Iets valt me telkens weer op: het echte probleem wordt vrijwel nooit benoemd. Vaak worden de gevolgen aangepakt, maar nooit de oorzaak.
Are you ready? Let’s go:
Onze samenleving is een veel te perfecte, keurig op ieders maat ingerichte wereld waarbij we niets te veel hoeven te doen, we het liefst de godganse dag op een kantoorstoel rondjes draaien, oeverloos vergaderen en zeurpieten over pietluttigheden en hoe zwaar het werken wel niet is.
Zitten is toch het nieuwe roken? Wat mij betreft is hardlopen dan de 100 gram extra groente die rokers ter compensatie eten. Het is en blijft dodelijk.
Zoals gezegd: ter compensatie hardlopen we. Velen verbazen zich vervolgens bij een blessure. Ik ook ooit, telkens weer. Goh, hoe kan dat toch.
Massaal vragen we aan elkaar wat te doen (tip: doe dit never nooit niet meer. Zoek professionele hulp), gaan we naar de fysio die wat oefeningen geeft en een jaar later is het opnieuw hommeles.
Onze maatschappij is niet ingericht op hardlopen en drie dingen zijn daarvoor verantwoordelijk:
1. We zijn gewend aan zitten.
Zitten op kantoor, aan de ontbijttafel, in de auto, in de trein, na het werk, voor het werk, tijdens het werk, tijdens de lunch, het avondeten, voor de televisie, met een boek, met onze smartphone. We zitten.
2. We zijn gewend aan ongezond eten.
Ja. We eten relatief veel suikers, veel zout, veel vlees, veel bewerkte producten. En we drinken alcohol. Als klap op de vuurpijl laten we al ons eten en drinken ook nog eens door een vrachtwagen thuisbezorgen.
3. We zijn gewend geraakt aan een overdosis stress.
Stress door een teveel aan prikkels op een dag.
Stuk voor stuk voedingsbodems voor blessures.
Sterker nog, hier wordt de basis gelegd van alle blessures. Die leg je niet in die blokjes hollen om de plas of het huizenblok, of tijdens een duurloop door de polder of langs een lieflijk meanderende rivier.
Dus alle verhalen over goed schoeisel, geleidelijke trainingsopbouw, belastbaarheid, looptechniek en het stellen van realistische doelen ten spijt, je raakt vroeg of laat toch weer geblesseerd. Dan weet je dat alvast.
Maak niet van die sportuurtjes – 3, 4, 5, misschien 10 per week – de meest effectieve, maar van die overige 160 uur in de week. Gaan we daarna weer eens praten over de aanpak van je blessure. Al vraag ik me af of je die dan nog hebt.
Dat hardlopen in de 21e eeuw is zo makkelijk nog niet.
Ps Op dit moment ben ik druk schrijvende aan een (e-)book voor de moderne, 21e eeuwse hardloper. Wil je de gratis versie hiervan direct ontvangen na publicatie in het najaar? Stuur dan een e-mail naar gerben@marathonbaas.nl.