Vanaf het dek kijk ik over het water. Een meeuw vliegt op ooghoogte mee en de Brandaris doemt op. Voor schepen in het donker is de vuurtoren van Terschelling een waarschuwing: hier is land, kom niet te dichtbij. Eerdere keren gaf de aanblik van Terschelling mij een gevoel van vakantie, van ontspanning, van zorgeloze rust. Telefoon op stil en genieten van zon, zee, duinen, wind en vertraging. Dit keer voel ik me gespannen, alsof de vuurtoren al weet wat me te wachten staat en mij waarschuwt: kom niet dichterbij.
De waarschuwing sla ik in de wind, de boot meert aan en ik meld me bij Yoshi Groen op de natuurcamping van Staatsbosbeheer.
Pak ‘m beet veertig lopers hebben zich verzameld, er staan overal tentjes en op grote jerrycans staan stickers met tekst: Maurten, water, elektrolyten. Morgen is het zover. Indie Runner organiseert The Longest Day: een krankzinnig loopevenement op de langste zaterdag van het jaar.
De start is om 5:10 en zeventien uur later is de finish. Doel van de wedstrijd is om als duo zoveel mogelijk rondjes van 10 kilometer te lopen. Na een ronde plak je een sticker achter je teamnaam op een bord en mag je teammaat gaan lopen. Even na zes uur plak ik de eerste sticker bij Klaas en Koen lopen weg, dik veertien uur later plak ik mijn achtste sticker. Klaas heeft dan zeven stickers geplakt en zit met een voldaan en uitgeput gezicht een zak paprikachips leeg te eten.
De klok tikt weg 1:52:17….1:52:16…..1:52:15…..
‘Er is nog tijd genoeg,’ zeg ik. ‘Ga je nog een rondje?’
‘Nee. Het is klaar. Het is op. Het is mooi geweest,’ antwoordt Klaas. ‘Ga jij nog een rondje?’
Als duo is het niet verplicht om de beurten gelijk te verdelen. De regel is: als één van de lopers een ronde heeft gelopen, mag het team een sticker plakken. Je mag als team zelf beslissen hoe je de rondes verdeelt.
‘Nee, ik kan niks meer,’ zeg ik, ‘en ik plof naast Klaas in een stoel. Mag ik de chips even?’
We liepen zaterdag 22 juni met z’n tweeën 150 kilometer. Van onze loopgroep – KBoom Running Team – waren er nog drie teams. Laura en Roos liepen 120 kilometer, Gerben en Koen liepen 160 en Mark en Eline (90) liepen samen 170.
De winnaars van The Longest Day waren Bart Janssen en Dennis van Delft met 200 kilometer.
Om 22:30 – de zon is inmiddels onder – zitten veertig lopers in luie stoelen zo dicht mogelijk bij het vuur. Organisator Yoshi komt overeind uit een stoel. Hij loopt wat stroef met 80 kilometer in de benen en hij bedankt de toppers die de hele dag voor bananen, broodjes, koffie, thee, sportdrank en chips hebben gezorgd.
‘Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er daadwerkelijk mensen zouden zijn, die zich aan zouden melden,’ zegt hij verder. ‘Daarom wil ik iedere deelnemer bedanken. Enne: tot volgend jaar.’
Er volgde een zittende ovatie, na een bijzonder weekend. Veel lopers hadden een dagafstandrecord, alle lopers hadden zere benen en iedereen genoot van de verrukkelijke combinatie van Terschelling, zon, wind, kamperen, gelijkgestemden, een kampvuur, fysieke uitputting en stickers plakken.
Enne: het eerste rondje waren we verdwaald, dus het had allemaal een hoog Mystical-Miles-gehalte. Dit verslag verschijnt in het eerstvolgende nummer. Prorun mag een voorproefje plaatsen, nummer 9 ploft half juli op de mat.
