Daar was die dan, mijn eerste marathon, in New York! Klaar was ik er niet voor maar niet lopen was geen optie. Ik weet wat er voor nodig is om goed voorbereid aan de start te verschijnen en dus voelde ik spanning en emotie toen ik die zondagochtend heel vroeg afscheid nam van Anthony en de kids. Wat stond mij te wachten? Ga ik ze straks nog zien, Is mijn lichaam sterk genoeg? De onzekerheid die een aantal ‘vage lichamelijke klachten’ mij hadden gegeven nam toe. Mentaal ben ik gelukkig wel sterk en dus geef ik mijzelf de opdracht kalm te blijven, de positieve energie op te zoeken en dat te gebruiken om mij er doorheen te loodsen. Ook was ik wel klaar voor de strijd, de strijd met mijzelf, een aantal negatieve dingen die ik in die kilometers voorgoed achter mij wilde laten liggen.
New York, een fantastische stad om doorheen te rennen maar nu nog specialer omdat mijn gezin mee was, ook vriendinnen Ellen en Mirella zijn erbij, (we roepen al 10 jaar eens met zn 3-naar NY gaan) en Sergio en Michiel 2 bijzondere vriendschappen die ik heb overgehouden uit de periode van De Hardloopwinkel. Mijn trainer en 2x winnaar vd de New York marathon German Silva met zijn vrouw Miranda waren er ook bij, zij hebben mij 1 jaar geleden overgehaald om voor de marathon te gaan trainen. Met dit gezelschap heb ik het afgelopen jaar mijn hardloopavontuur beleefd en gedeeld en hoe mooi is het dan ook dat iedereen erbij is op het moment suprême!
We verbleven in het Marriott op Time Square, hartje centrum en prettig dicht bij de finish! Na aankomst op de vrijdag ging vlaggendrager Sergio gelijk door naar de openingsceremonie en haalde de rest het startnummer op. En ja dan komt het wel erg dicht bij…Met knikkende knieen nam ik het nummer in ontvangst. Op mijn telefoon en via social media stroomden nu de succeswensen binnen wat superfijn en hartverwarmend was. Door mijn werk ken ik aardig wat (oud) atleten en supertrots nam ik dan ook de succeswensen van o.a. Eliud Kipchoge (winnaar van Londen & Berlijn marathon) en Paula Radcliffe (3 winnaar New York marathon) in ontvangst. ‘It will hurt some but you will love it’ beloofde ze. Bijzonder lief dat de pro’s mij ook succes wensten! Langzaam kreeg ik vleugeltjes. De volgende ochtend volgde een ‘loslooprondje’ en het bekijken van de finish in Central Park wat er prachtig bij lag! Tjonge wat voel je dan dat je leeft!
De grote dag was daar; om half 7 zaten we in de bus naar de start. Door contacten via mijn werk was het nu wel erg luxe geregeld. Onder politiebegeleiding reed de bus soepeltjes naar de start waar we in een VIP tent met heerlijk eten en drinken op onze start konden wachten. Een mega grote choco muffin leek mij prima pre-marathon voedsel! De winterjas en kleding om ons warm te houden verdween vrij snel in de daarvoor bestemde bakken en voor we het wisten schuifelden we naar de startstreep de Verrazano bridge, het avontuur kon beginnen!
Mirella was zo lief om 1 startvak naar achter te schuiven zodat we in ieder geval het begin samen konden beleven. Dat begon met de brug, wat een ding, we waren er nog niet af of mijn benen waren al zuur en Mirella moest naar t toilet en ik kon ook wel wat kwijt, ach ja, een wereldrecord gingen we toch niet lopen en dus hielden we al na 8 km plaspauze. Niet veel later moest ik Mirella los laten, mijn benen waren zwaar en ik wilde vooral ‘comfortabel’ lopen, mijn eigen plan trekken dat was rustig weggaan en op mile 8/13km even rustig te wandelen omdat het daar aardig heuvel op ging maar die pauze had ik nu verbruikt en daar baalde ik stevig van. Op 13km was eigenlijk al duidelijk dat mijn benen het heel zwaar hadden en dan duurt het nog bijna 30km! Gelukkig maakte de muziek en de vele enthousiaste mensen het meer dan goed en begon ik weer wat te genieten.
Anthony en de kids had ik nu 2x gezien en ook dat gaf energie. Op 24km vlak voor de Queensboro Bridge, zag ik ze weer even. Snel een shirtje gewisseld, een reep gegeten en wat gelletjes mee genomen. 1km verder kwam de 3e klim, de brug op maar wat was dat een prachtig moment..daar lag Manhattan en dat moest ik even op de foto zetten! Ik had me voorgenomen alle tijd te nemen en er vooral van te genieten en dat was ik nu zeker aan het doen!
First avenue, ook geen pretje voor de benen maar het feit dat je terug bent op Manhattan maakt veel goed. Inmiddels was ik het aftellen in miles begonnen dat is psychisch veel prettiger dan kilometers, immers is het vanaf daar ‘nog maar’ 10 miles in plaats van 16 kilometer! Ik vertel mijzelf dat ik bij elke mile een stukje mag wandelen, op dit punt mag ik eigenlijk alles van mijzelf want die 10 miles moest en zou ik afleggen het maakte niet meer uit hoe en hoe snel of langzaam, al was het kruipend. Veel mensen zag ik links en rechts van mij rekken en strekken ik denk dat er door het warme weer aardig wat vocht tekort en dus krampverschijnselen waren. De pauze per mile ging ik dan ook combineren met verplicht wat slokjes water samen met een paar slokjes gel uit mijn flesjes ook al had ik daar eigenlijk geen trek in, ik wist zeker dat dat later van pas zou komen.
Na nog 2 bruggen rende ik de Bronx uit richting 5th Avenue. ‘Only 5 miles from here so get the fuck out of here’ schreeuwde een vrouw! Haha, 1 van de vele heerlijk gekke amerikanen die een glimlach op mijn gezicht bleven toveren. De high fives met de kleine kids en de fantastische muziek, R&B, Latin, HipHop, wow ik had daar graag nog even willen blijven hangen maar Central Park was waiting. Ik besloot mijn collega’s in de app-groep te laten weten hoe het met mij ging. Toen in ik mijn telefoon opende zag ik dat er allerlei gesprekken onderling waren over waar ik was en hoe lang ik per mile en 5km deed. Grappig want ik denk dat ik zelf maar 2x op mijn horloge had gekeken. Toen ik mijn telefoon weer wegstopte hoorde ik allerlei berichtjes binnenkomen en nam mij voor ook bij de laatste mile nog even wat van mij te laten horen!
Het was echt een mooie ‘ride’! Ik heb niet snel gelopen en wellicht is dat mijn redding geweest want echt stuk heb ik nergens gezeten en dat is met maar 1 lange duurloop van 26 kilometer best goed. Ik heb heel erg genoten wat al begon in de week ervoor met zoveel lieve berichtjes en van zoveel mooie momenten onderweg en het fijne gezelschap in New York! Het lopen van een marathon ging mij om de beleving, een uitdaging om zo lang te lopen en hoe ik dat zou ondergaan ik denk niet dat ik dat nog eens ga proberen. Blij ben ik dat mijn lichaam heel en gezond is gebleven, ik ben nu 5 dagen verder en de spierpijn is zo goed als weg, vandaag loop ga ik weer een klein stukje proberen te rennen. Terug het mooie Amsterdamse Bos in!
❤Joanie
