De hond die steeds maar weer blijft happen naar de benen van de hardlopende hoofdpersoon in John Irvings roman Last Night In Twisted River moet het met de dood bekopen. Dat is wat extreem, maar agressieve of wild op mij afstormende honden wens ik weinig goeds toe. En dat terwijl ik best van honden hou.
Het is vooral op vakantie dat honden een terugkerend en hinderlijk thema vormen tijdens mijn loopjes. Het weer is mooi, het landschap glooiend, na de run wacht geen werk en de endorfine vloeit rijkelijk; het kan niet op. Totdat enkele tientallen meters verderop geblaf klinkt. Dan komen de zorgen; zit ‘ie achter een hek? Ligt ‘ie aan de ketting? Is er een baasje in de buurt? Is ‘ie vals?
Onbekend maakt onbemind
Tijdens een loopje in de stad waar ik woon, kom ik waarschijnlijk drie keer zoveel honden tegen als waar dan ook op een vakantierun. Maar die lokale viervoeters vrees ik niet. Daarvan weet ik dat ze gewend zijn aan hardlopers. Ze lopen vaak nog aan de lijn en hun baasjes zijn vrijwel altijd in het zicht, klaar om in te grijpen wanneer dat nodig is. Maar voor zo’n onverzorgd exemplaar in de Egyptische woestijn, zo’n bewaker van een Toscaans erf of een Portugese sinaasappelfarm steek ik mijn hand niet in het vuur.
Mijn wantrouwen voor deze warmbloedige roofdieren wordt nog eens gevoed door de norse blikken van hun eigenaren. Zien die een schaars geklede, hevig zwetende toerist voorbij draven, dan kan een groet er zelden af. ‘Welke idioot gaat nu in deze temperatuur voor z’n lol langs de weg draven? Niks beters te doen? Je bent toch op vakantie, rust dan uit!?’ Lees ik aan de gezichten af. En als dat baasje al niet gecharmeerd is van die loper in dat veel te flitsende outfitje met die moeilijke sportbril, waarom zou zijn hond dan overlopen van warme gevoelens? Precies.
Zwerfhonden
Het is tot nu toe nog altijd goed afgelopen. In Egypte heb ik wel eens stenen moeten gooien – waarschuwingsworpen, niet heel gericht – om de zwerfhonden op een afstandje te houden. Ook heb ik eens een stuk moeten wandelen om een schapenhoedend exemplaar niet het verkeerde idee te geven en een paar keer was ik dichtbij een hartverzakking omdat zo’n woest blaffend monster ongehinderd de weg op kon lopen. Oh ja, in Portugal werd ik eens twintig meter achtervolgd, maar dat arme beest had maar drie poten. Toch: ik ken ook verhalen van lopers die wel zijn gebeten.
Wat is wijsheid? Wat moet je doen als er een hond op je af komt stormen of achter je aan komt rennen? Tegen al je instincten in, moet je ten eerste blijven staan. Wegrennen stimuleert het jachtinstinct, zo lees ik. Blijf staan en kijk de hond niet direct aan. Draai langzaam je zijkant naar de hond toe. Als het even mee zit is inmiddels het baasje ter plaatse om jou van het dier te verlossen. Je kunt op een gegeven moment rustig weglopen, wacht nog even met rennen. Als je uit zicht bent loop je lekker verder.
Tanden in je been
De hardloper in het boek van Irving ging op pad met twee squash rackets waarvan hij het blad had afgezaagd. Zo hield hij twee handzame knuppels over, waarmee hij zijn behaarde kwelgeest flink op de neus kon raken. Toen dat en herhaalde verzoeken aan het baasje niet bleken te helpen, ging hij over tot een zwaardere maatregel. Wil je weten wat hij deed, dan raad ik je aan het boek van John Irving te lezen. Wat ik je niet aanraad is hetzelfde te doen.
De vrees voor een paar tanden in mijn been heeft me nog nooit weerhouden om te gaan rennen. Ook ben ik minuten na een close encounter of the canine kind de vrees alweer kwijt en geniet ik weer volop van de omstandigheden waarin ik loop. Zo is het ook wel weer. De hardloper wint.
(Voor het prachtige magazine Mystical Miles schreef ik een column waarin een vervaarlijke hond een prominente rol speelt. Daar maakte Gees Voorhees bovenstaande illustratie bij. Mocht je die column willen lezen – en nog veel meer heerlijke loopverhalen – zorg dan dat je een exemplaar te pakken krijgt. Zo kom je eraan: Mystical Miles)
John Eising
Dat je ook hele leuke honden onderweg kunt tegenkomen, maakte ik mee in België. Tijdens een flinke klim, kwam er ineens een hond op me afgerend. In eerste instantie schrok ik flink, maar het bleek een heel vrolijk beest te zijn. Hij rende vervolgens de rest van de klim met me mee. Kon het niet laten om het beestje even te filmen. https://youtu.be/w5CBVit4oys
Andy
Deze zomer als hardloper én fietser in Frankrijk omsingeld geweest door vijf agressieve Patou honden.. Eén hapte meteen raak in m’n dij, een andere een ‘schampbeet’ in m’n kuit. Een tand had m’n dijspier geraakt. Een ritje naar spoed voor een prikje en wat morfine. De dag erna weer op de fiets, met stevige pijn én een waakzaam oog voor die Patou’s (Pyreneese berghond, worden gebruikt om schapen te bewaken tegen wolven)..
Charles
Het schijnt dat pepperspray goed werkt. Al zou ik niet weten waar je dat kan kopen.
Bonne
Pepperspray bij je hebben is strafbaar, maar de goedkoopste deodorant van de action werkt net zo goed als je dat in de neus of ogen spuit.
Anoniem
In Duitsland
Myra van Es
Op een of andere manier schijn ik honden aan te trekken, ook op bekend terrein….. Ik blijf dan stilstaan tot het baasje/bazinnetje komt en die zegt ALTIJD : “dat doet hij anders nooit hoor”
RunHanRun.nl
Vaak is even stilstaan en/of wandelen voldoende.
Die paar seconden die dat van je tijd afhaalt, maakt echt NIETS uit voor je training.