Onderdompeling in de marathongekte

Aan de weer-apps heb ik niet zoveel. De ene verwacht dat het rond het middaguur tegen de 20 graden loopt in Boston, de andere voorspelt dat het veel koeler is, tegen het koude aan. Ook over wel of geen regen zijn ze het niet eens. Ach ja, ik zie het wel op de ochtend van de Boston Marathon. Vanochtend liep ik nog 5 kilometer rond mijn beoogde marathonwattage, de komende dagen loop ik nog wat om het lijf wakker te houden, maar het echte werk is allang geleverd. Het was een prima trainingsblok.

Sub 3-vorm

Het doel voor dit voorjaar was om de marathonvoorbereiding af te sluiten in sub 3-vorm. Die marathon binnen 3 uur zal ik in Boston niet lopen, maar volgens mijn horloge, mijn Stryd en mijn eigen kijk op de trainingsdata zou ik op dit moment in staat moeten zijn om bij de juiste omstandigheden en op een vlak parcours een sub 3-marathon te lopen. Da’s mooi!

Het doel voor de marathon is om het vermogen te lopen dat ik volgens Stryd een marathon lang moet kunnen volhouden. Op het parcours van Boston wel te verstaan. Die zogenoemde target power is 329 watt. Dat zou een tijd op moeten leveren van rond de 3 uur. 3:00:55 berekent Stryd, maar houdt daarbij een marge aan van 8 minuten; 4 minuten langzamer tot 4 minuten sneller. ‘Hé, maar 3:00:55 is geen sub 3!’, zul je nu wellicht tegen je scherm roepen. Klopt, op een vlakke marathon (Amsterdam staat al in de Stryd-agenda) geeft Stryd me 2:59:02, bijna twee minuten sneller. Hoe het ook zij, ik moet flink doorlopen op een listig parcours. In het begin gaat het fors naar beneden, in de finale moet je nog aardig klimmen en tussendoor gaat het eigenlijk voortdurend op en neer. Lekker afwisselend.

Slalommen?

Klein nadeeltje; ik start in de laatste startwave. Dat maakt het mogelijk wat lastiger om een tempo van rond de 4:20 minuten per kilometer te lopen. Maar wie weet valt het mee, weg waaroverheen je van Hopkinton naar Boston loopt is breed genoeg, het is een provinciale weg van twee Amerikaanse weghelften breed. Hier geen Havenspoorpad of Oudekerkerdijk. En dat ik achteraan moet starten is helemaal terecht, want ik heb dit keer niet het gebruikelijke kwalificatieproces doorlopen, maar loop mee op een commercieel startnummer via hoofdsponsor adidas.

Wat heb ik zin in de marathongekte die steevast bezit neemt van Boston rondom Patriot’s Day. Maar het allermooiste heb ik al binnen: ik heb enorm genoten van de afgelopen maanden training. Het is toch echt genieten om lekker te kunnen lopen. Soms kort en snel, soms lang en langzaam, soms met een startnummer op en soms in alle stilte zonder een mens om je heen. Vorige week in Rotterdam heb ik weer kunnen zien wat een marathon losmaakt bij deelnemers en toeschouwers. Het is en blijft een bijzonder fenomeen. Daar ga ik me de komende dagen eens heerlijk in onderdompelen.