Geblesseerd

Werner Toonk is een avonturier. Eigenlijk een zeiler, maar dat hardlopen is toch wel een makkelijke manier om fit te blijven. Om zichzelf aan het rennen te houden, heeft hij zich ingeschreven voor een marathon. Zijn eerste. Op deze plek lees je hoe Werner het lopen beleeft en hoe hij zich voorbereidt op de Wintermarathon Leeuwarden (21-12-2024).

Ruim voordat de wekker gaat spring ik m’n bed uit. Vlug doe wat ik te doen heb. Dan stap ik op de fiets naar m’n werk. Drie kwartier later pak ik de tien trappen naar m’n werkplek. Fluitend. Dat is het normale patroon.

Als het stortregent of vlak voor een zware intervaltraining ga ik natuurlijk wel eens met de auto in plaats van op de fiets. Ook als ik gewoon echt geen zin heb in fietsen. Maar de lift, die laat ik links liggen. Ik loop omhoog. Fluitend. Meestal dan. Vandaag is het anders.

Eigenlijk gaat het de hele week al niet zo best. Er zit iets scheef in m’n onderrug en dat doet flink pijn. Vooral op de trap. Wandelen gaat nog. Voorzichtig rennen ook. Maar dit gaat de verkeerde kant op. Een blessure … drie weken voor m’n eerste marathon.

Ik had er totaal niet meer bij stil gestaan dat dat nu nog kon gebeuren. Ik ben fitter dan ooit en het ging zo lekker. Alles langzaam opgebouwd. Rennen combineren met zwemmen, racefietsen en actieve yoga. Steeds iets verder, maar niet meer dan tien procent per week. Hoe kan dit?

Is het m’n houding achter het bureau? Ik zit weer te vaak met m’n benen over elkaar, trek ze naar achteren en span ze aan. Niet meer doen! Ook te weinig rekken en strekken en te weinig yoga deze weken. Tegelijkertijd experimenteer ik met verschillende hardloopschoenen. Zou het daardoor komen? Of toch overbelasting? Net nu m’n weekafstand moet pieken.

Geblesseerd… Het zal me toch niet gebeuren, niet nu. M’n zus die doorgeleerd heeft voor yoga-docent geeft een heldere tip. ‘Rol met een tennisbal. Vingers op het bovenste deel van je heup, een paar centimeter naar achteren en tegelijkertijd naar onderen. Daar moet het zitten.’

Een tennisbal hebben we niet, maar m’n vrouw heeft iets anders wat ervoor gemaakt lijkt. Een massage egel. Een soort golfbal met rondom scherpe uitsteeksels. Het ziet er bijzonder gemeen en pijnlijk uit.

Liggend in de woonkamer op m’n yoga mat pruts ik net zo lang tot het balletje op precies de goede plek drukt. Eerst m’n riem af, daarna m’n broek open en uiteindelijk op de blote huid. Het zal er raar uitzien als er toevallig iemand naar binnen kijkt, maar wat maakt mij het uit. Mijn focus ligt op Leeuwarden.

De pijn van het gemene balletje is niet te harden. Het vlamt alle kanten op. Ik bijt op m’n tanden en forceer een glimlach. Alles voor de marathon. Beter nu pijn dan straks. Als ik opsta, voelt m’n onderrug weer normaal. M’n bilspier is nog pijnlijk natuurlijk, maar wel weer ontspannen.

Dit blijf ik de komende weken herhalen. Drie keer per dag. Vijf minuten lang. Dan komt het vast goed. En rustig aan doen. Maar eerst naar buiten. Kilometers maken.

Ik ben benieuwd naar jouw tips om in die laatste intensieve weken blessures te voorkomen…