Vaak loop ik niet naast de geplaveide paden. Vanuit mijn voordeur zijn het al snel tegels, klinkers en asfalt waarover ik mij beweeg, maar vorige week kwam het ineens zo uit dat 70 van mijn 80 hardloopkilometers door hei en bos, over heuvels, bergen en over onverharde paden gingen. En door een dik pak sneeuw! Mooi hoor, maar goeiendag, dat trailrunnen is toch wel even iets anders dan hardlopen op het vlakke en op de weg. Nu lezen hier vast doorgewinterde trailrunners mee, voor hen is dit gesneden koek. Voor wie weinig of geen ervaring op de trails heeft; hier zijn een paar lessen die zich aan me opdrongen de afgelopen tijd.
Wegtempo’s betekenen niets op de paden
Trailrunning onderscheidt zich van wandelen door de natuur in die zin dat je probeert om zo snel mogelijk van a naar b te komen. Zo snel mogelijk betekent niet dat je de hele tijd op het randje van je kunnen loopt. Nee, je loopt hard waar het kan en waar de moeilijkheid van het terrein of het stijgingspercentage daartoe noopt, wandel je. Sommige lopers kunnen beklimmingen als een berggeit op rennen, de meeste lopers ‘powerhiken’ naar boven. Zouden die proberen ook omhoog hard te lopen, dan zijn ze binnen de kortste keren leeg en lukt het ook niet meer om naar beneden of op het vlakke hard te lopen. Ben je gewend om waarde te hechten aan kilometertijden, dan is het even schakelen als je over een klimkilometer 16 minuten doet. Snel loslaten, dat denken in en vooral oordelen over kilometertijden. Het gaat om je lekker te bewegen door het landschap en dat op een houdbaar vaartje te doen.
Wie wil trailen moet sterk zijn
Ik was vorige week met een groep lopers mee op een door Loopwijzer georganiseerd trailweekend. Ik vermoed dat ik de minst ervaren trailer was. Dat weerhield me er niet van om me aan te sluiten bij het snelste van de vier tempogroepen. Al snel had ik het gevoel dat ik de groep ophield. Er liep een Vlaming met ons mee, Siegert, die denk ik wel 70 procent van alle beklimmingen had kunnen rennen. Hij bleek dan ook al wat trailwedstrijden te hebben gewonnen. Zo op het eerste oog typisch een loper, geen krachtpatser. Maar die power zat wel degelijk in zijn benen, de beklimmingen die ik hem hardlopend zag doen, dartelde hij met speels gemak naar boven. Zelf werd ik stevig geconfronteerd met een gebrek aan kracht in de benen. Zodra het pad omhoog begon te gaan, voelde ik me al snel een oude man met overgewicht. Als ik hier beter in wil zijn, is meer heuveltraining en regelmatiger trailen nodig, concludeerde ik al snel. Of de sportschool in!
Materiaal doet er echt toe
Eind 2019 kocht ik een paar Hoka Speedgoat 3. Zodra ik terugkwam uit de Harz kocht ik een nieuw paar trailschoenen. Ik had op mijn oude vertrouwde paar Speedgoats (‘kan nog best’) veel te weinig grip. Het kostte me op sommige stukken veel meer kracht om overeind te blijven en de groep bij te houden. Ook keek ik af en toe jaloers naar groepsgenoten die stokken bij zich hadden en daar – zeker bergop – behendig gebruik van maakten.
Kijk goed waar je loopt
Ik ben de handigste niet. Desondanks zijn de keren dat ik hardlopend op stenen en asfalt ten val ben gekomen op een hand te tellen. Daarentegen ben ik op iedere trailrun die ik heb gedaan, wel een keer, vaak meerdere keren gevallen. Dat kan ik zonder twijfel en zonder overdrijving zeggen. Een boomwortel, een schuin en glad kantje, een net iets grotere steen op het pad of een onverwacht obstakel onder bladeren of sneeuw. Het is een van de heerlijkheden van het trailrunnen dat je om je heen kijkt en geniet van het natuurschoon, maar doe dat vooral waar en wanneer dit veilig kan. Scheelt weer een pijnlijke knie, hand, elleboog of sleutelbeen. Het verbaast me steeds weer hoe een ongeluk in een klein hoekje zit op de trails.
Neem veiligheid serieus
Deze les sluit aan op de vorige. Een keer tijdens mijn sneeuwrijke Harz-trip viel ik hard voorover, waarbij eerst mijn sleutelbeen en snel daarna mijn kin de grond raakte. Ik voel dat sleutelbeen een kleine week later nog steeds. Niks ernstigs, maar toch, zo’n val kan makkelijk een stukje erger uitpakken en dat het gevolg is dat je niet verder kunt hardlopen – of helemaal niet kunt lopen. Wel zo lekker dat je dan een nooddeken, iets droogs om aan te trekken, een opgeladen telefoon, een fluitje en eventueel verlichting bij je hebt. Dat mensen weten in welk gebied je op pad bent gegaan. Als je ook maar een beetje bent zoals ik en eigenlijk altijd denkt dat het wel losloopt, is dit een hele belangrijke les. Je begeeft je op plekken waar het voor hulpdiensten niet altijd even makkelijk bereikbaar is. Dat hoeft je zeker niet tegen te houden om lekker op pad te gaan, maar als je goede voorbereidingen hebt getroffen en de juiste spullen bij je hebt, loop je er een stuk zorgelozer.
Rik
Ik heb vele jaren gelopen, meestal weg wedstrijden, 5 marathons, vele halve en ten miles wedstrijden waren mijn passie en verslaving. Tot over 2,5jaar terug ben ik volledig moeten stoppen. kraakbeen slijtage, zowel links lateraal als rechts. Vele inspuitingen en allerhande behandelingen. Maar geen mogelijkheid om terug te lopen. Ik zou het zo graag terug doen. Iemand met een oplossing?..
Bianca
Trailrunning is fantastisch haha
Erik
Leuk artikel en zeker mooi geschreven. Ik voel me niet een doorgewinterde trailrunner en op het moment dat ik dit schrijf lig ik zelfs met een coldpack op mijn knie op de bank. Niks ernstigs gelukkig want zelfs bij ons kunnen spieren en gewrichten wel eens overbelast raken. Of zijn we dan iets te enthousiast bezig en vergeten we dat wij ook ouder worden.
Ook Ik kom van de weg af en ben helemaal verslaafd geraakt aan trailrunning. Het feit dat je niet elke kilometer hoeft te kijken op je horloge om te zien dat de afgelopen kilometer langzamer was als dat je geholpen had en dat je een tandje bij moet zetten maar gewoon lekker hardlopen en genieten van de natuur en dat is nu net waar ik om zocht en nu dus gevonden heb.
Egon
Leuk artikel!
Trailrunning draait niet om snelheid en zelfs bij wedstrijden nemen de lopers de tijd om bij de uitgebreide verversingsposten hun energie aan te vullen. De kracht van trailrunnen is genieten van de diversiteit van de natuur, gezelligheid en tegelijkertijd bezig zijn met je algemene conditie.
Een aanrader is aanschaf van trailstokken. Net als een terreinwagen 4 wiel aandrijving heeft, heb je met trailstokken ook extra traktie en kracht (van de armen).
Misschien een ideetje om vaker een trail artikeltje te plaatsen.
Thomas Mensink
En uit veiligheidsoogpunt: lekker samen gaan lopen! Bijvoorbeeld op zo’n fantastisch leuk weekend 🤩
Werner
Prachtig Klaas! Trailrunnen … volgens mij is er maar 1 echte les en 1 echte tip. Toch? Gewoon vaker doen. ❤️
Jan
“Trailrunning onderscheidt zich van wandelen door de natuur in die zin dat je probeert om zo snel mogelijk van a naar b te komen.”
Sorry maar Klaas in kennelijk ook op z’n hoofd gevallen, of het gewoon niet begrepen. Als trailen iets niet is, dan is het iets met a en b of ‘zo snel mogelijk’.
Roland
Trailrunnen neemt de laatste tijd aardig in populariteit toe. (Vroeger liep je gewoon op bospaadjes tegenwoordig op ’trails’) Met de populariteit komen ook steeds meer ‘asfaltlopers’ een kijkje nemen. Die nemen meestal die jachtige ‘wedstrijd mentaliteit’ mee de trails op. Lekker laten gaan, het duurt even voordat dat weg is… Ik loop mijn trails graag met mijn klokje op de ‘gpx stand’ Dus alleen het kaartje in beeld en niet de tijd of het tempo. Lekker lopen op gevoel.
Klaas Booomsma
Ha Jan, wat weet je het weer vriendelijk te verpakken! Komt vast uit een goed hart. Ben je het wel met me eens dat er wordt hardgelopen bij trailrunning en dat daar dus een element in zit van je sneller dan wandelen verplaatsen van a naar b? Ik zal een volgende keer proberen nog wat duidelijker te formuleren. Ik wens jou een hele fijne dag!
Berry
Leuk artikel !
Grt Berry Toirkens
Floortje
Ha Klaas, wat een mooie wijze lessen! 🙂 Volgend jaar stokken mee, dan geef ik een clinic! Lekker nagenieten van dit mooie avontuur. Liefs, Floortje
ProRun | Mark
Goed idee, Floortje! Ik vind een clinic “lopen in de sneeuw” ook geen overbodige luxe. 😉