De hardlooppen in de wilgen gehangen

De pen is mijn wapen, maar de strijd is gestreden. Mijn verhaal staat geschreven en gedrukt, is wijd verspreid en breed gelezen. Het inktvat in de wilgen, beide benen weer op de grond. Ik stop met schrijven over hardlopen.

Toen ik jaren geleden begon met hardlopen, combineerde ik dat al snel met mijn liefde voor schrijven. Wanneer ik wilde, vertrouwde ik wat toe aan het papier. In dichtvorm, een blog of gewoon in een compleet verhaal. Dat resulteerde bijvoorbeeld in de volgende fragmenten, die je ook terugleest in mijn boek ‘Ga niet hardlopen’:

2014 – Marathon van Keulen
“Het wordt rustig in mijn hoofd. Wanneer ik de voorlaatste bocht neem geniet ik en weet ik waarvoor ik dit doe: voor mezelf, om mijn eigen grenzen op te zoeken. En dat doen al die mensen, al die hardlopers leren een stukje van zichzelf kennen door een marathon te lopen. Wie ben ik door dit te doen? En wat zegt het over mij dat ik dit kan? Ik loop een bijzonder smal straatje in, eenrichtingverkeer.”

2018 – Comrades Marathon
“Wanneer ik halverwege de tunnel ben en de herrie van buiten is verstomd, zwelt nieuw geluid aan, opnieuw geluid van mensen, nu weerkaatst door de vorming van een stadion, een beat van muziek schalt door de boxen, een omroeper die zichzelf boven alles en iedereen uit weet te heffen. Het heilige gras van het Moses Mabhida Stadium verschijnt aan de einder. Ik word overmand door een emotioneel gevoel van geluk, kippenvel legt zich vast op mijn huid. Een reis komt ten einde, een lange reis.”

Uiteindelijk bundelde ik al mijn verhalen, voegde mijn geleerde lessen toe en completeerde het tot eerdergenoemd boek. Nu wil ik weer gewoon gaan hardlopen. Niet de plicht voelen om te lopen om er maar over te kunnen schrijven. Nee, lopen wanneer ik wil en als ik het wil daar dan weer over schrijven.

Een tijdje geleden las ik een keer een column van Aaf Brandt Corstius in Flow Magazine. Letterlijk reproduceren kan ik de tekst niet, maar het kwam neer op het volgende: waarom kan een hobby niet gewoon een hobby blijven, waarom willen we per se semi-professioneel goed zijn in iets wat maar gewoon een hobby is.

Hardlopen is een hobby.
Schrijven over hardlopen is een hobby.

Dat ik toevallig een journalistieke achtergrond heb en in mijn dagelijks leven veel bezig ben met schrijven, wil nog niet zeggen dat ik me verplicht moet voelen na elke training mijn Strava vol te pennen met zinnetjes over hardlopen, wekelijks minimaal twee blogs, een column hier en een boek daar.

Jarenlang deed ik dat met heel veel plezier. Echt. Maar nu is mijn verhaal wel eens een keer geschreven. Ik heb zoveel beleefd, zoveel meegemaakt, zoveel gezien en zoveel daarvan aan het papier toevertrouwd. Hier, op dit platform, maar ook op andere plekken.

Kun je mijn verhalen echt niet missen? Herlees ze dan. Dat doe ik ook vaak. Ik heb geen grote boekenkast thuis, ik herlees een boek soms gewoon en lees dan ineens veel meer dan de eerste keer.

Wil je mijn verhalen in een hele lange en uitgebreide samenvatting bij elkaar? Denk dan eens na of je een paar euro kunt missen en schaf mijn boek ‘Ga niet hardlopen’ aan. Dan mag je me, geheel in lijn met de traditie, door middel van een schrijfsel laten weten wat je ervan vond. Ik beloof je: je krijgt een verhaal terug van mij. Je vindt me via mijn website marathonbaas.nl.