Misschien wel mijn leukste marathon

Volgens mij heb ik nog niet eerder zo van een marathon genoten. En meteen nu ik dit getypt heb, realiseer me ik hoe gezegend ik ben dat ik dat al een keer of tien eerder heb mogen denken. Van de verschillende doelen die ik me had gesteld op weg naar de Boston Marathon van 2025 was het bewust meemaken van het hele gebeuren het belangrijkst. Nou, dat is dus mooi gelukt.

Achter aansluiten

Het was best even schrikken toen ik zag waar ik zou starten. Wave 4, corral 6. Op het moment dat ik de start zou passeren, waren de profs al ongeveer een uur en drie kwartier onderweg. Toch een gek idee. Die plek was niet meer dan terecht overigens, want ik had me voor deze editie van Boston niet gekwalificeerd. De vierde en laatste startwave in Boston is vrijwel helemaal gereserveerd voor lopers die geld ophalen voor een goed doel, mensen die in Boston mee mogen doen omdat het de laatste marathon is die ze nog ‘nodig hebben’ voor hun Six Stars Medal, lopers zoals ik die de mazzel hebben dat ze een startnummer hebben bemachtigd via een sponsor en tenslotte 65-plussers die zich wel netjes gekwalificeerd hebben – met een kwalificatietijd van pakweg 4 uur 30 en hoger.

Ik was in Boston met All4Running op uitnodiging van adidas ter ere van de lancering van de Boston 13, de opvolger van de 12. Een schoen waarop ik al een paar jaar lang heel veel train. Dat zijn natuurlijk de betere trips!

Meteen na het startschot zag ik een paar lopers naar de zijkant schieten om flink gas te geven over de stoep. Ik erachter aan. Zo ging mijn eerste kilometer in 4:11 minuten per kilometer, heuvelaf moet ik erbij zeggen. In het begin van de tweede kilometer vond ik het wat risicovol worden op die stoep en keerde terug naar de weg, waar ik onmiddellijk in druk verkeer terechtkwam. Daar werd het slalommen en was ik 30 tot 40 seconden langzamer dan die eerste kilometer. Op dat moment bedacht ik: ‘Klaas, chill the fuck out.’ En daar had ik gelijk in. Ik begon toch alweer jachtig bezig te zijn en licht geïrriteerd te raken. En waarom? Een pr ging ik hier sowieso al niet lopen en ik had me voorgenomen dat ik ervan zou gaan genieten. Ik gaf me op dat moment over aan de omstandigheden; aanzetten als het kon, accepteren als het niet harder kon.

Zon en zweet

De zon scheen van start tot en met finish en hoewel het daardoor best zweten was, betekende het ook dat het enthousiasme langs de route nog heftiger was. Startend vanuit Hopkinton kom je door de stadjes Ashland, Framingham, Natick, Wellesley, Newton en Brookline, voordat je Boston weer binnenloopt. Al die stadjes vieren hun eigen feest. Rijendik publiek, keiharde muziek (soms live) en oorverdovend gejuich. Wat een sfeer.

Toen na zes kilometer wat meer ruimte op het parcours kwam, werd het echt lekker lopen. En hoewel ik van plan was om strak op 329 Watt te lopen, heb ik maar weinig op mijn klokje gekeken. Eigenlijk alleen als ik heuvelop liep, hield ik goed dat wattage in de gaten om te weten wat op dat moment de inspanning mocht zijn. Een hele goede manier om ervoor te zorgen dat je jezelf niet overkookt. Mijn tempo in de eerste 25 a 26 kilometer lag tussen de 4:20 en 4:25, een tempo waar ik voor moet werken, maar dat nog comfortabel genoeg is om volop bewust de sfeer en iedere meter van de race te kunnen meemaken.

The hills are alive with … verkrampte lopers

En toen kwamen de Newton Hills, een gedeelte van de route dat zich uitstrekt over iets meer dan zes kilometer waarin je vier opeenvolgende klimmetjes voor de kiezen krijgt. Geen hoge stijgingspercentages en geen superlange beklimmingen, maar door de opeenvolging van de heuvels en hun plek in de marathon, zijn ze berucht. De eerste is bijna een kilometer lang waarin je 24 meter stijgt, vergelijkbaar met de lengte en stijging van de tweede en derde heuvel. De vierde heuvel is het pittigst en heet dan ook heel toepasselijk Heartbreak Hill. Daar zag ik veel mensen wandelen en gepijnigd naar een hamstring of een kuit grijpen: kramp. Hier verknalde ik zes jaar geleden mijn marathon. Ik doseerde mijn energie die dag niet goed en gebruikte teveel kracht heuvelop. Na Heartbreak Hill sloeg toen ook bij mij de kramp toe en werd het de laatste 10 kilometer wandelen en strompelen naar de finish.

Deze keer liet ik me dat niet gebeuren. Met een behoedzaam pasje ben ik de heuvels opgegaan. Hier zakte het tempo tot ruim boven de 5 minuten per kilometer. Na de eerste twee heuvels keek ik ook niet meer naar mijn wattage: rustig naar boven, niet in de kramp schieten, heel blijven. Bovenop Heartbreak Hill staat een grote opblaasboog om aan te geven dat het serieuze klimwerk nu achter je ligt en de finale begint. Nu voelde ik toch kramp opkomen. De grote spieren aan de voorkant van mijn bovenbenen, de quadriceps, begonnen nu signalen te geven. Diep ademhalen, niet teveel kracht gebruiken, zo soepel mogelijk blijven lopen. Dat werd de tweede prioriteit die laatste 10 kilometer. De eerste? Volop genieten van de sfeer. Hoe dichter we bij de finish op Boylston Street kwamen, hoe dikker de rijen publiek langs de kant werden.

Prachtige finale

Langs Fenway Park, het beroemde honkbalstadion van de Boston Red Sox, dalen en klimmen door het tunneltje op Commonwealth Avenue, rechtssaf omhoog op Hereford Street en dan linksaf Boylston Street op. Alsof je een stadion binnenloopt. Handen in de lucht en op weg naar de finish, heerlijk.

Zo is wat mij betreft Missie Boston volledig geslaagd. Lekker getraind, mezelf weer op een prima niveau gekregen, lekker doorgelopen in Boston en bovenal een prachtige marathondag beleefd.