Wilde je een statement maken bij de prijsuitreiking zondag? vraagt Martin me maandag na het NK marathon.
Ehh, wat bedoel je? vroeg ik een tikkie verbaasd.
Je bent niet zo’n fan van teveel leeftijdsklassen, begreep ik. Heb je daarom je medaille niet opgehaald?
Zondag was het NK marathon bij de marathon van Amsterdam. Ik deed mee en probeerde om onder de 2u30 te duiken: een PR en een magische grens. Mijn voorbereiding was a-typisch, zeker gezien de gewenste eindtijd.
Veel ademhalingsoefeningen, soepel blijven en vasten nabootsen waren belangrijke pijlers die niet vaak tegenkomt in een marathonvoorbereiding. Om ook goede loopbenen te hebben deed ik wekelijks intervaltrainingen van Klaas Boomsma en tempo’s lopen op beoogd marathonwattage. Mijn trainingsweken lagen tussen 70 en 100 kilometer. Aardig wat kilometers maar minder dan gebruikelijk bij deze doelstelling.
Ik deelde mijn wens om onder de 2u30 te duiken en dat hielp. Vooraf noemde ik vaak de gedroomde tijd van 2:28:28. Klaas (Boomsma) zei: schrijf je in voor het NK, dan sta je lekker vooraan. José Vicente zei: kom voor massages, dan blijf je soepel. Franklin (van Doesburg) zei: loop met een hoge pasfrequentie en houd je rug recht. Ramon (Siljade) zei: ik ken de pacer die snelle dames gaat hazen naar sub 2u30, wil je zijn nummer? Victor (Plomp) zei: er zijn nog twee hazen die dat tempo gaan lopen, ik kan ze wel aanwijzen.
Strava had er weinig vertrouwen in; die voorspelde een marathontijd van 2u47. Ik had er wel vertrouwen in en zag uit naar een ochtendje diepgaan.
Bij de start was het nogal overzichtelijk. Het weer was perfect, ik stond vooraan en de drie hazen had ik in het vizier. Nog voor ik het stadion uit was (da’s 300 meter) liep ik vlak achter Anne Luijten, Jill Holterman en de drie hazen. Ik hoefde niet meer op mijn horloge te kijken voor wattages of tempo’s: dit was de goede stek.
Het was feest.
Vondelpark (heen), Rijksmuseum, de Amstel: we liepen met een groep van wel 30 (!) man achter de hazen en de aanstormend Nederlands Kampioene aan.
Na 28 kilometer ging het ‘mis’
Halverwege kwamen we door in 1:14:45 en hadden we de tegenwind al gehad. Ik had het na 25 kilometer erg zwaar en bij 28 kilometer liep ik ineens achter de groep. Dat was een beetje te vroeg en ik streed voor wat ik waard was maar de groep liep beetje bij beetje weg. Na 500 zware meters waarin mijn tempo inzakte, pakte ik mijn mantra van stal: eerstvolgende stap, eerstvolgende stap, eerstvolgende stap. Sub 2u30 zat er niet in als ik die groep liet gaan, maar een PR kon zeker nog.
Er stonden veel bekenden langs de kant en dat hielp. Sorry als ik geen gedag zei, maar ik had alle denkkracht nodig voor de eerstvolgende stap en liep met een blik ergens in de verte alleen maar aan de eerstvolgende stap te denken.
Met nog een kilometer te gaan keek ik toch even op mijn horloge. Een PR ging zeker lukken en een vrolijke laatste kilometer verder klokte ik een tijd van 2:32:13”
Doel 1 niet gehaald: geen sub 2u30. Doel 2 wel gehaald: een PR!
Hoe zit het met de medaille?
Na de race liep ik naar het clubhuis – 800 meter van de finish – en dronk ik koffie en at ik koekjes. Het clubhuis stroomde vol met enthousiaste lopers die een PR liepen en het was een vrolijke bedoening. Ik had geen idee hoeveelste ik was geworden. Wij liepen in een grote groep en voor ons liep nog een grote groep, ik had vooral oog voor de snelle hazen, niet voor startnummers met M45 erop. Rond half twee vroeg Victor hoeveelste hij was geworden in zijn 55+ categorie en toen was er nog geen uitslag. Pas aan het einde van de middag vertelde iemand dat ik tweede was geworden. Ik had geen idee hoe laat en waar er een prijsuitreiking was.
Ik maakte zeker geen statement. Voor de organisatie en de nummer 1 (Ivo Meex) en de nummer 3 (Kasper Koeleman) voelde ik me wel lullig dat ik er niet was. Een podium is toch mooier als iedereen er is.
Het was suf dat ik het niet wist. Ik had me niet goed ingelezen en niet goed opgelet.
Wat blijft is de vreugde voor mijn verse PR.
Op naar de volgende.
