Ik kon mij er vooraf geen echte voorstelling van maken, toch probeerde ik het.
100 kilometer hardlopen: hoe is dat?
In gedachten zag ik mezelf ontspannen lopen tot een kilometer of 60, daarna zou het mooiste er wel af zijn en vanaf 80 kilometer zou het niets minder dan een gevecht worden. Wellicht zou ik het niet eens halen en zou ik moeten uitstappen ergens voorbij die 80 kilometer. Toch is dat nooit een reëel scenario voor me geweest; ik zag altijd de finish bij mijn dagdromen.
Bij ultralopers heb ik veelal de indruk dat er demonen bevochten moeten worden. Dat ze hele einden lopen om iets achter zich te laten of te bevechten. In documentaires en boeken wordt dit eveneens beschreven. Ik heb geen demonen. Ik vind hardlopen gewoon heel erg leuk. Zou dit genoeg basis zijn om heel ver te lopen? Of is het essentieel dat er iets diep van binnen zit dat maakt dat je kan bijten in de moeilijkste kilometers? Heb je een vijand, angst of woede nodig om echt diep te kunnen gaan?
Ik lachte toen ik de 100 km bereikte
De avond voordat ik begon aan mijn 100 kilometer zag ik The Source op YouTube. Dit is het verhaal over de 36-jarige ultrahardloopster Courtney Dauwalter uit de V.S. die op lange afstanden velen verslaat, ook mannen. Dat is een bijzonder gegeven, maar wat vooral bij mij bleef hangen, is dat zij aangeeft geen demonen te hebben, dat ze gewoon geniet van lopen. En dat ze graag wint, of beter gezegd: ze heeft een grotere hekel aan verliezen dan dat ze van winnen houdt.
Courtneys verhaal zien, maakte me blij. Hoewel er bij mijn 100km geen sprake was van een wedstrijd en er dus niets te verliezen viel, herkende ik me in haar hardloopdrijfveren: plezier hebben in wat je doet en niet van opgeven houden.
Om 7 uur liep ik weg van huis, Joop en Mark sloten zich aan. Geen van drieën hadden we ooit zo ver gelopen. In een rechte lijn liepen we door het midden van het land richting Brabant. Bij de overtocht met de pont, tijdens sanitaire onderbrekingen en twee iets langere eetpauzes ging de klok op stop, verder liepen we onophoudelijk door.
We kregen steun in de vorm van drank- en voedselposten, twee ‘meelopers’ en een begeleidster op de fiets. Mark stopte volgens plan bij 65 km: zijn langste afstand ooit en daarmee een machtige prestatie.
Joop en ik liepen verder en verder, de omgeving in ons opnemend, meestal in stilte maar steunend op elkaars aanwezigheid. Bij vers bloed kletste ik er lustig op los waardoor de kilometers snel voorbij gingen.
Niets van wat ik vooraf had bedacht gebeurde. Ik kreeg het niet zwaar, ik bleef plezier houden. Ik lachte toen ik de 100 km bereikte, ik lachte toen Joop even later hetzelfde deed. Hij nam afscheid en werd door zijn vrouw opgepikt, ik rende verder naar mijn werkelijke finish: de voordeur van mijn vriendin. Deze bleek op 103,8 kilometer te liggen.
Een w.c.-papieren finishlint markeerde het einde van een prachtig avontuur. Ik realiseerde me dat ik de bron van mijn wil om te lopen heb gevonden: Ik vind het gewoon heel erg leuk.
Bedankt voor alles Joop en Mark: ik hoop op meer avonturen met jullie.
In willekeurige volgorde heel veel dank aan Marleen, Stefan, Douwe, Lodewijk & Jac, Johan en familie, Joke & Charlotte, Mari en uiteraard Eelco, Morritz & Jalou.
Tom Kemmeren
Hey Hedwig,
Knappe prestatie! Stiekem heb ik ook de droom en hoop deze 100km ook eens te voltooien. Ik ben vorig jaar pas begonnen met hardlopen maar geniet er echt zeer veel van net zoals jij omschrijft. Mijn eerste marathon heb ik vorig jaar gelopen in 4u05. Dit jaar heb ik als doel om hem onder de 3u30 te kunnen lopen. Hoelang ben jij al bezig met hardlopen?
Hedwig van Bree
Hoi Tom, Ik ben begonnen in 2013 en loop nu dus zeven jaar. De eerste twee jaar stelde het qua afstanden en frequentie nog niet zoveel voor hoor. Je doel klinkt als haalbaar, zeker als je je eerste marathon ‘makkelijk’ liep. Mijn eerste ging in 3.56 en de tweede (vier maanden later) in 3.27 dus dat is een beetje vergelijkbaar. Succes en blijf genieten van het lopen!
Koen de Jong
Heel mooi en inspirerend Hedwig. Dank voor het delen van je ervaringen!
Hedwig van Bree
Dank je wel Koen! idem dito!
Simone
Ik vind het vooral zo mooi dat je er van geniet, het niet weglopen van maar lopen naar een volgend mooie finish. Heerlijk om te lezen!
Hedwig van Bree
Dank je wel Simone! ik ben dankbaar dat ik kan lopen uit plezier want ik begrijp de helende werking van lopen bij depressie en andere mentale problemen uiteraard ook (ik zie dat bij lopers om me heen). Ik hoop dat ik nog lang mag lopen op basis van dit positieve gevoel (en wens jou dat uiteraard ook toe)!
Johan Pont
Voor nou en nog s Hedwig!
Hedwig van Bree
Ha ha! Ik ken die uitdrukking niet, sorry! Heb het zelfs even opgezocht maar ook op het www weet men niet wat dit betekent… Ik hoop dat het positief is 😉
Raoul Smit Sibinga
Mooi dat je steeds weer je grens verlegt, ontdekt dat er meer is, ook al verklaard iedereen je voor gek, uiteindelijk gaat het maar om een ding lopen, je bent een loper. Zoals in het prachtige gedicht van Dolf Jansen. Misschien heb je de basis daarvoor al heel vroeg gelegd, zoals in het laatste beeld van het filmpje, een hollend kind, even vrij, ongrijpbaar, een heerlijk gevoel. En daarmee een basis gelegd voor een leven lang sporten en bewegen. Voor mij is dat mijn beste prestatie als ik dat doel ga halen.
Hedwig van Bree
Hi Raoul, ik heb het gedicht direct opgezocht: prachtig! Vooral dit stukje spreekt me aan:
Het gaat om wind in je gezicht
Dat allereerste ochtendlicht
Je loopt, je lijkt de enige op aard’
Het gaat om dat je loopt en voelt
Je weet: zo is mijn lijf bedoeld
Het gaat om gratis maar toch zoveel waard
Ik ben nooit een hardloper geweest, had er van kinds af aan een hekel aan. Daarom ben ik des te blijer dat ik het op latere leeftijd alsnog ontdekt heb. Ik hoop, net als jij, dat ik er de rest van mijn leven van mag genieten. Dank voor je verwijzing naar het gedicht!
Christiane Arriëns
Beste Raoul, Volgens mij zijn wij min of meer familie van elkaar, vandaar mijn familiaire aanhef. Ik las je oproep in Java-post omdat ik op zoek was naar je vader, Karel Smit, geboren in 1924. Karel was pleegzoon of adoptief zoon van mijn overgrootvader Joannes Smit Sibinga. Mijn overgrootouders waren erg op hem gesteld. Ook na de oorlog was er nog contact, Karel vanuit toen nog Nederlands Indië, overgrootmoeder Sophia Smit Sibinga- Wijnschenk en haar kleinzoon John(ny) vanuit Nederland. Ik heb vrij veel brieven uit de jaren ’30 waarin Joannes en Sophia Karel vermelden, en een paar uit de na-oorlogse periode.
Ik hoop dat je dit leest en contact met mij opneemt.
Hartelijke groet,
Christiane Arriëns
Joop Majoor
Hi Hedwig, Je hebt onze dagbesteding mooi verwoord. Die 100 km lopen heb ik ook als prettig ervaren. Vooral door jouw inzet van supporters en medeloper. De nadruk lag gelukkig niet op snelheid, maar op het volbrengen van die 100 km. Wat jou en mij gelukt is. Jij liep zelfs nog wat verder naar je vriendin haar huis. Dat was mij ook nog wel gelukt, maar wilde weer op tijd thuis zijn (de volgende ochtend moest ik weer om 5:13 uur opstaan (Haha). Plus avondklok…
Ondanks dat ik er niet specifiek voor getraind had; 43 en 62 km. Lukt het blijkbaar toch fysiek en mentaal om 100 km te rennen, zelfs als binaj 62-jarige..
Hedwig van Bree
Diep respect voor jou Joop! Zo bijzonder hoe je dit gedaan hebt! Ik hoorde na mijn finish dat de de volgende ochtend alweer voor de bakker ging rijden: ongelooflijk!! Held! We hadden allebei inderdaad niet bijzonder goed getraind voor deze afstand, maar blijkbaar was het genoeg 😉 Ik ben je dankbaar dat je meeging; op naar meer avonturen!
Sonja Schaart
Geweldig Hedwig, wat een prestatie weer maar bovenal wat fijn dat je er zo van geniet!
Dit is dan ook wel het bewijs want anders was het niet gelukt. De voorbereidingen waren ook heel goed en dus ook heel belangrijk. Geniet nog lekker lang na van je geweldige prestatie! X
Hedwig van Bree
Voorbereiding is zeker erg belangrijk, en al had ik me fysiek niet heel bijzonder voorbereid, mentaal zat het wel goed blijkbaar 😉
Dorothé Jansen
Zo bijzonder dat je hardlopen 100 km lang leuk blijft vinden en het niet als zwaar ervaart. Wonderbaarlijk eigenlijk want voor de meeste mensen ligt de grens voor leuk en fysiek haalbaar toch bij kortere afstanden. Dat iedere mens uniek is blijkt. Heerlijk om te lezen.
Hedwig van Bree
Ik stond er zelf dus ook van te kijken. Bijzonder hoe een beeld over iets zo ver af kan staan van de werkelijkheid. Ik ben inmiddels ook benieuwd op welk punt ik het dan wel minder leuk ga vinden.