Zondag was nogal een feestelijke dag.
Blije koppies, tevreden smoelen en uitbundige vreugde.
Het was in het clubhuis moeilijk om de vrolijkste loper aan te wijzen.
Wat was er aan de hand?
Zondag was de marathon van Amsterdam
We verzamelden op het clubhuis en er waren aardig wat mooie verhalen die door mekaar liepen. Ed Kooijman trainde niet meer dan 14 kilometer en liep zijn eerste marathon. Ook Job Baart de la Faille liep zijn eerste marathon. Nicky Brouwer wilde het record van zijn vader Joop verbeteren, hij liep zonder carbon en wilde sneller lopen dan 2:56:33. Victor Plomp liep het Nederlands Kampioenschap 50+ en mikte op een dik persoonlijk record en ook Eline Keet wilde haar persoonlijk record van 3:10 aanscherpen; naar een tijd onder de drie uur. Verder was er een heel zwikkie van de loopgroep van Klaas Boomsma die allemaal onder de drie uur wilden duiken.
‘s Ochtends op het clubhuis was het druk met lopers die nog even een gel namen, naar het toilet gingen en aan het hannesen waren om het startnummer recht op hun shirt te spelden. Een mengeling van voorpret, voorvrees en wedstrijdspanning tintelde in de lucht.
Voor mij was het mooie dag. Ik liep in een treintje van 7 lopers die allemaal weggingen op 4:07 /km en dat zo lang mogelijk volhielden. Klaas, Mark, Eline, Koen D., Nicky, Victor en ik vormden de trein en iedereen mikte op een tijd van rond de 2:55.
Scherpe doelen.
Hoge tempo’s.
Omdat verschillende lopers in verschillende startvakken weggingen duurde het twee kilometer tot de trein compleet was. De zon scheen, er stonden toeschouwers langs de kant en we liepen met 7 bekenden in een treintje door ‘onze’ stad samen met 139 andere nationaliteiten en tienduizend andere lopers.
Eline liep in stilte en keek alleen naar de loper voor zich, Victor riep af en toe iets naar een omstander en keek veel om zich heen. Spanning kent vele gedaantes. Een doel stellen is spannend. Een scherp doel stellen is nog spannender. Een scherp doel stellen en daar veel voor doen en laten is nóg spannender. En een scherp doel stellen en daar veel voor doen en laten én je doel ook nog delen met vrienden, familie en bekenden is het allerspannendst.
5 van de 7 in de trein had een scherp doel
Langs de Amstel genoot ik zoveel van het bijzondere cluppie, dat de tranen in mijn ogen sprongen van dankbaarheid, dat ik erbij mocht lopen. De zon prikte op mijn wangen en de herfstkleuren waren prachtig. Klaas voelde dat het zijn dag niet was. Drie weken na zijn snelle marathon van Berlijn, had ie niet de benen om weer onder de drie uur te duiken. Dus wat deed ie? Hij nestelde zich tegen de wind in op kop en liep met zijn lange lijf en rustige loopstijl kilometers lang als eerste van de groep. Om ‘zijn’ lopers zoveel mogelijk en zo lang mogelijk uit de wind te houden. Dat lukte tot kilometer 25, toen zakte hij af. Zijn werk was gedaan, hij wenste zijn lopers succes en hoopte vurig dat iedereen onder de drie uur binnen was.
De trein liep door. Het zware stuk na de Amstel, het mooie stuk langs het Rijksmuseum en het bekende stuk door het Vondelpark. De trein scheurde uit mekaar, met één gemene deler: iedereen liep ruim onder de drie uur.
Na afloop spatte de vrolijkheid ervan af.
High fives. Knuffels. Stralende pretogen. Grote grijnzen.
De saamhorigheid en de medevreugde bij de lopers van Team KBoom was heerlijk om te zien.
Na de loopgroep van Klaas, bleven er lopers binnendruppelen op het clubhuis. Niet iedereen haalde zijn gewenste resultaat. Er waren ook lopers met maagproblemen, pijnlijke knieën, een hobbelige voorbereiding en eindtijden ruim onder hun gewenste tijden. Klaas schreef iets moois over doelen die niet gehaald worden:
Ik hoop dat de teleurstelling straks in het niet valt bij de wetenschap dat er maanden goed gewerkt is, heel veel kilometers zijn gemaakt en vaak met heel veel loopplezier. Dat is uiteindelijk minstens zoveel waard als wat er op marathondag gebeurt.
Daar sluit ik me helemaal bij aan. In gedachten ga ik terug naar mijn eerste poging om onder de drie uur te lopen (3:21 in New York, tikkie naïef) en mijn eerste marathon in Berlijn (3u53). Ook mijn eerste uur mediteren was alleen maar lijden en mijn eerste ijsbad was een knap staaltje ongecontroleerd hyperventileren en nakleumen. Zogenaamde mislukkingen blijken een paar maanden later juist leerzame en waardevolle momenten te zijn.
Hoe meer pogingen er nodig zijn voor een bepaald doel, hoe meer je realiseert dat een poging zelf een mooi doel op zich is
Ode aan mooie doelen!
