Werner Toonk is een avonturier. Eigenlijk een zeiler, maar dat hardlopen is toch wel een makkelijke manier om fit te blijven. Om zichzelf aan het rennen te houden, heeft hij zich ingeschreven voor een marathon. Zijn eerste. Op deze plek lees je hoe Werner het lopen beleeft en hoe hij zich voorbereidt op de Wintermarathon Leeuwarden.
Eenieder heeft z’n eigen motivatie om te rennen. Of om dat juist niet te doen. Ik ren om fit te worden. Of misschien mag ik ondertussen wel zeggen: om fit te blijven. Want dat is wat het is en dat is een veel mooier doel: fit blijven.
Eigenlijk wil ik helemaal niet rennen. Ik ben een zeiler. Van rennen word ik moe, net als van roeien. Ik zweet uit al m’n poriën en m’n hart slaat op hol. Het kost me een hoop tijd, die ik ergens moet besparen, het levert een berg wasgoed op en het is ook nog eens enorm blessuregevoelig.
Tegelijkertijd is hardlopen wel de makkelijkste manier om fit te worden voor iemand die niet van de sportschool houdt. Een paar hardloopschoenen en tijd. Meer heb ik niet nodig. En wat grond onder m’n voeten. Dat dan weer wel.
Dit voorjaar kwam ik na een half jaar zeilen weer terug in Nederland. Ik wissel m’n werk en m’n gezinsleven af met avonturen beleven op het water. In etappes zeil ik m’n tweemaster Karma van Staal de wereld rond. Deze etappe ging van Nieuw-Zeeland naar Uruguay. Over de grote oceaan, via de gletsjers in Patagonië door de straat van Magellaan. Een half jaar zonder vaste grond onder m’n voeten.
Na terugkomst begon ik weer met rennen. Voornamelijk in Zandvoort. Zo dicht mogelijk langs de vloedlijn om toch maar bij het water te zijn. Eerst een paar minuten, maar al snel weer een paar kilometer en na een paar weken m’n eerste tien. Met wat filmpjes over hardlooptechniek en stug door trainen, lukte het zelfs om in tien weken door te trekken tot een halve marathon. Blessurevrij. Van Zandvoort naar IJmuiden en weer terug. Over het strand. Gewoon voor mezelf.
Want ik wil fit zijn én blijven. Om volgend jaar weer te kunnen zeilen. Tot nu toe had ik een steeds wisselende bemanning, maar het laatste traject wil ik solozeilen. Maanden alleen op het water. Eenzaam? Afzien? Vast. Maar bovenal ervaren en
grenzeloos genieten. Want dat is wat ik doe op het water en dat is wat ik het liefste wil. Solo. Het mag van m’n vrouw, mits ik fit ben. En daarom ren ik.
Om te zorgen dat ik blijf rennen, heb ik me ingeschreven voor een Marathon. M’n eerste. Met een hoofdletter dus. Nog 8 weken dan is het zover: de wintermarathon van Leeuwarden. Ik ben nog voorzichtig, maar ik lig redelijk op schema en word elke dag wat optimistischer. Wel vraag ik me af hoe mensen het klaar spelen om twee halve marathons achter elkaar te rennen.
Ah fijn, als mij dat ook lukt, dan realiseer ik daarmee een lang gekoesterde jongensdroom. Ik ren om fit te blijven, om straks weer te kunnen zeilen. Maar stiekem staat het rennen van een marathon al jaren op m’n bucketlist en beleef ik er steeds meer plezier aan.
Wat is jouw motivatie om te rennen?
