‘Tijdens het hardlopen stroomden de tranen over mijn gezicht’

“Ik merkte door mijn Fruity Lifestyle ik minder tijd nodig heb om te herstellen. Ik ben minder vermoeid en hen ik geen pijn meer in mijn benen. Ik ook heb nooit blessures gehad. Ik loop ook al sinds mijn 12de hard, maar vanaf mijn 20ste ben ik echt fanatiek zes dagen in de week gaan hardlopen. Ik heb ook halve marathons gelopen, maar ik vind het gewoon lekker om elke dag een uur te lopen. Doordat ik zoveel hardloop, verdiepte ik me ook al vroeg in mijn voeding. Als je een goede voeding hebt, worden je hardloopprestaties ook beter. Op een gegeven moment ben ik begonnen met mijn Fruity Lifestyle. Dat betekent dat ik 4 kilo fruit per dag eet tot het avondeten.” Sinds Julia volgens de Fruity Lifestyle eet, merkt ze dat zeveel minder spierpijn heeft. “Vroeger kon ik niet elke dag rennen dan had ik een dag gerend en moest ik de volgende rust nemen. Ik zeg niet dat iedereen zoals ik 4 kilo fruit per dag moet eten, want elk persoon heeft andere behoeftes. Maar het werkt voor mij.” 

Ook tijdens Julia haar zwangerschappen is ze blijven hardlopen. “Ik ben blijven rennen tot mijn achtste maand en zes weken na de geboorte van mijn dochter ben ik weer begonnen met rennen. Ik nam haar dan gewoon mee in de kinderwagen. Ik woonde namelijk eerst in Korea met mijn man. Wij hadden geen geld om haar naar de kinderopvang te brengen, dus ik nam haar overal mee. Nu heb ik een jongetje erbij en doe ik precies hetzelfde. Mijn oudste dochter zit dan op school en dan gaat hij mee in de kinderwagen. In het weekend als mijn dochter niet op school zit, gaat ze op de fiets mee. Het eist wat creativiteit en wat planning, maar als je echt wilt lopen dan kan dat.” 

In Korea had Julia haar man leren kennen. “Ik ben vroeger geadopteerd door Nederlandse ouders, maar miste Korea. Ik ben toen naar Korea verhuisd en daar heb ik mijn man ontmoet. Ik heb zes jaar met hem in Korea gewoond samen met mijn dochter. Op een gegeven moment toen mijn dochter drie jaar was, miste ik Nederland. Ik wilde heel graag terug naar Nederland. Mijn man kon helaas niet meekomen omdat hij geen verblijfsvergunning kreeg, dus ging ik met mijn dochtertje eerst alleen. Dat waren drie jaren van wachten, keihard werken, hopen, maar vooral ook wanhopen omdat het maar niet bleek te lukken. Maar uiteindelijk voldeed ik aan alle voorwaarden van het IND en kreeg mijn man een verblijfsvergunning en mijn dochter zag na drie jaar weer haar vader terug. En een klein jaartje later  kreeg zij er zelfs nog een broertje bij. Maar in Nederland kreeg hij al snel lichamelijk klachten. Hij was heel erg moe. Ik dacht dat hij Korea gewoon miste, maar toen hij meer klachten kreeg zijn we naar de dokter gegaan.” Al snel draaiden hun leven 180 graden om. “Dat moment dat je hoort dat hij ziek is en ook niet meer te behandelen is, realiseer je dat je je kinderen alleen moet gaan opvoeden.” 

Eind december overleed hij. “Ik heb het heel erg moeilijk gehad, maar ook al voelde ik me zo verdrietig en wilde ik de hele dag janken, ik ging wel hardlopen. Ik wist dat op het moment dat ik dan weer terug was, ik beter zal voelen. Op de dag dat hij stierf, ben ik gaan hardlopen met mijn zoontje in de kinderwagen. Het hele uur dat ik liep, stroomden de tranen over mijn gezicht. Toen ik thuis kwam en onder de douche stond, wist ik: ik ga het redden. Het wordt moeilijk, maar ik ga het redden.”