De achtertuin van José Vicente

Zo af en toe kom je iemand tegen die een opvallende hoeveelheid energie met zich meebrengt. Als die energie dan ook nog eens positief is, blijft zo iemand je bij. Het was op 2 februari 2014 in de kleedkamer van AC Waterland in Landsmeer dat ik José Vicente voor het eerst ontmoette. Hij ging daar net als ik de halve marathon lopen tijdens de Twiskemolenloop. Dat deed hij destijds in 1:25:52. Gisteren mocht ik hem namens ProRun in Spijkenisse de 12 Provincies Medaille om de nek hangen en concludeerde ik dat José in de afgelopen 10 jaar aan enthousiasme en loopliefde niets heeft ingeleverd.

‘Zo’n beetje mijn achtertuin’

Even terug naar natuurgebied ’t Twiske, grenzend aan Amsterdam-Noord. We liepen in een groepje van een man of zes. José af en toe op kop, ik aan de staart. Het ging me eigenlijk net iets te snel, maar omdat je in dat landelijke gebied, waar de wind altijd vrij spel heeft, niet te snel alleen wil komen te lopen, deed ik mijn uiterste best om eraan te blijven hangen. Voorin was er een loper die steeds versnellingen van een meter of 100, 200 deed om het groepje uit elkaar te trekken. Of om te onderzoeken hoe sterk de competitie was. Ik, worstelend om bij te blijven, vond dat bloedirritant.

Toen ik na de finish José nog even aanschoot om hem te vragen hoe het voor hem was geëindigd, begon ik over die wispelturige loper. Nog voordat ik erover kon zeiken, zei José, die als tweede achter ‘Regilio Wispeltuur’ en bijna vijf minuten voor mij was geëindigd: “Ja, mooi hè? Ik hou echt van zo’n spel!” Met die positieve kijk op de zaak wist ik mij liefdevol op mijn plek gezet. De man met de gulle lach en Spaanse naam vertelde me dat het Twiske zo’n beetje zijn achtertuin was.

Lopen is thuis

Door de jaren heen zou ik erachter komen dat praktisch heel Noord-Holland zijn achtertuin is. Want ook toen ik hem in het najaar van 2015 tegenkwam bij de Duinentrail in Schoorl, wist hij me te vertellen dat hij vaak in het duingebied trainde als voorbereiding op de vele – en lange – trails die hij overal in Europa liep. En alle keren dat ik hem tegenkwam in De Bretten, leerden me dat ook die groene strook tussen Amsterdam en Halfweg praktisch zijn achtertuin is. Dat tekent de man. Of hij nu Hoka-atleten masseert in Chamonix, Nederlandse skyrunners verzorgt in Portugal of Andorra, een ultratrail loopt in Italië of Spanje; als hij onder lopers is en met het lopen, is hij thuis.

Voor 2023 had José – trouwens ook co-host van de podcast Looppraat – een paar forse loopdoelen. Naast onder meer de Lavaredo Trail (125 km, 6000 hoogtemeters) en de Muurtrail (85 km, 2000 hoogtemeters), was dat 12 marathons lopen in 12 provincies. Eigenlijk had hij al in oktober die mooie 12 Provincies Medaille van ProRun om zijn nek willen hangen, maar een rugblessure gooide roet in het eten en het werd een goeie maand later. Zondag 26 november was het zover, de klus is geklaard. Met het finishen van de SPARK Marathon in Spijkenisse heeft José zijn medaille binnen en rondt hij een prachtig en indrukwekkend jaar af. Nu is het even klaar en gunt hij zijn lijf wat looprust.

Medaille

Je kent vast ook wel zo’n type als José. Zo iemand die je regelmatig bij evenementen of op de paden tegenkomt en die altijd iets positiefs brengt. Deze figuren geven de hardloopgemeenschap kleur en maken die mooie sport van ons nog een klein beetje mooier. Hoera voor deze lopers en hoera voor José Vicente Requena Maats!