Ode aan de 5 km-race: maak het jezelf even lekker lastig

Een tikkeltje chaotisch was het zeker in de straten rond het terrein van de Universiteit van Amsterdam. Met zo’n dertig lopers stoven we de ene na de andere straathoek om langs geparkeerde auto’s, praktisch over een terras en voorbij een heleboel verraste voorbijgangers. De 5 kilometer lange Roetersrun bleek een mooie gelegenheid om onszelf het vuur aan de schenen te leggen.

Blijven pushen

Ken je dat, dat je eigenlijk al aan het eind van de eerste kilometer denkt ‘poeh, dit gaat niet vanzelf’ en dat je kilometers lang het gevoel hebt dat je steeds langzamer gaat, maar dat het achteraf eigenlijk best meeviel? Zo ging het bij wel op die woensdagavond tijdens de kleine, sympathieke, door ASAV Aquila prima georganiseerde straatrace die de Roetersrun is. En dat gevoel, dat is precies waarvoor ik kwam. Zo’n forse inspanning van iets minder dan 20 minuten, waarbij je tot in de laatste meters blijft pushen, is lastig te realiseren als je in je eentje in een park of ergens op een fietspad loopt.

Met mijn voorjaarsmarathon achter de rug, wil ik nu de blik weer voorwaarts richten. Ergens in de verte wappert de vlag van de Amsterdam Marathon, daar ga ik op termijn naartoe. Voordat ik me daar echt op ga richten, ben ik van plan nog een heleboel andere, vooral kortere wedstrijden te lopen. Het belangrijkste doel? Lekker racen. Daar haal ik ontzettend veel plezier uit. Een bijkomend voordeel is dat regelmatig wedstrijden lopen over 5 en 10 kilometer me helpt om mijn basissnelheid aan te scherpen. Dat maakt het straks ook weer net iets makkelijker om een bepaald marathontempo te lopen.

Emotionele achtbaan

Het is wonderbaarlijk hoeveel gedachten en emoties de revue passeren in krap 19 minuten. Wat zeg ik, ergens in de derde kilometer alleen al ging ik heen en weer tussen ‘dit was het wel’ naar ‘gas erop’ naar ‘oei, wat is dit ellendig’ en weer naar ‘twee kilometer is te doen!’ Ik geef het tijdens zo’n 5 km-race gevoelsmatig wel twee keer op om daarna toch weer te bedenken dat dit de momenten zijn waarop ik moet doorzetten, dat als ik nu doorzet, ik weer een iets betere loper word. Ja, ook op je 50e valt er nog genoeg te verbeteren of misschien terug te halen wat je bent kwijtgeraakt.

De Roetersrun stond niet met rood omcirkeld in mijn agenda en ik was ook niet van plan om er een pr-poging te doen. Kortom, er stond niet veel op het spel. En toch kan ik voor zo’n wedstrijdje gedurende de dag af en toe wat zenuwen voelen. Die zenuwen worden veroorzaakt door de wetenschap dat ik een lastige 20 minuten tegemoet ga. Mijn brein en de rest van mijn lichaam weten inmiddels dat het 5 kilometer lang flink oncomfortabel gaat zijn.

Waarom je beter wordt van 5 km racen

Waarom zou je jezelf dat aandoen, vragen sommige (niet hardlopende?) mensen zich dan af. Omdat het ook heerlijk is, kan ik daarop antwoorden. Af en toe iets doen waar je tegenop ziet, waarvan je weet dat het lastig is, levert iets positiefs op. Mentale winst en zeker ook winst als hardloper. En daarbij is het natuurlijk ook fantastisch om met een groep volwassenen heel hard door een Amsterdamse buurt te rennen, alsof je tikkertje speelt of wegrent voor die ene boze buurman. Ook als je meer houdt van marathons of halve marathons raad ik je van harte aan om af en toe een 5 of – vooruit – een 10 kilometer te lopen. In deze tijd van het jaar worden ze door het hele land volop georganiseerd. Check de kalender, zoek er eentje uit en maak het jezelf eventjes lekker moeilijk.