Hassan en Bol grijpen struikelend naast het goud

Zeker 23 rondes lang was het voor de NOS-verslaggever de vraag of ze haar krachten spaarde of dat het er gewoon niet in zat. Voor de kijkers naar de 10000 meter-finale natuurlijk ook wel, want je weet het gewoon niet met Sifan Hassan. Het kan alles zijn, maar misschien ook niets. Ze deed het zoals ze het altijd doet, achteraan beginnen, wachten, wachten, wachten en dan toeslaan. Dat lukte! Bijna. Twintig meter voor de finish toen ze op een concurrent na het hele veld eruit had gesprint, verloor ze haar evenwicht en liggend op de baan moest ze toezien hoe drie Ethiopische lopers de medailles pakten. Hassan werd 11e, landgenote Diane van Es eindigde op de 13e plaats. De Ethiopische Gudaf Tsegay won het goud.

Niet kiezen is ook een keuze

Niet kiezen is ook een keuze, werd vooraf vastgesteld over de strategie waarmee Sifan Hassan de Wereldkampioenschappen atletiek zou aanvallen. Want aanvallen, zo mag je het wel noemen als je tijdens dat toernooi op de 1500, 5000 en 10000 meter besluit uit te komen. Pakt dat gunstig uit, dan loop je maar liefst zes wedstrijden; een heat, een halve finale en de finale op de 1500 m, een halve finale en de finale op de 5000 en één allesbeslissende 10000 meter.

Bijna was er dus een 100%-score op de eerste dag. De heat van de 1500 meter won Hassan met speels gemak en volgens het beproefde recept. Wachten, wachten, sprinten, winnen. Vervelend voor Hassan was dat die 1500 meter wegens noodweer een uur werd uitgesteld. Knap vervelend als je ’s avonds die 10000 m wilt lopen en ieder minuutje herstel wilt meepakken. Het leek haast of Hassan nog even extra gas gaf in de laatste meters zodat ze zo snel mogelijk kon uitlopen en rusten.

Nog een keer?

Je bedenkt het niet, maar even na dat dramatische einde van de 10000m-finale was het die andere grande dame van de Nederlandse atletiek, Femke Bol, die vermoeid en met goud voor het grijpen door de benen zakte. Dit keer nog dichter bij de finish. Bol, slotloopster voor Nederland op de 4 x 400 m mixed relay, struikelde, het stokje vloog over de finish, maar zonder Femke. Doodzonde, want de Nederlandse lopers – naast Bol waren dat Liemarvin Bonevacia, Lieke Klaver en Isaya Klein Ikkink – lagen ook op koers voor een wereldrecord.

Het was trouwens niet allemaal kommer en kwel voor de Nederlanders. Want de nog maar 18-jarige Niels Laros plaatste zich met groot gemak voor de halve finale van de 1500 meter en sprinter Raphael Bouju won zijn serie op de 100 m sprint. Mooi!

Zatopek

En wat is het toch mooi dat er zo iemand als Sifan Hassan rondloopt. Iemand die op Emil Zatopek-achtige wijze alles wil lopen en durft het risico te nemen op verlies. En tja, als je dan toch moet verliezen, dan maar groots en meeslepend. Een avond om niet snel te vergeten.