Praag vanaf Amsterdam maar anderhalf uur vliegen is, en de daaropvolgende autorit ook slechts een uurtje duurde, waan je je in een heel andere wereld. En alleen dat maakt het al gaaf om hier aan een hardloopwedstrijd mee te doen.
Diezelfde dag verken ik het stadje en ga ik meteen even langs de Marathon Expo. Het is prachtig weer en mijn spullen liggen keurig klaar. Startnummer, een goodiebag: je kent het wel. De organisatie heeft alles – ik kan niet anders zeggen – uitzonderlijk goed geregeld en aan alles is gedacht. In tegenstelling tot de locals, spreekt de organisatie perfect Engels en dus is alles goed te begrijpen. Wel zo prettig wanneer je hier wilt lopen.
In de avond is er een kennismakingsbijeenkomst met andere journalisten. Er zijn Duitsers, Engelsen, Polen, Nederlanders en zelfs een Chinees uitgenodigd. Allemaal – op ééntje na – lopen ze mee met de wedstrijd. Als ik de volgende ochtend wakker word, kijk ik eerst maar even uit mijn raam. Het is grijs, bewolkt en koud. Ústi nad Labem doet mogelijk nog depressiever aan dan de zonnige dag ervoor, maar voor mij is dat goed. Ik hou van dit weer. In ieder geval wel om te lopen.
We zitten in het hotel waar ook de elite atleten overnachten en zich voorbereiden op de race. De start is om 15.00 uur, dus we kunnen rustig aan doen. Ik praat kort met Barselius Kipyego (”Ik voel me goed en ik ga het parcoursrecord verbeteren”), Ismail Juma (“Dan zal hij wel met mij moeten afrekenen”) en Violah Jepchumba (“Ik ben sterk en dit parcours ligt me wel. Er is van alles mogelijk”). Het zijn vrij basale opmerkingen, maar het is leuk om met ze te spreken. Ze hebben er vooral lol in dat ik vandaag rond de 1.50 uur wil lopen.
Na het ontbijt is er tijd voor een tour rond de bezienswaardigheden van de stad. Het zijn er niet veel, maar we komen op prachtige plekken en zeker de omliggende natuur is prachtig. Maar dan is het natuurlijk tijd om zelf te beginnen aan de 21.1 kilometer.
Laat ik beginnen met de toppers. Kipyego maakt zijn uitspraken waar: hij wint en breekt het parcoursrecord met één seconde. De Keniaan heeft slechts 59 minuten en 14 seconden nodig om de halve marathon af te leggen. Ook de Keniaanse Jepcumba laat zien inderdaad in uitstekende vorm te verkeren: zij loopt 1.06.06 en breekt ook het parcoursrecord. Ik kom een respectabele 39 minuten later, maar geniet van de race. Het parcours was echt geweldig.
Ik ga weg op een tijd van 1.50 uur. Ik wil redelijk rustig lopen en van de route genieten. Die is op zijn zachtst gezegd bijzonder. De eerste 6 kilometer loop je een rondje rond het centrum, af en toe langs het water en vooral heel veel omhoog en naar beneden. Best zware kilometers, maar ze gaan me makkelijk af en ik loop rustig in het kielzog van de pacers. Mijn pr (1.25 uur) dateert alweer van een paar jaar terug en die zal ik voorlopig niet verbeteren, maar dit tempo kost me weinig moeite. Het is heerlijk om te lopen en ik geniet van de honderden lopers om me heen.
Vervolgens volgt een volgende lus van ongeveer 8 kilometer. Dit is veruit de meest bijzondere, omdat je na ongeveer 11 kilometer dwars door een chemische elektriciteitscentrale loopt. Je ziet hem al van grote afstand opdoemen en als je dan ineens dwars door de centrale heenloopt, is dat een bijzonder moment. Ik weet niet eens zo goed waarom, maar op de een of andere manier voel je je even heel klein. Misschien is het omdat de centrale immens groot is, maar misschien heeft er ook mee te maken dat je hier tijdens je gebruikelijke trainingsrondjes niet zult lopen.
Overigens is dit ook het punt dat ik rustig begin te versnellen. Het tempo ligt te laag voor me en ik loop weg bij de pacers. Ik versnel flink, begin twintig tot dertig seconden per kilometer sneller te lopen en ook dat gaat me goed af. Tot kilometer 18, want dan begint het toch nog even pittig te worden. Vooral ook omdat het parcours blijft glooien en je dat op een gegeven moment echt wel in je bovenbenen gaat voelen. Bij kilometer 18 zie ik echter ook dat ik al zoveel tijd heb goedgemaakt, dat het zelfs mogelijk is om nog onder de 1.45 uur te finishen. Maar dan moet ik de laatste drie kilometers wel een seconde of vijftig goedmaken.
Die laatste kilometers doen me best wel pijn. Zeker de laatste 800 meter waar we voor de vierde keer een steile brug over moeten. Het tempo zakt, maar dat kan ik gelukkig weer opvoeren als ik naar beneden loop. De laatste driehonderd meter zet ik nog een volle sprint in. Over de finish kijk ik op mijn horloge: 1.44.49. Dat is nog eens timen! Ik kan me voorstellen dat de officiële tijd iets sneller is – ik heb de uitslagen nog niet gezien – want ik drukte mijn horloge hoogstwaarschijnlijk iets later, en dus te laat, uit. Maar tevreden ben ik in ieder geval wel. En ik heb genoten van deze wedstrijd die ik iedereen kan aanraden. In ieder geval wel als je ooit eens een bijzondere buitenlandse wedstrijd wil meemaken!
