Mijn ademhaling gaat steeds zwaarder, ondanks de strakblauwe lucht en de zon, voel ik de koude wind over mijn rug blazen. Ik zie twee toerskiërs voor me lopen. Traag en gestaag zetten ze hun skistokken in de sneeuw en stappen over het besneeuwde pad naar de top. Het is mijn eerste run deze week in het Ötztal. De route van Gries bei Längenfeld naar De Ambergerhütte, vijfhonderdvijftig hoogtemeters over zo’n 6 kilometer blijkt een flinke uitdaging.
Parkeren met piepjes
Officieel start deze route op de parkeerplaats bij het skiliftje van het slaperige bergdorpje Gries. Het is een wandelgebied bij uitstek. Namen als Nisslalm, Amberger Hütte, Winebachseehütte. Het zijn zeer bekende plekken voor beoefenaars van hiken, mountainbiken en toerskiën, veelal fanatieke bergsporters die hier soms al meer dan 20 jaar terugkomen. Bij de start trekken piepjes de aandacht. Het is een bord waarop de uitrusting staat aangegeven als je dit gebied intrekt, waaronder een sonde, goede kleding en een schep. Achter me ligt het dorpje erbij als een ansichtkaart. Voor me kijk ik uit op de prachtige besneeuwde bergtoppen. De zon schijnt volop en maakt het al relatief warm hier op 1600 meter. De rivier voert met veel kabaal het eerste smeltwater af. Vogels fluiten en ik hoor een paar schapen blaten. Dit is het begin van het einde van de bewoonde wereld.
Kilometer 1 – 252 Watt
Het eerste stuk naar de brug gaat over asfalt. Direct begint het flink te klimmen. Ik heb nu 2 dagen van wennen erop zitten. Wennen aan de hoogte. 1600 meter lijkt niet zoveel, maar hardlopen valt me flink tegen. Vandaag gaat het nog steeds niet licht, maar het gaat. Stryd vindt mijn 252 Watt meer dan prima. Het is wel een rare gewaarwording als je Critical Power 333 Watt bedraagt. Het is wel duidelijk dat de hoogte flinke invloed heeft op je prestatie. Daar lijkt Stryd (nog) geen rekening mee te houden, waardoor het lijkt dat je op een heel laag vermogen loopt. Het asfalt is inmiddels overgegaan op sneeuw. Harde sneeuw. De Speedgoats weten hier wel raad mee. Ze grijpen zeker en vast en zorgen voor uitstekende grip waardoor je goed kunt afzetten. De zon maakt het zo mooi. Het uitzicht is, letterlijk als figuurlijk, adembenemend. Er loopt hier nog niemand en het is lekker stil. Behalve het geluid van mijn voetstappen in de sneeuw en de vogels, hoor je verder niks.
Kilometer 2 – 240 Watt
Over het bruggetje, rechtsaf. Nu begint het eerste stuk serieus klimmen. Dat betekent écht serieus, of anders gezegd: domweg wandelen. Hardlopen is hier geen optie, dat is te zwaar. Met 196 Watt is Stryd natuurlijk wat teleurgesteld, maar die heeft dan ook geen ogen waarmee je kan zien wat voor pad er voor je uitgestrekt ligt. Gemiddeld loop ik zo’n 240 Watt op dit stukje, wat ongeveer 7:51 per kilometer is. Na de bocht wordt het iets vlakker en kan ik weer met een sukkeldrafje verder. Linksonder me stroomt met veel kabaal de rivier. Een flinke afgrond. Even voor me zie ik een wandelaar met twee hondjes. Terwijl ik puffend en hijgend groet en voorbij ren, rennen de twee piepkleine hondjes springend en supervrolijk met me mee. Geen enkele moeite lijken zij te hebben. Ik lijk daarentegen wel een ouwe stoomlocomotief.
Kilometer 3 – 10 minuten per kilometer
Ik passeer de splitsing Nisslalm/Ambergerhütte. Het begrip afstand is hier compleet anders dan in Nederland. Het is zo’n 6 kilometer in totaal, maar dat zijn 6 kilometers en ruim 500 hoogtemeters naar boven. Met 2 piepkleine stukjes plat, dat dan weer wel. Nu nog zo’n flinke trap naar boven, bochtje naar rechts en nog een keer omhoog naar links. Half van het pad af, staat een oud legerbusje. Verlaten. In de schaduw merk je pas hoe koud het eigenlijk is. Het is een constant dilemma. In de zon ben ik te warm gekleed, in de schaduw te koud. Het busje ziet er heel eenzaam uit hier op dit stuk. Maandagavond stond ik hier nog samen met Kamiel uit te puffen na het wandelen van deze route naar de Sulztaleralm. Daar ben ik nu bijna. Dit stuk is nauwelijks hard te lopen. Ik wandel dan ook grote stukken. Dat vertaalt zich in zo’n 10 minuten per kilometer bij gemiddeld 198 Watt. Ik draai me om en kan nog net het dorpje zien liggen.
Kann ich bezahlen?
De Sulztaleralm ligt eenzaam en alleen op de route van Gries naar de Amberger Hütte. Het is een onwerkelijk gezicht als je de laatste klim over bent en de bergen ruimte maken. Dit is een prachtige vallei. Die Sulztaleralm is een kleine gelegenheid waar je zelfs kunt overnachten. Eerder deze week hebben we er gegeten, maar omdat er geen mogelijkheid was om met de pin te betalen, heb ik vandaag cash bij me. Er is echter niemand aanwezig. Ik drink snel nog een glas water en besluit dan maar verder te gaan, richting de Ambergerhütte.
Kilometer 3.31 – Wind in de rug
Het is nog maar 2 en halve kilometer. Wel zitten er dan nog twee pittige klimmetjes in. De eerste is ontzettend lang, de langste klim van de route. Zo eentje van als je de bocht door bent, er doodleuk nog een oneindig stuk op je ligt te wachten. Ik passeer een groep skiërs die gestaag naar boven wandelen. Het lukt me om al hardlopend boven te komen. De ijle lucht zorgt ervoor dat ik helemaal buiten adem ben. Voordat ik naar beneden kan, tik ik ruim 300 watt aan. Er staat een stevig windje in de rug. Nu ik hier even in de schaduw loop, merk ik hoe snel je afkoelt. Ik heb twee laagjes aan vandaag, niet bepaald een aanrader als je gaat wandelen. Maar met deze inspanning naar boven lopen, is prima te doen.
Kilometer 5.64 – Het enige stuk vlak
Ik loop nu de laatste kilometer van de route. Hier is het helemaal vlak. De zon schijnt heerlijk warm op mijn lichaam, de lucht is strakblauw. Samen met de witte bergen is dit adembenemend mooi. Ik kan de allerlaatste klim al zien. Even over het bruggetje en dan stijl omhoog, hoekje om en dan ben je er. Er lopen een paar wandelaars in de verte. Ik neem me voor om die in ieder geval nog voorbij te lopen en zet nog wat aan. De sneeuw snerpt en kraakt onder mijn schoenen, zo stil is het hier. Prachtig!
Uitpuffen
Zodra ik de laatste klim aanval, zie ik de wandelaars steeds dichter bijkomen. Een man staat over de railing geleund en staat flink uit te puffen. Zijn vrouw lacht hem uit als ik voorbij kom stampen. Nog 100 meter. Ik zet alles op alles en pers nog even de laatste kracht eruit. Ik kan de hut inmiddels zien. Het is alweer een paar jaar geleden dat ik hier was. Niets is veranderd. Het uitzicht, de geur, het licht. Dat voelt vertrouwd. Zo’n 30 jaar kom ik hier al. Ik moet denken aan de erwtensoep die ik hier zo graag eet met een groot glas bier. Vandaag sla ik dit genot echter even over.
Een glas bier voorsprong
Nadat ik ben uitgepuft, een kop koffie heb besteld en een glas water, kom ik in gesprek met een skiër op leeftijd. Hij vindt het stoer dat ik hardlopend naar boven ben gekomen en vraagt naar mijn tijd. Dat blijkt 56 minuten te zijn. Zelf heeft hij er 1 uur en 20 minuten over gedaan. Hij daagt me uit om een wedstrijdje te doen wie het eerste beneden is. Hij op de ski’s, ik rennend. Ik krijg één glas bier voorsprong. Met ski’s ben je ongeveer in 12 minuten beneden, schat ik zo in. Daar komt bij dat er twee klimmetjes in zitten die ik ongetwijfeld veel harder kan lopen dan hij. Het vlakke stuk is ook in zijn nadeel. Ik ga de uitdaging aan, schat in dat ik zo’n 28 minuten nodig ga hebben.
De benen nemen
Zodra het glas bier is neergezet, neem ik de benen. Het eerste stuk pak ik voluit. Direct merk ik die ongemakken van hardlopen op hoogte weer. De groep skiërs die ik op de heenweg ben gepasseerd, kom ik hier tegen. Ze zwaaien uitbundig en steken hun duim omhoog. De eerste klim kost me nauwelijks moeite. De afdaling daarentegen is heel erg pittig. Dit was het zwaarste gedeelte op de heenweg. De grip van de Speedgoats komt me hier heel erg van pas. Ik durf nauwelijks op de Stryd-cijfers te letten. Die gaan dik op 300 Watt, zag ik wel snel.
De hondjes
Als ik de hoek naar beneden omloop, lopen de hondjes die ik op de heenweg passeerde, me tegemoet. Ze rennen vrolijk weer een stukje met me mee naar beneden. Daar is de Sulztaleralm alweer! Ik passeer een paar wandelaars die stomverbaasd kijken dat ik zo hard voorbij kom rennen. De brug over, rechtsaf, omhoog. Ook dit kost me totaal geen moeite. Ik kijk even achter me, maar zie nog altijd geen skiër. Ik zet nog eens aan. Nu volgt het meest technische deel van de afdaling. Vroeger gingen we hier met een sleetje naar beneden, in het donker. Als ik de afgrond rechts van me zie, verbaas ik me erover dat je hier in het donker, op een sleetje, met de nodige schnaps, dan langs racet.
Splitsing
De splitsing Nisslalm/Ambergerhütte. Het is hier spekglad. Toch krijg ik het voor elkaar om niet onderuit te gaan. Het draait en draait hier, terwijl de route flink daalt. Dat is geen ingrediënt voor snelheid. De skiër gaat hier z’n voordeel pakken, denk ik. Ik kom een toerskiër tegen die de weg vraagt, al rennend roep ik dat hij op de goede weg is. Het laatste stuk. Ik hoef alleen nog maar de brug over en dan vol gas naar beneden. Ik voel de skiër gewoon aankomen! Toch heb ik nog flink over en kan goed versnellen.
En wie was er eerder?
Ik kan Gries alweer zien liggen in de verte. De sneeuw is hier flinke pap aan het worden. Nog even aanzetten tot aan de brug en ik ben er. Ik klok op 26 minuten en kijk achterom. Daar staat de skiër naar me te zwaaien. Het laatste stuk zal hij ook moeten lopen, dat is niet meer goed te skiën. Ik steek mijn duim omhoog en zie dat hij dat ook doet. Hij maakt een applausje in de lucht en ik maak een buiging. Met deze non-verbale communicatie eindigt deze gave afdaling en leuke eerste kennismaking van het lopen met Stryd in de bergen. Terug bij het appartement kan ik alleen maar zuchten als ik dat uitzicht met die prachtige achtergrond zie.
