De 25-jarige Rinus Pauel begeleidt – als fysiotherapeut/ kinesist – de Chinese ultraloper Bai Bin die een jaar lang circa 80 kilometer per dag gaat hardlopen. Via ProRun vertelt hij over zijn avonturen.
Door omstandigheden daar is de publicatie van zijn verslagen even gestopt, waardoor we achter liggen op de actuele datum
We zijn nu in Guatamala en we verblijven in een vrij louche grensplaatsje. Als we s’avonds laat bij ons hotel aankomen blijkt dat de keuken al is gesloten en de anderen geen eten voor ons hebben geregeld. Gelukkig kunnen we alvast het onbijt krijgen maar vanuit het oogpunt van de benodigde calorieen is het verre van ideaal. Op dit soort momenten, wanneer de anderen hun werk zo slecht doen, wordt ik echt moedeloos van het project
De volgende dag praat ik hierover met de groep. Na de breuk in Panama, waarbij een deel van de groep naar huis is gegaan, voelt het alsof de rest van de groep niet meer goed gemotiveerd is en er niet meer voor gaat. Komt ook voor een belangrijkdeel door het gedrag van BaiBin. Hij luistert niet naar de input van anderen en lijkt zelf ook niet meer voor de volle honderd procent er voor te gaan. Hij schuift de schuld van zijn slechtere prestaties altijd van zich af. Het is te warm, het eten is niet goed genoeg, het bed was te zacht, te slecht geslapen, de schoenen, de weg, de kleren. Hij wil zijn oefeningen niet doen of niet de energie verspillen om de oefeningen goed uit te voeren. Het grootste probleem is echter dat hij door zijn slechte eetgedrag niet genoeg calorieën binnen krijgt. Ik zeg hem dat als hij echt in Alaska wil finishen hij moet hij stoppen met over alles te klagen. Hij zal zijn mentaliteit moeten verbeteren.
Als we op weg gaan blijkt BaiBin veel moeite te hebben met lopen. Hij geeft aan last te hebben van pijn in zijn zij. Uiteraard baart me dit zorgen. Zijn lever is ook gevoelig voor aanraking, dit kan foute boel zijn. Iedere dag zulke afstanden lopen is natuurlijk een enorme belasting op zijn lichaam. Het zou wel verklaren waarom hij altijd zo oververmoeid voelt, lethargisch, slechte eetlust, etc.
Ik bel met een vriend die arts is en deze adviseert me om naar het ziekenhuis te gaan om daar een bloedonderzoek te laten doen en ook nog een echografie te laten nemen. Vandaag is het lastig om naar het ziekenhuis te gaan, we zitten er te ver van verwijderd en moeten bovendien zorgen dat hij nuchter hier naartoe gaat. Hij zal dus vandaag al wandelend, of heel traag lopend zijn kilometers af moeten maken en morgenochtend vroeg naar het ziekenhuis toe gaan.
7 oktober
Bloedonderzoek hebben we snel laten nemen maar we moeten echter heel lang wachten op het resultaat. Voor het maken van de echografie moeten we naar een ander ziekenhuis. Ze brengen ons per taxi naar een verloskliniek. Tussen de zwangere (veelal erg jonge) vrouwen zit BaiBin te wachten op zijn beurt. We worden door iedereen met grote ogen aangekeken. Hier komen vrijwel nooit buitenlanders, laat staan in een zwangerschapskliek. We krijgen na lang wachten de resultaten. Er valt niks te bespeuren in het bloed of de echografie. Dat is goed nieuws natuurlijk, maar ik vraag wat het dan wel zou kunnen zijn. Wellicht is het een parasiet, een worminfectie die last geeft zegt de arts. Dat zou best mogelijk kunnen zijn. Laatst in Salvador en Honduras, heeft hij ook zo’n last van zijn darmen gehad dus het kan gerelateerd zijn. Hij heeft toen wel een kuur gekregen, maar vertelde later dat hij deze niet goed heeft afgemaakt (zucht…).
In de namiddag praten we met de groep over de status van het project. Het gaat zo namelijk niet goed. De projectleider We Li geeft aan dat hij het beu is hoe BaiBin tegenover het project staat. Hij heeft elke dag wel een excuus en zeurt te veel. Hij geeft aan dat hij nog weinig vertrouwen in hem heeft. Ik snap Li wel, Baibin heeft hem van te voren met grote woorden belooft dit alles aan te kunnen. Hij zou zich goed voorbereiden. Li heeft hier vervolgens alles georganiseerd, al zijn connecties en geld aangesproken om dit project van de grond te krijgen.
In mijn ogen is er op veel fronten ook door de anderen vaak te gebrekkig gehandeld. Ook de groep moet dus beter zijn werk doen. Ik opper daarom nu nog geen drastische beslissingen te maken en hem op zijn minst een periode te geven waarin hij kan herstellen, zodat hij nadien beter kan presteren.
Vervolgens bekijken we nog eens de planning en realiseren ons dat het vrijwel onmogelijk is om voor 1 februari ons doel te behalen. We verplaatsen dus de datum naar 1 maart, we willen niet opgeven, we gaan ervoor! Het gaat er om dat we finishen! Dit betekend dat we minimaal 85 km per dag moeten lopen om het te halen maar liever meer om te zorgen dat we extra ruimte hebben als we in Canada en Alaska aankomen. Daar zal het namelijk een stuk lastiger worden om voldoende dagelijkse kilometers te kunnen maken.
