De paden op, de lanen in met een Stryd op je Speedgoat

Hoe bedénk je het? Was het de hele week nog nat, koud, grauw en grijs en lag ik bibberend met griep in bed, vanochtend schijnt de zon. De lucht is strakblauw en de straat ligt vol met sneeuw. Dat witte dekentje schijnt even verderop ook te liggen in Nijverdal. De startplaats van de Sallandtrail. Met afstanden van 25 tot maar liefst 90 kilometer biedt dit evenement een zeer gevarieerd aanbod voor bijna iedere trailrunner. Met team KBoom zijn we vertegenwoordigd in zowel de 25 als de 50 kilometergroep. Vandaag heeft mijn Stryd Next Gen een mooi plekje gekregen op mijn allernieuwste aanwinst van Hoka: de Speedgoat. Een trailschoen uit het middensegment die Stryd en mijzelf door het Sallandse terrein moet zien te loodsen.

Kilometer 0 – Start

Stipt om 9 uur gaat het gebeuren. Voor mij haast een thuiswedstrijd met drie kwartier rijden. Ik arriveer ruim op tijd, zodat ik nog prima een parkeerplek kan vinden en in alle rust mijn startnummer kan afhalen. Voor de gelegenheid heet ik vandaag Koen. De mede-KBoomer waaraan ik dit startbewijs te danken heb. Het is een drukte van belang binnen in Het Ravijn, het zwembad van Nijverdal. Veel lopers zien eruit als zeer ervaren trailrunners. Veelal voorzien van camelbags en natuurlijk dat speciale schoeisel voor het ruigere terrein. “Succes, Koen!”, krijg ik te horen als ik mijn startnummer in de handen gedrukt krijg.

Net voor organisator Bertus het startsein geeft, lopen we met z’n allen het startvak in. Hop de trein in en direct van start! Daar lopen we dan. Met een groepje van vijf lekker relaxed door een betoverende witte omgeving. Eigenlijk is het een constante van o’s en a’s die je hoort. Wat een traktatie dit weer in deze prachtige met wit bedekte omgeving. Snerpend vinden onze schoenen grip op de besneeuwde paden van de mooie omgeving van Nijverdal.

Persoonlijk schema

Het gaat lekker op en af. Het tempo ligt me goed, het past perfect bij de duurloop die ik eigenlijk morgen zou moeten lopen, volgens mijn trainingsschema. Dat schema is overigens door Klaas Boomsma gemaakt en speciaal aangepast op het lopen met de Stryd vermogensmeter. Om een zo nauwkeurig mogelijke invulling aan het schema te kunnen geven, heb ik tijdens een Critical Power Opkrikdag van ProRun mijn Critical Power op scherp gezet.

Critical Power

Een getal dat het vermogen aangeeft waarop je ongeveer een uur lang zou moeten kunnen hardlopen. Op basis daarvan kan dan een realistisch trainingsschema worden samengesteld, dat aansluit bij jouw doelen en kunnen.

Die duurloop die ik eigenlijk morgen zou moeten lopen, hield in dat ik 26 kilometer in zone 1 zou moeten lopen. Dit komt neer op zo’n 65% tot 73% van mijn Critical Power (100%). Aangezien deze op 333 Watt ligt (of 4,21 Watt per Kg), zou ik steeds zo rond 216 tot 243 Watt moeten lopen.

Progressie

In juli vorig jaar, lag mijn Critical Power nog op 281 Watt. Dat is het mooie van het trainen met Stryd. Je kan precies je progressie monitoren. Via een dashboard kan je precies zien in welke mate je in bepaalde zones tekort komt. Zo kan je zeer gericht trainen. In mijn geval zijn deze getallen erg belangrijk om Klaas feedback te geven hoe ik verbeter en waar we eventueel meer aandacht zouden moeten geven aan bepaalde trainingsvormen.

Dat het trainen met Stryd én zo’n persoonlijk schema z’n vruchten afwerpt, kan je lezen in mijn artikel over ‘De Nacht van Groningen’, waar ik op basis van vermogen zowel een PR liep en de eerste plek behaalde in mijn leeftijdscategorie.

Kilometer 3 – 245Watt

Terug naar het parcours. We zijn inmiddels een kilometertje of 3 onderweg. Wolkjes ontstaan bij het uitademen, op deze koude stukjes. Stryd meldt op de vlakkere paden een wattage van zo’n 245. Dat valt precies in mijn zone 1 voor die marathontraining. Op deze trail betekent dat een tempo van een zeer relaxte 5:30 per kilometer.

Zo relaxed dat er onderling nog steeds lekker wordt gekletst en worden fotootjes en filmpjes van de loopprestaties gemaakt. De omgeving leent zich daar dan ook uitstekend voor. Naaldbomen maken soms plaats voor een open plek, mooie uitzichten, natuurlijk voorzien van een laagje sneeuw. Je waant je af en toe in het buitenland.

Kilometer 6 – Pieken en dalen

Nu begint het parcours toch wat technischer te worden. De route loopt over de Hellendoornse kant. Niemand die hier loopt, zal overigens beweren dat Nederland vlak is. Pittige klimmetjes en afdalingen wisselen af met scherpe bochten. Dit is zo anders lopen dan op de weg. Op zo’n trail is het veel lastiger om een ritme te vinden. Het tempo ligt bovendien een flink stuk lager.

Ik ruik smoesjes

Stryd vindt het allemaal best. Hiervoor is ie immers gemaakt. Reageren op verandering in omstandigheden. Klaas zegt dat ie de normale stand heeft gebruikt bij de start. Daarop realiseer ik me dat er een speciale trailfunctie beschikbaar is. Ik hou het er maar op dat dit niet ‘De Barkley Marathon’ is en ik daarom ook maar de normale stand heb gebruikt. Ik hoor Klaas haast denken: ik ruik smoesjes… Wat eigenlijk ook zo is. Die smoesjes heeft Stryd niet. Die piekt lekker naar 329 Watt, terwijl het tempo op een 7 minuut 59 per kilometer ligt. Dat geeft wel aan hoe flink het af en toe stijgt hier in deze Dutch Mountains.

Carbon or no Carbon

Ik krijg de smaak te pakken en begin lekker warm te worden. Samen met Hester en Thijs loop ik iets voor de troepen uit. Niets aan het handje, lekker tempo, mooi zo. Ondertussen happen we af en toe takken naar binnen en glibberen soms wat heen en weer over de modderige paden. Mijn Speedgoats happen toch erg goed in deze ondergrond. Ik merk dat ik verwend ben geraakt met de verschillende carbonschoenen. Daarmee voelt zo’n niet-carbon schoen wat slap aan.

Net als ik een gelletje naar binnen werk, merkt Thijs op dat het zo wel lekker gaat qua tempo. Op dat moment merk ik toch wat nare restjes van de griep. Deze klim gaat me net iets te zwaar af. Stryd vindt het helemaal niet zwaar, die pruttelt lekker door. Maar die weet dan ook niet van die griep. Ik moet hier toch even lossen en wandel het laatste stukje omhoog. Binnen een knip en een flip passeren Klaas en Albert mij alweer. Ik haak weer aan en we lopen met z’n drieën verder. Inmiddels zijn Hester en Thijs al ruim uit zicht geraakt.

Klaas besluit ook maar wat gas te geven en trippelt zonder moeite bij ons weg. Albert en ik komen aan op het terrein van Krönnenzommer. Hier heeft de organisatie flink uitgepakt met soep, vlaai, chips, kortom alles wat de trailrunner nodig heeft om z’n reserves aan te vullen. Het is een gezellige boel hier. Het doet een beetje denken aan de wintersport. De zon schijnt er heerlijk op los en maakt de sfeer helemaal compleet. Het laatste stukje dan maar. Het is nog zo’n 8 kilometer.

Het venijn en de staart

Natuurlijk is het laatste stuk niet een cadeautje qua inspanning. Wel wat betreft de omgeving. Hoe mooi is het hier! Ineens lopen we langs een rand van een hele flinke kuil. Laat dat ook net de naam zijn, De Kuil. Hier moeten we naar beneden en… weer omhoog! Mijn benen staan in brand en melden aan de bovenkamer dat er gestopt moet worden met deze onzin. Gek genoeg slaat Stryd helemaal geen alarm. Die vindt het met 196 Watt veel te langzaam gaan. Dat klopt dan ook wel, want ik kan het nauwelijks opbrengen om maar iets wat op hardlopen lijkt uit mijn benen te persen. Hier wordt dan ook de scheiding gemaakt tussen de ervaren trailrunner en de rookie, waar ik me voor het gemak maar even onder schaar. Met schijnbaar de minste moeite lopen de dames en heren me voorbij.

Late Kletspoot

“Wie heeft er al een kletspoot?”, vroeg Klaas zo’n 20 kilometer geleden. Dat gebeurt me dus op dit moment. Het pad ligt flink onder water en ik vergis me er toch even flink in als ik denk dat het een oppervlakkig plasje is. Het zorgt ervoor dat ik als een soort Mozes een stukje Hellendoornse berg met mijn Speedgoats verplaats. Een dikke klomp modder hangt aan mijn schoen! Uiteindelijk volgt een korte klim waar een man met een geel hesje de richting aangeeft. Er gaan ook lopers de andere kant op, maar dat blijken de 50km-lopers te zijn. Ik vind het onvoorstelbaar dat je na zo’n lus nog de puf hebt om nog eens 25K te lopen.

De finish

Dit stuk herken ik ineens. Hier gingen we na de start omhoog. Dat kan maar één ding betekenen: ik bén er! En ja hoor, in de verte kan ik de start/finish alweer zien. Ik trek er zelfs nog iets van een versnelling uit en wordt, net als iedere deelnemer, door Bertus persoonlijk met een high five verwelkomt. Een perfect georganiseerde loop. Dat kan je wel zeggen over de Sallandtrail. Wat een aandacht voor de route en de verzorging. Mede dankzij de hulp van alle vrijwilligers is dit een van de prettigste loopevents die ik tot nu toe heb gelopen.

En hoe ging dat met Stryd?

Nou, met gemiddeld 242 Watt heb ik aardig het wattage gelopen dat mijn schema aangaf. Mooi binnen zone 1, zoals ook de bedoeling was. Dat is het fijne aan Stryd. Je kan zo precies en gericht trainen, zodat je ook die progressie kunt maken die je voor ogen hebt. Nog zo’n drie weken voor de start van de Rotterdam Marathon. Ik ben heel erg benieuwd wat al die weken trainen met Stryd én het schema van Klaas gaan opleveren!