Het idee van een persoonlijk record heb ik jaren geleden al uit mijn hoofd gezet. Destijds liep ik nog bij een atletiekvereniging en het was goed gebruik om telkens sneller te worden. Progressie! De trainer bepaalde hoe snel we moesten lopen tijdens de trainingen. Een loopvriendin van me heeft ooit in duidelijke Haagse bewoordingen gezegd wat die trainer met zijn horloge kon doen toen hij riep dat ze toch echt een seconde sneller moest lopen over de 100 meter. Ik was het met haar eens.
Natuurlijk was ik blij als ik een keertje sneller liep dan ooit op de 5 of 10 kilometer. Dat voelde goed, ik was trots omdat ik me zelf verbeterd had. Maar veel vaker was ik teleurgesteld in mezelf, gefrustreerd zelfs, omdat het niet lukte om een p.r. te lopen. En dan kwam je bij de club met de medaille en hoorde ik opmerkingen als: “oh, ik dacht dat je wel sneller zou zijn.” Ook van de trainer ja. Dus mompelde ik iets over het weer, pijntjes, de drukte op het parcours en alles wat ik verder aan excuses kon verzinnen. Bij mij ging de lol van het lopen er een beetje af. Klaarblijkelijk ben ik gevoelig voor wat anderen er van vinden.
Vrolijk lopen
De excuustruus in mij is andere excuses gaan zoeken waarom ik niet zo snel kon lopen. Modder bijvoorbeeld. Of zandduinen. Beter nog: bergen!! En langere afstanden. Want iedereen bij de club begreep wel dat je een marathon niet op hetzelfde tempo kon lopen als een 5 kilometer wedstrijd. Maar een trailrun in de Alpen met een gemiddelde snelheid van ongeveer 5 km/u??? Nou ja zeg: dat was toch gewoon wandelen?? Die fascinatie voor snelheid? Ik kreeg er een sik van!
Inmiddels ben ik zelf trainer van een groep vrolijke lopers. We trainen niet op tijden, wel op tempo’s. Tempo’s worden omschreven als licht hijg tempo, hijg tempo, bijna buiten adem tempo en “juf, ik krijg geen lucht meer” tempo. Technisch gezien is dit een vertaling van hartslagzones, dus er zit nog steeds een idee achter. Verder trainen we gevarieerd; interval, vaartspel, rustige duurloop en vooral veel trailrunning! En zonder er heel erg de nadruk op te leggen lopen veel van de lopers in de groep regelmatig een p.r.
Mijn P.R.
Droom ik dan nooit meer van een p.r.? Ja natuurlijk wel! Er is ook helemaal niks mis met het willen lopen van een p.r. Stiekem zet ik mijn kaarten op de Malta Marathon van 1 maart a.s. Een prachtig eiland en een prachtig parcours. Vorig jaar werd het eiland getroffen door een cycloon op de dag van de marathon. Geen beter excuus om niet een p.r. te lopen dan een afgelasting vanwege een cycloon. De excuustruus in mij begint al weer te mekkeren. Maar ik luister allang niet meer. Een p.r. zal ik sowieso lopen. Is het geen persoonlijk record dan is het wel een Prachtige Reis. Een reis om ruim 42 kilometer van te genieten!