Het uiterlijk wil ook wat. Zeg nou zelf: je wilt er een beetje fatsoenlijk bij lopen. Of nou ja. Die vraag stel ik mezelf: wil ik er fatsoenlijk bij lopen?
Ik ben deze week samen met mijn vriendin een challenge gestart, om elkaar een beetje fit en gezond de zomer door te helpen. We hebben elkaar een opdracht gegeven.
Een van de dingen die ik onder andere mag/moet doen is iedere dag een bepaalde afstand hardlopen.
Maandag deed ik dat nog met coupe corona, dinsdag ook, maar daarna was het zover: de schaar ging erin, of beter, de tondeuse werd op mijn hoofd gezet. Voordat ik het door had was ik drie kilo lichter.
Weg haar. Weg mat. Weg krullenkop.
De volgende ochtend ging ik weer vroeg op pad voor een duurloopje. Alsof ik vloog, de kilometers denderden onder mij door, in de wetenschap dat de heggenschaar mij flink te grazen had genomen was ik binnen no time weer thuis.
Natuurlijk beeldde ik het me grotendeels ook in, want eenmaal thuisgekomen zag ik de cijfers van de training en bleek het alles mee te vallen.
Het is vooral het idee. Het idee van een racecoupe, het idee dat je iets hebt gedaan (of laten doen in dit geval) dat bijdraagt aan een fit en gezond lichaam.
Herinneringen te over aan grote hardloopwedstrijden. Hoe vaak ik mijn haar niet kon laten groeien, op foto’s van marathons kun je overduidelijk zien dat de kapper voorbij is geweest de week voorafgaand.
Ik ben allesbehalve ijdel (een klein beetje, vooruit). Maar het is een gewoonte, een gevoel dat het zou bijdragen aan een beter resultaat. Doet dat het ook daadwerkelijk?
Ieder mentaal voordeel is een voordeel. Iedere mentale hobbel ligt je dwars.
Ik ben benieuwd wat jouw ‘secrets’ zijn die je een mentaal voordeel geven bij het hardlopen.