Rob wil dit najaar de marathon van Amsterdam lopen in minder dan 4 uur tijd. Hij hoopt dat te bereiken met de methode van de Marathon Revolutie (‘Sportrusten’). Hij schrijft hier over zijn ervaringen.
Drink ik alcohol? Vrijwel niet. Koffie? Steeds minder. Eet ik suiker? Idem. Mijn sessie bij Nico van der Breggen, Sportrusten-therapeut in Amsterdam, begint goed: wat leefgewoontes betreft scoor ik in de categorie ‘hypergezond-op-het-neurotische af’.
Maar goed, daar blijft het niet bij: ik ben hier om mijn ‘omslagpunt’ te laten bepalen. Dat is de hartslag waarop ik, grof gezegd, ga verzuren. Ik krijg een borstband om die mijn ademhaling, hartslag en hartritme meet, en Nico verlaat de kamer om mij rustig in een tijdschrift te laten bladeren. Bij terugkomst staat mijn ademhaling mooi op het scherm en de lijn ziet er uit als een bergetappe van de Tour de France: veel pieken en dalen, maar zonder enige samenhang.
Dan geeft Nico me een ademhalingsoefening, waarbij ik vooral wat langer moet uitademen. Zo gezegd, zo gedaan, en dan ziet de grafiek er opeens uit als een rustig dagje aan zee: mooie golven die elkaar eindeloos opvolgen. Zó willen we het zien, want met een rustige, gelijkmatige ademhaling daalt je hartslag – in elk geval in theorie. En door die lagere hartslag kun je een betere prestatie neerzetten. In mijn geval dus: langer of sneller hardlopen.
Dan is het tijd voor waar ik eigenlijk voor ben gekomen: de inspanningstest. Ik mag me uitleven op een hometrainer, nog steeds met de borstband om, en wat blijkt: ik ben een jonge god. Mijn VO2max/kg is de helft van die van Sven Kramer, merkt Nico goedkeurend op. Nu heb ik op dit moment nog geen idee wat dat betekent, maar het klinkt zo goed dat ik het meteen aan mijn vrouw app. Zij weet ook niet wat een VO2max/kg is, appt ze terug, maar ze zal het navragen bij haar jonge minnaar. Toch fijn als je thuis gesteund wordt in je hobby.
Goed, de cijfers: mijn omslagpunt (dus het punt waarop ik serieus ga verzuren) blijkt op 163 hartslagen per minuut te liggen. Mijn marathonhartslag wordt daarvan afgeleid, op basis van mijn beste tijd op de tien kilometer en mijn VO2max/kg, en die bedraagt 139 slagen per minuut. Als ik dus mijn ademhaling rustig weet te houden (langzamer uitademen dan inademen) en tijdens de marathon een hartslag van 139 aanhoud, zou (ik herhaal: zou) ik de marathon moeten kunnen lopen in minder dan vier uur. Om precies te zijn: in 3:45, belooft de berekening.
Ik verlaat de praktijk van Nico met een persoonlijk dossier, een persoonlijk schema en een 100 dagen sportrusten-pakket met twee boeken. Dat kost extra maar ach: hardlopen is een goedkope hobby, in elk geval in theorie En over theorie gesproken: met mijn VO2max/kg zou ik zelfs een marathon moeten kunnen lopen in 3:25 meldt mijn dossier. Yeah, right. Voorlopig eerst maar eens de 3:59:59 zien te halen.
Maar dan moet ik gaan lopen met een hartslagmeter. En die dingen haten mij – dat is wederzijds, overigens – dus dat wordt nog even een dingetje.
Eerder verschenen in project 3:59:59:
