Gewapend met 18 knalgele pijlen èn een spuitbus knalgeel krijt gaan manlief en ik op pad. Binnen 100 meter start het gebakkelei reeds. Plaats van handeling? Ortler Sky Trails in Italië. Manlief en ik hadden ons aangemeld als vrijwilliger. Aan ons de taak om het eerste stuk, tussen start en gletsjer, te voorzien van duidelijke doch niet overdadige bewegwijzering. Het moest wel avontuurlijk blijven, het is tenslotte een trailrun.
Foutje? Bedankt!
Eén van de nachtmerries van een organisator van een hardloop evenement is dat de lopers verkeerd lopen. 1800 lopers overkwam het in mei, tijdens de kwart marathon in Utrecht. De waterpost op die afstand had weinig te doen. Er kwamen geen lopers langs. Ondanks een autovrij en een deels door dranghekken afgezet parcours ging het toch mis.
Op de trails is het een ander verhaal; hier geen dranghekken. De trailrunner is hier te gast op de paadjes en deelt het parcours met wandelaars, MTB-ers en ruiters. Je geeft elkaar de ruimte; dat je een startnummer opgespeld hebt, betekent niet dat dit een vrijbrief is om anderen in de weg te zitten of uit de weg te duwen. Je vindt de weg door te letten op de aangebrachte bewegwijzering (pijltjes, lintjes, spraykrijt) en/of te lopen op gpx (navigatie in horloge).
Om te zorgen dat de trailrunners op het juiste pad bleven, togen wij op weg om de eerste 8 km na de start te voorzien van markeringen. Binnen een paar 100 meter staat ons anders zo harmonieuze huwelijk reeds op scherp. “Ja, maar ze komen vanaf hier aangelopen!”, “Dat zien ze toch niet joh.”, “Hoezo kan die pijl niet aan een steen vast? Wie haalt die steen nou weg? Ik til me er al een hernia aan!”, “Nee, die krijtpijl moet op de grond, ze kijken niet naar links. Hoezo verdwijnt die als daar 300 paar voeten over heen denderen? Nee, je hoeft het niet voor te doen!” Kortom, het liep allemaal heel voorspoedig en soepel.
Koffie & Kaiserschmarren
Eén uur en 1,5 km later pakken we de gondel naar boven. Na een straffe bak zwarte koffie en de lekkerste Kaiserschmarren ooit is de stemming weer opperbest. Goedgeluimd lopen we richting de gletsjer. Bij de gletsjer hoeven we niets te doen, hier geven reeds geplaatste vrolijk gekleurde paaltjes de weg over de gletsjer aan. Een andere mogelijkheid is hier niet. We keren om en beginnen met het markeren van de route. Wat nog niet zo eenvoudig is want we lopen in tegengestelde richting dan de lopers de volgende dag gaan doen.
Het idee was dat afdalen makkelijker is dan klimmen, zodat we ons kunnen sparen voor onze eigen race de volgende dag. Mijn bovenbenen zijn het daar duidelijk niet mee eens. De verzuring slaat toe. Doordat we de route tegengesteld lopen, moeten we steeds omkeren en een stukje terug lopen om te zien of de markering wel op een logische plek is aangebracht. Ergens in het bos worden we ingehaald door een Belgische hiker die ons weet te vertellen dat een camion over onze zo zorgvuldig aangebrachte krijtpijlen heen had gereden en dat die pijlen nu niet meer te zien waren. Heeft manlief toch gelijk
Nachtmerries
’s Nachts slaap ik vreselijk onrustig. Visioenen van hordes lopers die verkeerd zouden lopen door ‘mijn’ pijlen spoken door mijn hoofd. Want, de lopers van de langste afstand zouden in het donker starten. Zouden die wel alle pijltjes zien? Ik had eerder, voor het uitzetten van de route, de plastic pijlen voorzien van fluorescerende tape maar hing het allemaal wel zichtbaar genoeg? Om half twee ’s nachts ben ik het zat en app de racedirector met mijn twijfels. 300 meter na de start bevindt zich een vijfsprong waar het mogelijk mis zou kunnen gaan. Hij lost dit adequaat op door voor de troepen uit te rennen na de start. Kan hij gelijk wat foto’s maken.
Om 9 uur staanwe zelf aan de start van onze race. We glimmen van trots dat alle pijltjes er nog zijn en bovendien duidelijk zichtbaar. Helaas was veel verder op het parcours bij de ultra afstand een saboteur bezig geweest die een aantal pijlen had verwijderd. Wat overigens zelfs gevaarlijk kan zijn. Als je hier hoog in die bergen verdwaald kan er van alles gebeuren. Gelukkig lopen deze lopers met trackers en kan snel ingegrepen worden.
De bezem er door
We sluiten ons weekend af door op zondag een stuk van het parcours pijlvrij te maken. Een stuk waar we zelf nog niet hadden gelopen en wat ook weer bijzonder fraai was. Het uitpijlen van het parcours was niet onze enige taak daar maar wel verreweg het leukste om te doen! Het is echt heel gaaf om bij zo’n bijzonder evenement achter de schermen mee te mogen werken. Volgend gaan we weer!! En als snailtrailer verheug ik me nu al op mooiste taak die er is: bezemloopster! Ik veeg na de laatste lopers het parcours schoon zonder dat ik me druk hoef te maken om de tijdlimieten.
